The Badboy's Game

Hoofdstuk 11

We wandelen een gezellig cafeetjes binnen. Even ben ik bang dat David me een of andere vuile kroeg zou binnensturen, maar dat blijkt niet het geval te zijn. Bij een tafeltje aan het raam zetten we ons neer en vrijwel meteen komt er een meisje aangelopen om ons te bedienen.

"Goedendag, meneer Watson, willen jullie iets om te drinken?"

"Vier biertjes."

"Nee, ik neem liever een plat water. Maak daar maar drie pintjes van," verbeter ik snel. De serveerster kijkt even naar David als om zijn goedkeuring te vragen en hij knikt kort. Hallo! Ik kan zelf wel kiezen wat ik wil drinken.

"Dus sigaretten, alcohol en seks heb je uit je leven gebannen. Wat voor iets ben jij om zo te kunnen overleven?" lacht David als het meisje weer is weggelopen.

"Een fatsoenlijk mens dat welopgevoed is en manieren heeft," antwoord ik droogjes.

"Auwch," grinnikt Will terwijl hij zijn hand schud alsof hij die net verbrand heeft.

De serveerster komt alweer aanzetten met onze drank. Ik moet bekennen dat er ook enkele kleine voordelen zijn als je vader een maffiabaas is die over de stad regeert. Ik neem vlug een slok water. Als mijn buik vol water zou zitten, dan kan hij geen honger lijden en vreemde knor-geluidjes maken.

"Dus het hoeveelste meisje ben ik dat je op je zogenaamde 'shopping-dates' neemt?"

"Ik ben ben de tel kwijtgeraakt," grijnst David.

"Dat dacht ik al."

Ik neem nog een grote slok. Hoe sneller het glas leeg is, hoe sneller ik naar huis kan. Als David me natuurlijk naar huis wilt brengen.

Plots wordt de deur van de zaak bruusk opengegooid en wandelen er twee ruig uitziende jongens binnen. Enkele mensen kijken even op, maar richten zich daarna weer op hun vorige bezigheid. Naast mij zucht Will.

"Wie?" vraagt David verveeld. Het duurt even voor ik doorheb dat hij de twee nieuwkomers bedoelt.

"Vriendjes van Marco," antwoordt Will. Marco. Die naam herinner ik me. Is dat niet die gast die ze een 'bezoekje' zouden brengen de dag dat ik bij David thuis was? De twee jongens komen recht op ons afgelopen en zonder schaamte zetten ze zich bij ons aan tafel. Ik zweer dat de temperatuur onder nul daalt en ik moet onwillekeurig huiveren.

"Wat moeten jullie?" vraagt David kil. Zijn houding is helemaal veranderd en ik moet toegeven dat deze David heel angstaanjagend is. Maar dat lijken de twee jongens niet met me eens te zijn.

"Ben je weer aan het jagen?" vraagt één van hen terwijl hij kort naar mij knikt. Verschillende tatoeages versieren zijn armen, borstkas en nek.

"Ze is een vriendin."

"Oh, een vriendin? De hoeveelste nu al?" grinnikt de tweede persoon.

"Waarvoor zijn jullie hier?" zucht Will.

"Marco kan er niet goed mee lachen dat jullie zijn handeltje in de fik hebben gezet."

"Dat oude fabriekje viel al bijna vanzelf uiteen. We hebben jullie een dienst bewezen door het al op te ruimen," lacht David gemeen.

"Helaas zijn daarbij wel een heleboel," de jongen met de tatoeages keek me kort aan, "goederen in rook opgegaan."

"Niet echt ons probleem, denk ik," zegt Jake droogjes.

"Volledig jullie probleem. Marco eist dat jullie hem een schadevergoeding van 45 mille betalen."

"Zeg Marco dat hij op zijn mottige kop is gevallen voor zo'n domme eisen bij mij te stellen."