The Badboy's Game

Hoofdstuk 27

P.O.V. [David] (Omdat ik zoveel van jullie schatjes hou XD)

Hij is het biologielokaal uitgestormd met Jake op zijn hielen omdat hij het niet langer meer kon volhouden. Gisteren heeft Jenn hem duidelijk gemaakt dat het geen goed idee zou zijn om rond Eliza te blijven hangen en ze heeft gelijk. Heel even was hij naïef genoeg geweest om te geloven dat er een kans was voor hen twee. Nu ziet hij in hoe belachelijk dat was. Het zou oneerlijk zijn om Eliza mee te sleuren in zijn wereld. Ze zou als een bloemetje onder de grond kapot gaan.

Daarom heeft hij besloten haar van zich weg te jagen. Het leek hem de effectiefste manier. Hij dacht dat ze het wel zou begrijpen dat het allemaal voor haar eigen bestwil is.

's Morgens op school durft David haar gekwetste ogen niet aan te kijken wanneer hij haar passeert in de gang en zijn 'I-don't-give-a-shit'-masker opheeft. Wat is hij zwak geworden, allemaal haar schuld.

Later in de sporthal haat hij zichzelf voor een moment, maar hij weet dat hij het juiste doet. Hij stelt zich voor dat er voor hem een of andere stomme trut staat en kijkt Eliza niet in de ogen. Dat is de enige manier waarop hij zijn toneelstuk geloofwaardig kan opvoeren.

De gebroken blik in haar ogen maakt dat hij zich voor het eerst in zijn leven een slecht persoon voelt.

Jezus, met al die emoties in zijn kop lijkt het wel alsof hij in een wijf aan het veranderen is. Opnieuw neemt hij een gevaarlijke bocht waardoor hij laag bij de grond komt met zijn motor en raast dan verder. Al die gedachten zweven door zijn hoofd en hij wordt er zot van dus hij doet het enige wat hem nog goed doet voelen: rijden. Jake en Will heeft hij achter zich gelaten.

Hij is met zijn motor naar school gegaan dus kan hij direct na school zijn favoriete parcours afleggen. Afgelegen en tussen de velden en verlaten industriegebouwen, ver weg van alle bullshit.

Terwijl hij aan het rijden is, vormt er zich één kernidee in zijn hoofd waarvan hij 100% zeker is: het wordt verdomme tijd dat hij zijn eigen leven weer in handen neemt.

Hij rijdt langs de restanten van wat ooit een hol van Marco was. De verbrande overblijfselen van de oude fabriek liggen er nog steeds. Dat was nog eens een leuk klusje geweest. Hij had samen met Will, Jake en mannetjes van zijn vader het gebouw omsingeld en dan plots toegeslagen waardoor Marco's mannetjes verrast werden.

Zijn vader...

Hij heeft hem al lang niet meer gesproken, bedenkt David zich plots. Misschien dat hij dat eens kan doen aangezien hij nu toch niks beters te doen heeft. Hij neemt de eerste afslag rechts en in een mum van tijd doemt het landgoed van zijn vader op in de verte.

"Ik ben het," gromt David tegen de intercom naast de poort die toegang geeft tot het gigantische domein van zijn vader.

"Oh, een goede dag, meneer Watson," zegt de flirterige stem van Emanuela en enkele seconden later schuift de poort open. David rijdt het laatste stukje tot aan de voordeur en zet zijn motor dan aan de kant. De deur wordt al geopend en in de opening staat Emanuela, een braziliaans meisje dat voor zijn vader werkt.

Ze heeft grote, donkerbruine ogen, een smalle neus en bruin, bijna zwart, haar dat tot over haar schouders valt. Vandaag draagt ze immense, ronde oorbellen.

"Hoi, schat, dat is lang geleden," glimlacht ze.

"Dat is waar," grijnst David, "Mijn excuses daarvoor. Kan ik mijn vader spreken?"

Ze omhelst hem kort en gaat hem dan voor naar zijn vader. Hoewel zijn vader niemand vertrouwt en ook niet getrouwd is, loopt het huis vol met mensen. Hij zegt altijd: "Hou je vijanden steeds dichtbij, zo kan je hen het best in het oog houden." Dan begint hij een hele uitleg over Lodewijk XIV die dat ook gedaan zou hebben. Zijn vader vergelijkt zichzelf graag met grote vorsten uit de geschiedenis.