The Badboy's Game

Hoofdstuk 6

Ik ren gillend en lachend tegelijk door het reusachtige huis (aka het kasteel) van David met een groot wit kussen in mijn handen. Ik hoor dat er iemand achter me zit maar ga niet de fout maken door om te kijken en dan op mijn gat te vallen. Geloof me, zo'n fout kan je maar één keer maken (per dag).

Achter me hoor ik een typische kwaadaardige lach en ik weet dat het William wel moet zijn. Hij is zo een beetje de humorist van de drie musketiers (dit is mijn nieuwe bijnaam voor de drie vrienden).

Plots lukt het William om mij te tackelen en mijn gezicht ontmoet hard de grond. Snel draai ik me om maar hij komt al bovenop me zitten en begint me met zijn kussen aan te vallen. Bij iedere slag noemt hij een personage uit die domme Star Wars-films.

"Deze is voor Anakin, en deze is voor Luke, en deze is voor Obi-Wan Kenobi en-"

"Stop! Je wilt niet weten wat ik met je T-shirt ga doen als ik me bevrijd heb."

William zet grote ogen op, "Dat is chantage! Je zou niet durven."

"O, jawel."

Opeens verandert Williams uitdrukking volledig van gestrest naar super relaxt. Hij haalt zijn schouders op en heft zijn kussen op, klaar om me terug onder vuur te nemen.

"Maakt niet uit: ik heb er toch nog genoeg."

"Je bluft."

"Nope."

"Echt wel."

"Wil je ze zien?"

"Als dat betekent dat jij me niet meer onder vuur neemt: graag."

William kruipt van me af en steekt zijn hand uit om me helpen recht te komen. Samen lopen we de trap op naar zijn kamer. Ergens ben  ik wel nieuwsgierig naar hoe zijn kamer er zou uitzien, want die van David had me al helemaal verbaast doordat die zo proper en netjes was. Als hij de deur voor me opent komt er een kamer in mijn zicht die wat weg heeft van die van David: netjes opgeruimd.

"Ik sta op het punt mijn heiligdom aan je te tonen, wees respectvol," zegt William zo serieus mogelijk terwijl hij naar een kast loopt. Hij trekt de deur open en een chaos van Star Wars spullen komt tevoorschijn. De wanden van de kast waren beplakt met posters en er lagen overal poppetjes, attributen en inderdaad een hele hoop T-shirts.

"Je was dus niet aan het bluffen," stel ik verrast vast. Dan springt er een geweldig idee in mijn hoofd. Vlug gris ik mijn telefoon uit mijn broekzak en trek een foto van William met een trotse grijns naast zijn Star-Wars-Heiligdom.

"He!" roept hij verontwaardigd.

"Dat is voor het beledigen van Twilight en mijn knappe Edward," lach ik terwijl ik me zo snel mogelijk uit de voeten maak.

Ik glip de enige kamer die ik ken binnen, Davids kamer. Ik hoor William de trap afstormen en een tijdje hoor ik niks meer. Daarna hoor ik iemand anders op de gang wandelen.

Chips.

Zachtjes sluip ik naar de deur en druk me tegen de muur zodat als de deur open gaat ik tussen de deur en de muur verstopt zit. De klink gaat naar beneden en de deur zwaait open. David stapt de kamer binnen en blijft even met zijn rug naar me toe staan.

Dit is mijn kans. Ik probeer zo stil mogelijk rond de deur te draaien om uit de kamer te glippen.

"Waar ga jij naartoe?" Ik knijp mijn ogen even dicht als ik Davids stem hoor.

"Weg?" antwoord ik onzeker, nog steeds met mijn gezicht naar de deur. Met twee grote stappen staat hij achter me en doet de deur dicht. Daar gaat mijn enige uitweg.