The Badboy's Game

Hoofdstuk 28

Ik zit met Jenn in de auto onderweg naar de danszaal.

Na mijn 'afspraakje' (dat klinkt zo relatie-achtig, maar dat was het ABSOLUUT niet) met Rowen, ben ik weer naar school gefietst. In de schoolgangen werd ik nagekeken en fluisterden ze wanneer ik voorbij liep, maar ik negeerde alles en liep gewoon regelrecht naar mijn klaslokaal. Net als maandag overleefde ik ook dinsdag. Het fluisteren was al geminderd en ik probeerde gewoon niet teveel aan David te denken. Gelukkig was hij ook nergens te bekennen op school.

Brandon was helemaal geschokt geweest toen hem ter ore was gekomen wat David tegen me heeft gezegd en Jenn en ik hebben hem beide moeten tegenhouden of hij had misschien een moord begaan. Soms kan Brandon echt een schatje zijn, bedenk ik glimlachend. Waarom hield ik hem eigenlijk tegen?

Oké, zo vreselijk ben ik niet. Die rol behoort tot David.

"Gaat het een beetje met je?" vraagt Jenn.

"Ja, natuurlijk, waarom vraag je dat?"

"Oh, gewoon, je weet wel. Met David en zo..."

Ze maakt haar zin niet fatsoenlijk af en focust haar blik weer op de weg. Af en toe werpt ze een snelle, bezorgde blik op me.

"Ik meen het, alles gaat goed met me," zucht ik. Ik heb wat nagedacht afgelopen nacht en eigenlijk heb ik flink overdreven. Het gaat over David en ik weet wat voor iemand hij is. Eigenlijk is het gewoon mijn fout om zo dom te zijn om voor hem te vallen. Was ik trouwens echt voor hem gevallen? Ik was nog nooit eerder echt verliefd geworden dus hoe kan ik het weten?

"Oké, dan is het goed. Zolang je maar beseft dat je veel beter af bent zonder hem. Geloof me, hij zou je niet gelukkig gemaakt hebben."

"Ik weet het."

"En ik ben er altijd voor je," glimlacht ze.

"Dank je."

Jenn draait de parking voor de danszaal op. We stappen uit en wandelen naar binnen met onze sporttassen over onze schouder.

"Hey, meisjes," groet Jimmy ons die weer eens achter zijn laptop zit, "Ik heb interessant nieuws vandaag. Kleed jullie vlug om. Ik vertel het als iedereen er is."

Aangezien we nu super nieuwsgierig zijn, kleden we ons snel om. En als de hele groep in de zaal staat, roept Jimmy ons samen.

"Binnen drie weken zullen we optreden in het stadspark. Er is een stadsfeest in het park. Er zal entertainment voor de kids zijn, drank- en eetkraampjes en natuurlijk een podium. Wij zijn gevraagd om dat podium een kwartier in beslag te nemen."

"Wow, dat is geweldig!" gilt Tiffany opgewonden. Ook al de rest begint druk te babbelen.

"Dansen wij ook mee?" vraag ik aan Jimmy. Ik doel op mezelf en Jenn aangezien we nieuw zijn.

"Natuurlijk, jullie zijn nu ook een deel van de groep. Ik was er over aan het nadenken om de nieuwelingen, jij en Jennifer dus, een beetje naar voren te trekken."

"Oh, maar dat hoef je voor mij echt niet te doen," lach ik nerveus. Dansen voor een publiek? Dat zie ik niet echt zitten. Ik hou niet van al die aandacht.

"Je gaat het geweldig doen. Maak je maar niet druk. We gaan veel en intensief trainen en iedereen zal omver geblazen worden door het talent van Eliza!" lacht hij. Ik grijns een beetje dom en knik dan.

Jimmy klapt in zijn handen om de aandacht weer op zich te vestigen. "Iedereen op z'n plaats zoals we vorige week geoefend hebben."

Iedereen doet exact als gevraagd, Jimmy loopt naar de muziekinstallatie om deze op te zetten en rent dan terug naar zijn plaats vooraan de groep. We herhalen het stuk dat we vorige keer geleerd hadden en leren dan pas voor pas de volgende stukjes.