The Badboy's Game

Hoofdstuk 41

P.O.V. [Eliza]

David parkeert zijn motor bij de ingang van de spoeddienst in het ziekenhuis. Binnen zit Will al op een van de stoelen in de wachtzaal.

Hij en David slaan elkaars handen ineen en geven elkaar een 'bro-hug' (of hoe je zoiets ook wilt noemen).

"Ze worden allebei meteen geopereerd. Jake is nog niet verloren. Hij heeft heel wat bloed verloren, maar dat geven ze hem nu bij," licht Will ons in. Het voelt alsof er een dikke olifant van mijn borstkas afrolt. Jake is nog niet verloren. We zetten ons weer in de stoelen en wachten.

We kijken naar dokters die heen en weer lopen, gewonde mensen die binnengebracht worden en de deur waarachter Jenn en Jake door de dokters geholpen worden.

Dan gaan de deuren van de ingang nog eens open en wandelt mijn overgebleven familie binnen. Mijn tante Sara rent op me af zodra ze me gezien heeft en trekt me dicht tegen zich aan. Vervolgens zet ze een stap terug en pakt mijn gezicht vast met haar beide handen.

"Ben je in orde?"

"Ja, tante, ik heb niks. We zijn hier voor mijn vrienden," zeg ik ongemakkelijk terwijl ik haar handen van mijn gezicht probeer te halen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van haar, maar dit was een beetje awkward.

Nu is het de beurt van mijn vader om me een knuffel te geven. "Doe ons dit nooit meer aan, jongedame!" probeert het streng te zeggen.

"Hé, dit is niet mijn schuld! Ik laat me niet ontvoeren voor de fun!"

"Ja, dat weet ik ook wel, liefje." Mijn vader drukt nog een kus op mijn voorhoofd en laat me dan ook los. Mijn broer staat met gekruiste handen boos naar David en Will te staren.

"Blake!" zeg ik nors tegen hem. Hij richt zijn blik op mij en glimlacht kort. "Hey, zusje."

Ik trek mijn wenkbrauwen op terwijl ik hem aankijk. "Het zijn vrienden," zeg ik hem. Hij knikt. David staat op en steekt zijn hand uit naar mijn vader. "Volgens mij hebben wij elkaar nog niet ontmoet, meneer. Mijn naam is David."

"Aangenaam, jij bent een vriend van Eliza?" vraagt mijn vader. David kijkt kort naar mij voordat hij knikt en ik zie een kleine grijns rond zijn lippen verschijnen waardoor ik lichtjes begin te blozen.

Will zegt zijn naam terwijl hij kort salueert.

"Dus, waarom zijn we hier?" vraagt mijn tante dan.

"Jenn en Jake zijn neergeschoten. Ze worden momenteel geopereerd," zeg ik. Ik neem aan dat papa haar heeft ingelicht over wat ik hem al heb uitgelegd via de telefoon.

"Oh, hemeltje. Ik hoop voor je dat ze snel beter worden. Hoe is dit toch allemaal gebeurd?" vraagt mijn tante. Ik wissel een blik uit met de twee jongens.

"Ik leg het je later wel allemaal uit, tante. Ik ben te moe nu om het hele verhaal te doen."

Ze knikt begrijpend. "Zullen we je niet naar huis brengen? Je moet slapen. Het is al een drukke nacht voor je geweest," zegt ze bezorgd. Ik schud mijn hoofd.

"Ik red me wel. Ik wil weten hoe het met hen gaat."

"Je kan het morgen ook vragen."

"Alsjeblieft, ik kan Jennifer toch niet achterlaten met drie jongens?"

"Zijn haar ouders nog niet verwittigd?"

"Weet ik niet. Waarschijnlijk wel. Maar ik wil hier blijven! David kan me naar huis brengen."

Ik kijk even om naar hem. Hij knikt. "Dat zou geen probleem zijn, meneer. Ik kan haar veilig thuisbrengen."

"Dat weet ik toch nog niet zo zeker," bemoeit mijn pa zich nu, "Je kan even goed haar ontvoerder zijn en misschien heb je haar gedwongen om een heel toneeltje voor ons op te voeren."