The Badboy's Game

Hoofdstuk 45

P.O.V. [David]

Zijn vader zit aan de kop van de tafel. Zelfs nu heeft hij dat chique kostuum aan. Hij vertelde David altijd dat de kleren de man maken. Als hij iets zou willen bereiken, moet hij zich fatsoenlijk kleden.

Maar daar moet David niets van weten. Zo'n pak is leuk voor een feest, maar het zou hem belachelijk staan als hij dat iedere dag overal zou aandoen.

David zit aan de rechterkant van zijn vader, Eliza aan de linkerkant. Ze is al de hele maaltijd stil en momenteel snijdt ze heel geconcentreerd haar steak. Hij heeft al snel door dat ze bang is voor hem, hoewel ze daar geen reden voor heeft. Zijn vader ziet er gewoon een beetje streng uit.

Hij vroeg gisteren plots aan zijn zoon hoe het zat met dat etentje dat hij hem en Eliza belooft had. Dus daarna was alles vlug geregeld en nu zitten ze hier.

"Heb je ondertussen de laatste complicaties met de politie kunnen regelen?" vraagt David. Zijn vader knikt.

"Ja, de laatste zaken zijn eindelijk afgehandeld. Helaas kunnen we hen niet in een rechtszaak betrekken om onze onkosten te betalen omdat geen van Marco's mannen zijn rijkdom overkrijgt. De meeste van hen hebben net genoeg om zelf rond te komen."

"Naar wie gaat Marco's geld dan?"

"Dat weten we niet."

"Hoe kan dat, jij en je mannen weten toch altijd alles?"

"We kunnen nergens informatie over de erfgenaam vinden. Alle documenten zijn ofwel verloren, ofwel met een pseudoniem ingevuld. Maar vroeg of laat vinden we hem wel."

David knikt. "Goed."

"Wat is er eigenlijk met Rowan gebeurt?" vraagt Eliza. Dit is het eerste dat ze zegt tijdens de maaltijd.

"Dat weten we niet zeker, Elizabeth, maar er is een groot kans dat hij omgekomen is in de chaos toen we de villa binnenvielen," antwoordt zijn vader. Ze knikt en eet dan verder. De stilte valt weer over de tafel. In een ander deel van het huis horen we mannen lachen.

Zijn vaders huis is natuurlijk vele groter dan het zijne, en klassieker. Toch was Eliza bijna achterover gevallen toen ze een uurtje geleden arriveerden. Ze had wat in zichzelf gemompeld, waarschijnlijk weer haar solidaire hart dat in opspraak kwam met de 'geldverspilling'.

Hij kijkt haar aan over de tafel. Ze glimlacht kleintjes naar hem en hij schenkt haar een grote lach terug. Ze ziet er prachtig uit. Speciaal voor het etentje had ze zich opgemaakt.

"Ik moet toch een goede indruk op je vader maken?" had ze tegen hem gezegd toen David haar kwam oppikken.

"Jij moet mij betoveren, niet mijn vader," was zijn antwoord geweest. Dat leverde hem enkel een slag tegen zijn borstkas op, maar na een zielig gezichtje gaf ze hem als snel een kus ter verontschuldiging.

De deuren van de eetzaal gaan open en Emanuela wandelt binnen. Op het zilveren dienblad in haar handen staan drie kommetjes. Een moment haken Davids ogen zich in de hare, maar hij wendt ze snel af en kijkt weer naar Eliza. Die heeft het gebeuren dat maar enkele seconden duurden, gezien en kijkt met opgetrokken wenkbrauwen naar hem.

Hij schenkt haar een scheve grijns en haalt zijn schouders op. Hierop draait ze met haar ogen en pakt dan Davids bord om het op het hare te zetten. Vervolgens overhandigt ze het aan Emanuela, die ondertussen het toetje heeft uitgedeeld.

"Bedankt, liefje," zegt Davids vader tegen haar.

"Geen probleem. Ik help graag," antwoordt ze met een knipoog. David moet zijn best doen om niet hardop te lachen als hij ziet hoe Eliza met grote ogen van Emanuela, naar zijn vader en dan naar hem kijkt. Opnieuw haalt David zijn schouders op.