The Badboy's Game

Hoofdstuk 25

Gisterenavond zijn we meteen nadat de pizza op was, terug naar huis gereden aangezien het al best laat was. David had eerst mij afgezet. Hij had zich wat afzijdiger gehouden dan in het begin van de dag nadat hij terug uit de keuken was gekomen. En hij leek ook koeler te doen tegen me.

Nu lig ik in mijn bed na te denken of ik iets fout heb gezegd. Over een half uur zou ik moeten opstaan voor school. Misschien was hij gewoon moe geweest? Ik zal vandaag wel eens met hem praten. Na het afgelopen weekend begint er iets anders dan afgrijzen te groeien voor hem en ik ben er nog niet helemaal uit of ik dat wel zo leuk vind.

Uiteindelijk sta ik op en begin me aan te kleden. Je weet wel wat daar op volgt, de normale ochtendroutine. Ik hoor mijn broer en vader ook wakker worden en een klein uurtje later spring ik op mijn fiets, op weg naar school.

IEUW, vandaag hebben we weer sport. Nog iets om depressief over te worden net als mijn stomme brein dat niet wil stoppen met nadenken over hém.

Ik vind Brandon naast mijn kluisje en nog geen minuut later komt Jenn er ook aangelopen.

"Dus jullie dames hebben een druk weekend achter de rug heb ik gehoord?" grinnikt hij. We glimlachen allebei alleen maar. Hij moet eens weten... Plots loopt David met zijn hele gevolg voorbij en ik lach vriendelijk naar hem. Alleen wordt die glimlach met een ijskoude, hooghartige blik van hem beantwoord en al snel draait hij zich naar zijn vrienden toe om iets op gedempte toon tegen hen te zeggen.

Dan draaien ze bijna unaniem hun hoofd om naar mij en beginnen te grinniken. David heeft een gemene grijns op zijn gezicht. Ik voel me zo klein en breekbaar en wens dat ik hier en nu door de grond kan zakken. Wat heeft hij gezegd? Wat is er mis?

Met een rood hoofd draai ik me weer om naar Brandon en Jenn die de situatie ook niet begrijpen. Hoewel op Jenns gezicht momenteel eerder een moordzuchtige blik verschijnt dan een verraste.

"Wat heeft die klootzak?" zegt ze boos. Ik haal mijn schouders op. Is dit weer een stomme grap van hem? Of heb ik me dit weekend alles maar verbeeld?

"Maakt niet uit, het is David maar. Laten we naar de sportzaal vertrekken?" stel ik voor. Jenn knikt en we nemen afscheid van Brandon die ook naar zijn lokaal vertrekt.

"Gaat het wel?" vraagt Jenn ongerust.

"Ja, natuurlijk," zeg ik zacht. Waarom had het zoveel pijn gedaan wat hij zonet deed? Stomme gevoelens. We lopen de kleedkamer binnen en in stilte beginnen we ons om te kleden. Ondertussen komen de andere meiden ook binnengedruppeld. Sommige beginnen druk te fluisteren tegen hun vriendin als ze mij zien zitten.

Haha, wat een subtiliteit. Applausje.

"Negeer ze gewoon," steunt Jenn me. Ik knik en loop snel naar buiten. Maar in de sporthal staat al een groot deel van de jongens te wachten aangezien ze veel sneller omgekleed zijn. Opnieuw kijkt Davids groepje me aan en lacht terwijl hij me bekijkt alsof ik een stuk kauwgom onder zijn schoen ben.

"Wat is zijn probleem?!" vraag ik boos.

"Geen idee, laat hem doen."

"Nee."

Boos en koppig stap ik recht op de leeuw af, omringd door zijn minions (wat een vergelijkingen maak ik toch). Enkelen beginnen zelfs te joelen. Wat is er mis met deze mensen?. Met een geamuseerd grijns kijkt David me aan terwijl ik op hem afstap.

"Wat krijg je nu opeens? Sinds wanneer behandel je mij als een stuk vuil?! Ik dacht dit weekend dat je veranderd was!"

"Schatje, ik zou nooit veranderen voor een hoer."

"Excuseer?! What the heks was dan al dat lieve gedoe dit weekend?!"

"Alsjeblieft, maak niet zo'n drama, ik dacht ook dat je anders zou zijn. We hebben plezier gehad dit weekend en nu heb ik je niet meer nodig. Ga verder met je leven," zegt hij droogjes. Ik staar hem met open mond aan en ik voel dat mijn onderste lip begint te trillen.