The Badboy's Game

Hoofdstuk 12

David stuurt zijn auto de grote parking op voor de immense hal. Het is niet meteen de gezelligste plek die je zou kunnen bedenken. Luide muziek en veel geroep verwelkomen hen al hoewel ze nog steeds buiten staan. Tegen de dikke, betonnen muren hangt de naam 'The Mud' in flikkerende lichtjes.

De drie jongens slaan hun portier toe en lopen de grote hal binnen. Een grijns kruipt over Davids gezicht wanneer hij ziet dat de meeste mensen die ze tegen komen hen met ontzag of verlangen aankijken. Als we dan over verlangen spreken, hebben we het vooral over het vrouwelijke deel van de aanwezigen.

Dit is zijn wereld. Hier is alles zoals het hoort te zijn: de touwtjes in zijn handen.

Wanneer je door de twee deuren loopt, wandel je meteen een grote zaal binnen die ook de bron is van de luide muziek. Links is er een meterslange bar, verlicht met blauw ledlicht. In het midden bevindt zich de dansvloer en tegen de muren zijn allemaal booths geplaatst. Aan de overkant en de rechterkant is de muur van glas gemaakt zodat je uitzicht hebt op de diepe, reusachtige put die daar achter ligt. Deze doet dienst als het raceparcour of de vechtkooi, het hangt van het moment af. Er hangen grote televisieschermen om duidelijk te laten zien wat er gebeurt in de Put en liften of trappen kunnen je naar de lagergelegen tribunes rond de gehele put brengen die buiten de club liggen. Alles is natuurlijk overdekt.

Felle lichten flitsen in het rond, de muziek overweldigt elk geluid en honderden lichamen bewegen gelijk mee op de beat van de muziek. De drie vrienden banen zich een weg naar hun booth wat niet zo'n moeilijke opdracht is aangezien iedereen vrijwillig uit de weg gaat. Ja, ze hebben een eigen booth. Een voordeel als je het Watson-bloed in je hebt vloeien, of daarmee bevriend bent.

Vanavond zou David enkele dingen rechtzetten. Hij zou Marco duidelijk maken dat hij in een andere stad zijn zaakjes moet regelen als hij zijn vader geen vergoeding wil betalen en dat hij uit Eliza's buurt moet blijven. Daarnaast zou hij voor zichzelf bewijzen dat ze eigenlijk geen Big Deal was.

Een serveerster in een heel strak jurkje komt hen al bedienen met de drankjes die ze altijd nemen. In één teug drinkt David zijn glas leeg en zet het met een harde bons neer op tafel. Dat doet goed. Dan denkt hij even na: hij moet nog twee dagen school overleven. Echt veel drinken kan hij dus best niet. Toch doet hij teken naar de serveerster voor een tweede rondje. Zijn ogen speuren de club rond en vallen uiteindelijk op Marco, omringd door enkele van zijn mannetjes. Een van hen herkent hij, de getatoeëerde jongen van eerder.

"Er op af?" vraagt Jake me van opzij. Ik knik. We staan op en lopen naar de booth waar Marco zit.

"Hey, Marco, wat toevallig. Ik kom er even bijzitten, als je het niet erg vindt," grijnst David luchtig. Hij kijkt me geïrriteerd aan. Ik zie zijn vriendjes zenuwachtig heen en weer schuiven op hun zitplaatsen. Ook al zijn ze een nieuwe macht aan het vergaren in de stad, David en zijn vader hebben nog steeds meer aanzien. En dat blijken ze soms graag te vergeten.

David neemt plaats tegenover Marco en kijkt hem vijandig aan.

"Wanneer ben je van plan mijn vader te betalen?"

"Wat denk je van... nooit?"

David doet alsof hij even nadenkt, "Fout antwoord."

Marco tikt even op de billen van de meisjes die op zijn schoot zitten om hen duidelijk te maken dat ze zich uit de voeten moeten maken. "En hoe ga jij me laten betalen?" vraagt hij uiteindelijk uitdagend.

"Wie niet op tijd betaalt, zal dat met zijn leven bekopen," haalt David zijn schouders op. Zo gaat het er altijd al aan toe hier.

"Niet als ik jullie eerst uitschakel."

Was dat een doodsbedreiging aan zijn adres? David grinnikt, "Kom me maar opzoeken wanneer je zo ver bent. Wees wel op tijd, anders krijg je de kans misschien niet meer."