I'm Nothing Without You. LT

- 61 -

Ashton pov
Ik zit nu naast het bed van Calum. Ik voel me schuldig. Heb ik iets fout gedaan waardoor Calum dood wilde? Heb ik hem rot laten voelen? En waarom heb ik dan niets gemerkt van zijn problemen. En waarom is hij niet naar ons toegekomen? Al deze vragen kunnen niet beantwoord worden zonder Calum.

"Calum, word wakker man. We kunnen niet zonder je." ik veeg mijn tranen weg en pak zijn hand. De sfeer in ons huis is niet goed op dit moment. Iedereen verwijt zichzelf ervan dat Calum nu in het ziekenhuis ligt en is er kapot van.

We probeerden eerst gewoon door te gaan met ons leven en te accepteren dat Calum in het ziekenhuis ligt te strijden voor zijn leven, maar dat hebben we al snel weer opgegeven.

Ook hebben we geprobeerd te zoeken naar Simba. Ook daar voel ik me enorm schuldig over. Ik wist namelijk dat de achterdeur nog openstond, maar ik was te lui om op te staan, want het was al laat. Als ik nou gewoon was opgestaan voordat Luke dat deed was Simba misschien niet weg.

Alles is zo gecompliceerd nu. Het liefste wil ik gewoon dat Calum wakker wordt. One Direction en de meiden zijn al een maand op tour, wat betekend dat Calum nu al een maand hier ligt zonder wakker te worden. Ik begin mijn hoop te verliezen. De dokters laten niks los over hun onderzoek en hun resultaten. Oftewel: we hebben geen idee hoe het nu met Calum gaat. Of hij snel wakker wordt of misschien nooit meer wakker wordt. Alles is onbekend.

Ik schrik op uit mijn diepe gedachtes van piepjes die steeds sneller lijken te gaan. Het was eerst bijna stil, maar de piepjes vullen nu de kamer. Is dat zijn hartslag die sneller gaat?

Oké nu wordt het toch echt te gek. Ik zweer dat hij in mijn hand kneep. "Calum?" vraag ik voor de zekerheid. Misschien wordt hij wel wakker! "Calum, kun je me horen?" weer een kneepje in mijn hand. Hij hoort me! Hij wordt wakker!

Calum pov
Ik hoor alles. Ik krijg al een tijdje alles mee, maar er is niets dat ik kan doen. Dat is echt frustrerend weet je. Ik wil zo veel doen en zeggen, maar het lukte me nooit. Nu heb ik eindelijk de kracht in mijn armen gevonden en een seintje kunnen geven aan Ashton. Maar ik moet nog de kracht vinden om mijn ogen open te doen.

Come on Calum.. Open je ogen dan.

"Calum, can je je ogen open doen?" hoor ik Ashton vragen. Nee natuurlijk niet, anders had ik dat toch al lang gedaan? Oh ja, nog zo iets stoms: ik zie niks. Alles is zwart. Echt super irritant.

"Kan je dan op zijn minst nog een keer in mijn hand knijpen? Zodat ik zeker weet dat je nog leeft." ik wil lachen om zijn bezorgdheid, maar dat kan ik ook niet. Ik knijp nog een keer in zijn hand. Ik hoop dat ik snel mijn ogen open kan doen.

Ashton pov
Dit moet ik aan de anderen vertellen. Ze moeten weten dat Calum binnenkort wakker kan worden. Ik weet het zeker, hij wordt snel wakker. Dat moet nu wel.

Ik pak mijn telefoon en bel Luke.
"Met Luke."

"Hey Luke, is Mickey daar ook?" vraag ik.

"Wow, waarom zo vrolijk?" vraagt hij.

"Gewoon omdat het kan. Is Michael daar?" vraag ik nog een keer.

"Ja hij is hier. Je staat op de speaker Ash."

"Ik heb geweldig nieuws!" zeg ik.

"Tenzij het over Calum gaat hoef ik het niet te horen." zegt Michael.

"Het gaat over Calum. Zijn hartslag is versnelt en hij heeft in mijn hand geknepen. Hij kan me horen!" en toen werd er opgehangen.. Ik denk dat ze nu hierheen komen.

10 minuten later
"Ash?" een zachte, heese stem van achter laat me omdraaien. Het is Calum. Zijn ogen zijn open.

"Oh mijn god. Calum, laat ons nooit meer zo schrikken." ik knuffel hem voorzichtig.

"Het spijt me enorm. Ik had niet zo dom moeten zijn." ik glimlach naar hem en ga op de stoel zitten waat ik net ook op zat. Ik wil wat tegen hem zeggen, maar ik hoor Michael en Luke al binnenkomen.

"Je bent wakker!" gilt Michael enthousiast. Calum knikt. Luke en Michael geven Calum allebij een knuffel en gaan dan ook op een stoel zitten.

"We dachten dat je dood zou gaan gast." zegt Luke die duidelijk overstuur is.

"Sorry. Ik had ook nooit zoiets stoms moeten doen." mompelt Calum. "Ja, waarom zou je zelfmoord plegen!?" gilt Michael. Calum fronst. Geen zelfmoord? "Zelfmoord? Is dat echt wat jullie dachten?" Calum schiet in de lach. Geen van ons drieën snapt hier iets van.

"Ik werd wakker op gras. Ik was buiten in slaap gevallen en iemand had de deur dicht gedaan. Ik wilde niet wachten tot jullie wakker zouden worden, want dat zou nog heel lang kunnen duren, dus ik wilde naar boven klimmen, want daar stond een raam open. En toen was ik bijna boven, maar er kwamen splinters in mijn vingers van niet goed afgewerkt hout en toen viel ik naar beneden." ik geef mezelf een facepalm. Wat een ongelovelijke sukkel.

"Je bent echt niet goed bij je hoofd." zeg ik. Calum knikt. "Dat wist ik al." we lachen. "Het is in ieder geval goed om je terug te hebben."