I'm Nothing Without You. LT

- 8 -

Chloe pov
"Chlo, ga je Niall bellen dat je hier bent?" vraagt Calum. Ik knik. Iedereen weet inmiddels al dat ik hier ben. Ik pak mijn telefoon en zie heel veel intagram en twitter meldingen. Eerst bellen nu... Ik bel Niall, meteen neemt hij op.

N. Oh mijn god Chloe gaat het? Waar ben je?

C. Het gaat prima. Ik wilde even alleen zijn. Ik kreeg haat en daar kon ik niet tegen. Ik heb even tijd nodig om na te denken.

N. Maar je moet toch ergens slapen?

C. Geen zorgen. Ik ben veilig.

N. Waar ben je dan?

C. Beloof je me niet op te komen zoeken?

N. Beloofd

C. Ik ben bij Luke... en Ashton... en Calum... en Michael...

N. Okey, ik hou van je dat weet je he.

Dat doet ie niet...

C. Jaja, love you too

Ik hang op en leg mijn telefoon weg.

"Dat klonk niet erg overtuigd." mompelt Luke. Ik schrik en draai me om.

"Je liet me schrikken." zeg ik.

"Niet er overheen praten." zegt hij. Ik zucht.

"Wat klonk niet overtuigd?" vraag ik.

"Die: love you too. En ook dat gezicht erbij. Geloof je hem wel?" vraagt Luke. Ik twijfel even en stotter wat. Voor er echt iets zinnigs uit mijn mond komt neemt Luke alweer het woord.

"Geloof jij jezelf überhapt wel?" vraagt hij.

"Waarom zou ik? Niemand houdt van me." zeg ik droog.

"Louis, Niall, zeker de andere lads ook wel en ik ken je nog maar een dag, maar ik ook. C'mon Chloe, geloof me." zegt hij.

"Jaja." mompel ik. Luke rolt zijn ogen.

"Luke, laat mij maar. Het ligt moeilijk." zeg ik. Hij schudt zijn hoofd. Ik wil me omdraaien maar hij pakt mijn pols. Mijn gezicht verzuurt even. Als ik hem aankijk worden zijn ogen vochtig.

"Waarom deed dat zo'n pijn?" vraagt hij.

"Gewoon, je kneep hard." zeg ik. Hij wilt mijn armbanden omhoog schuiven, maar ik trek mijn arm terug.

"Het is niets Luke, je kneep me dat deed pijn." lieg ik.

"Chloe, please. Ik wil je helpen." smeekt hij.

"Niet jij ook al hè? Ik heb geen hulp nodig. Ik ben geen psychopaat!" roep ik. De anderen zijn er inmiddels ook al bij gekomen.

"Wat is hier aan de hand?" vraagt Michael.

"Luke beschuldigd me van dingen die ik niet doe of ben." snauw ik.

"Ik wil je alleen maar helpen." snikt hij.

"Ik hoef geen hulp!" roep ik en loop kwaad naar boven. Ik ga een random kamer binnen en laat me op het bed vallen. Na een tijdje huilen in het kussen zakt het bed in en voel ik een hand op mijn schouder. Ik schudt hem van me af.

"Chloe." zeurt Ashton.

"Rot op." snauw ik.

"Nou, het is eigenlijk wel mijn kamer." zegt hij. Ik zucht en kom overeind.

"Hey, niet huilen. Luke bedoelde het goed." zegt hij en veegt mijn tranen weg die meteen weer beginnen te stromen.

"Ach meisje toch." zegt hij en slaat zijn armen om me heen. Ik knuffel terug.

"Ashton, jij gelooft me wel toch?" vraag ik. Hij kijkt er moeilijk bij.

"Zie je!? Niemand vertrouwt mij hier! Waarom ben ik hier nog!?" roep ik.

"Omdat we je willen helpen, als je rustig blijft." zegt hij.

"Ik heb geen hulp nodig!" roep ik.

"Chloe-

"Nee niks Chloe dit Chloe dat! Ik hoef het niet te horen! Iedereen denk meteen dat ik hulp nodig heb alsof ik een of andere psychopaat ben ofzo! Ik weet prima wat ik doe!"

"Chloe luister nou-

"Als het over hulp gaat hoef ik het niet te horen." snauw ik.

"Geloof jij wat je zegt?" vraagt hij.

"Hoezo?" vraag ik.

"Geloof je jezelf of niet?"

"J-ja." zeg ik zo zelfverzekerd mogelijk.

"Dat valt niet te merken. Kom op Chloe, lieg je zelf niet voor. Je laat iedereen denken dat je oké bent, zelfs jezelf en wat schiet je daarmee op? Niks dus. Waarom ben je niet gewoon eerlijk, vooral tegen jezelf. Wij weten allebij dat je liegt en je niet oké bent." zegt hij.

"Ik ben wel oké, echt." zeg ik al twijfel ik of ik niet gewoon de waarheid moest zeggen.

"Oké, als je dit spelletje door blijft zetten, prima. Niet mijn schuld als je straks om valt van de honger, of dood bent door je sneeën, denk je dat we dat niet door hebben?" zegt hij.

"Ashton, je begrijpt me niet en ik wil ook niet dat je me begrijpt. Ik kan dit oké. Ik kwam hier om even tot rust te komen, maar die rust kan ik hier dus niet vinden. Jullie zijn beter af zonder mij. Ik moet maar gewoon gaan." zeg ik. Ik strompel de kamer uit, want mijn knie doet nog steeds pijn, en strompel naar de deur. Ik zeg geen gedag, want dan gaan ze me tegenhouden. Ik strompel gewoon door.

"Chloe wacht!" roept Luke. Hij tilt me op.

"Als je dan echt wilt gaan, wil ik niet dat je pijn hebt. Ik til je." zegt hij. Ik zet een fake glimlach op en kijk weer weg.

"Je bent een prachtige meid Chloe, Louis moet trots op je zijn." fluistert Luke in mijn oor voor hij weg loopt als we er zijn. Ik strompel het hotel binnen naar Nialls kamer. Ik klop voorzichtig aan. De deur gaat niet open. Weer klop ik, dit keer wat harder. Als de deur weer niet open gaat doe ik hem zelf voorzichtig open. Niall en Louis zitten huilend in elkaars armen.

"Jongens." zeg ik zacht. Niall stormt meteen op me af en knuffelt me. Ik knuffel terug.

"Waarom ben je toch terug gekomen?" vraagt hij.

"Ik wilde even nadenken, maar ze bleven aan mijn kop zeuren dus ging ik terug." zeg ik. Hij knikt. Als Niall eindelijk los heeft gelaten voel ik van achter een paar armen om mij heen. Ik slaak een kleine gil.

"Louis!" gil ik lachend. Hij zet me neer en draait me om waarna ik zijn lippen op die van mij voel.

"Ik dacht echt dat je-" ik onderbreek hem.

"Sst, Niall is erbij." fluister ik. Hij knikt en drukt nog een klein, teder kusje op mijn lippen.

"Chloe, telefoon." zegt Niall. Ik geef hem mijn telefoon. Hij zet mijn twitter en instagram berichten uit en geeft hem weer terug.

"Jij kijkt niet meer naar de haat." zegt hij. Ik knik.

"Ik beloof het."