I'm Nothing Without You. LT

- 2 -

Chloe pov
Na al mijn pizza er weer uitgegooid te hebben, loop ik de wc uit en zie tot mijn schrik Louis staan. Kut! zou hij me gehoord hebben?

"Ben je niet zo lekker?" vraagt hij dan. Ik schud mijn hoofd in de hoop dat hij het gelooft.

"Beterschap." zegt hij. Hij geeft me een kneepje in mijn schouder en een glimlach. Ik pers met moeite een fake glimlach op mijn gezicht en kruk snel naar binnen voordat hij doorvraagt.

"Ik ga naar boven, voel me niet zo lekker." zeg ik en kruk naar de trap. Even denk ik eraan iemand om hulp te vragen. Nee, dit kan ik zelf wel. Ik wil net 1 stap zetten maar zak al door mijn knie. Kut school, kut Natasja, kut pijn, kut alles, kut leven. Vloek ik in mezelf. Niall, die me heeft zien vallen, komt me helpen. Hij tilt me op en zet me boven neer.

"Dankje." Dat is alles wat ik zeg. Ik wil graag naar mijn kamer waar ik alleen kan zijn. Ik hou niet van socializen. Ik kruk vanaf de trap naar mijn kamer. Als ik daar ben doe ik de deur op slot en pak ik mijn zakmes. Dit heb ik echt even nodig. Ik schuif mijn mouw omhoog zodat alle sneeën goed te zien zijn. Er staat 'scars for l' geschreven. Er moet scars for life komen te staan. Alsof ik al niet genoeg pijn heb geleden vandaag, ga ik er een letter bij zetten. Dit doe ik al 9 weken. Elke week weer een nieuwe letter. Ik snij mezelf al veel langer en vaker dan 1 keer in de week, maar met deze letters ben ik al 9 weken bezig.

Ik begin er een i in te snijden, because why not? Maar omdat de jongens beneden zijn, moet ik stil zijn. Toch komt er een luide, pijnlijke kreun uit. Fuck.. no way dat ze dat niet hebben gehoord. Ik leg mijn zakmes snel weg en dep het bloed af. Stel er komt iemand boven kijken vanwege mijn kreun? Uit mijn verbanddoos haal ik een verbandje die ik eroverheen doe en schuif vervolgens mijn mouw er weer overheen. Dit had ik toch echt even nodig. Na even gedacht te hebben of ik naar beneden moet gaan, besluit ik daf toch te doen, dus kruk ik naar de trap. Ik ga erop zitten en probeer zittend van de trap af te gaan. Als ik beneden ben ga ik bij de rest zitten.

"Was jij dat? Van die kreun?" vraagt Liam meteen. Die vraag had ik zo kunnen verwachten.

"Ja, ik stootte mijn knie." Verzin ik snel en probeer zo geloofwaardig over te komen.

"Is dat bloed?" vraagt Louis en pakt mijn arm. Er zit een rode vlek op mijn mouw. Ik denk dat het verbandje niet dik genoeg is. Fack, wat moet ik hier nou weer op verzinnen?

"Ja, mijn neus bloedde weer. Geen idee waarom, maar het begon ineens en voor ik er erg in had, had ik het al weg geveegd." verzin ik weer terplekke. Dat was nog niet eens zo'n slechte smoes. Hij knikt, maar lijkt me niet te geloven. Louis lijkt me wel door te hebben.. eerst op de gang, nu met mijn mouw. Die wantrouwen in zijn ogen als ik tegen hem lieg vind ik helemaal niks.

"Ik ga naar bed." zeg ik daarom en sta strompelend op. Ik probeer oogcontact met Louis te vermijden als ik mijn krukken pak en naar de trap loop. Wanneer ik boven ben en mijn deur open wil maken, word ik bij mijn pols gepakt. Precies waar ik zojuist een snee heb gemaakt. Ik bijt hard op mijn lip om geen geluid te maken.

"Ik geloof je niet." zegt Louis. Blijkbaar is hij me dus gevolgd.

"W-waarom?" vraag ik doodsbang. Wie weet wat hij gaat doen als hij het weet? Dan ben ik zo de dupe.

"Je doet zo verlegen, geheimzinnig en afstandelijk." zegt hij bijna, uhmm.. gebroken lijkt het wel.

"Er is niets, echt niet." zeg ik bijna onhoorbaar en ruk mezelf uit zijn greep, wat meer pijn deed dan verwacht, dus ik wrijf even over mijn pols.

"Chloe alsjeblieft." smeekt Louis, maar ik heb mijn deur al in zijn gezicht dicht geslagen. Ik kan niet langer liegen zonder te huilen. Ik doe de deur op slot en plof op mijn bed om daar in huilen uit te barsten in mijn kussen.