I'm Nothing Without You. LT

- 32 -

Chloe pov
Yes, finally home. Zonder operatie. Ik heb er voor gekozen de operatie niet te doen. Liever de symptomen dan verlamde benen. Ik ben wel gewaarschuwd: de pijn kan onverdraaglijk zijn, maar vertel mij eens wat nieuws over pijn..

"Chloe, weet je zeker dat je de juiste keus hebt gemaakt?" vraagt Harry bezorgd. Ik glimlach.

"Het is lief dat je bezorgd bent Harry, maar ik kan dit. Je weet hoe hoog mijn pijngrens is." zeg ik.

"En ik heb gezien wat er met je gebeurde de laatste keer voor je naar het ziekenhuis ging." ik zucht.

"Ik snap je bezorgdheid Harry, maar ik heb liever dat dit spul uitwerkt dan dat ik het laat verwijderen en niet meer kan lopen." Harry knikt en knuffelt me.

"Ik geef om je Chloe." snikt hij. Verbaasd trek ik terug.

"Huil je nou? Om mij?" vraag ik en veeg zijn tranen weg. Harry knikt.

"Het spijt me." snikt hij. Ik glimlach.

"Het is oké Hazz." hij knikt en legt zijn hand op mijn wang terwijl hij me lang blijft aanstaren. Wow, ongemakkelijk.. Maar ik moet zeggen, hij heeft echt mooie ogen. Dat me dat niet eerder is opgevallen..

En toen gebeurde het kutste moment uit mijn leven

Voor ik het wist zaten Harry's lippen op die van mij.

"Chloe?" shit. Boos duw ik Harry van me af en schiet mijn blik naar Louis. Hij draait zich teleurgesteld om en loopt mijn kamer uit. Mijn blik schiet weer naar Harry. Ik wil hem eigenlijk verrot schelden, maar bijt stevig mijn kaken op elkaar om dat niet te doen.

"Verdomme." snauw ik en loop bij hem weg. Eerst maar eens Louis vinden. Ik begin bij Louis' kamer. Voorspelbaar ofcourse, maar het helpt wel. Hij ligt op zijn bed, huilend.

"Louis." mompel ik. Dichtbij durf ik nu niet te komen. Hij moet vast boos zijn.

Nee dûhh, wat dacht je?

Laat ik maar stoppen met tegen mezelf praten. Dat is gewoon dom.

"Ga weg." snauwt hij. Ik sla beschaamd mijn ogen neer, maar ben niet van plan om weg te gaan.

"Luister. Ik zou precies hetzelfde reageren als ik jou met mijn beste vriendin zou zien kussen, maar-"

"Ik hoef je excuses niet." snauwt hij en gaat rechtop zitten. Nors kijkt hij me aan. Hij is boos, heel boos.

"Ik was niet degene die-" weer word ik omderbroken.

"Rot op!" prima. Hij laat me toch niet uitpraten. Zijn schuld. Ik moet met Niall praten.

~~~

"Dus als ik het goed begrijp: Harry huilde omdat hij bezorgd was, jij troostte hem, hij kuste je, Louis zag dat en liet het je niet uitleggen." vat Niall samen waarop ik knik.

"Ja eigenlijk wel." zeg ik droog. Ik heb geen idee welke emotie ik hierbij moet plaatsen. Ben ik boos of verdrietig? Eerder verward denk ik.

"Kijk alsjeblieft wel uit voor wat de dokter zei. Je kan nog al emotioneel zijn en dan op de slechte manier." waarschuwt Niall. Ik grinnik.

"Komt goed. Ik zal proberen Harry niet kapot te slaan." zeg ik. Niall kijkt me geschrokken aan.

"Grapje. Ik hou me in. I promise." zeg ik en druk een kus op zijn voorhoofd. Nu eten. Ik heb honger.

Wow random

Ik loop de keuken in waar ik Liam tegenkom.

"Hey." zeg ik en open de koelkast. Tony chocolonely. Exactly what I need. Ik pak de reep en sluit de koelkast weer. Ik wil me omdraaien, maar bots tegen Liam op.

"Ik hoorde het van Louis. Waarom deed je dat?" vraagt hij een tikkeltje boos.

"Ik deed het niet. Harry kuste mij." zeg ik simpel.

"Waarom zeg je dat dan niet?" vraagt Liam.

"Hij geeft me de kans er niet voor." zeg ik. Liam knikt en knuffelt me.

"Ik ben er voor je." zegt hij als hij loslaat. Ik glimlach.

"Dankje Li." samen lopen we de keuken uit. Louis, Zayn, Harry en Niall zijn in de woonkamer.

"Zo, daar hebben we Chloe. Wat deed je met Liam in de keuken? Heb je ook al aan hem gezeten!?" snauwt Louis. Ik rol mijn ogen.

"Dat zijn jouw zaken niet." sis ik.

"Chloe-" ik onderbreek Harry.

"Jij moet even je bek dichthouden." snauw ik naar hem. Ja, ik ben boos. En niet zo'n klein beetje ook.

"Waarom zo boos op Harry?" vraagt Louis.

"Goh wat zou daar nou het antwoord op zijn?" vraag ik sarcastisch.

"Ik weet niet hoor, maar jij kuste hem!" roept Louis. Wat..? Ik storm razend en vloekend op Harry af en duw hem hard tegen de muur.

"Ben jij wel helemaal honderd procent!" gil ik boos. Eigenlijk wil ik hem slaan, maar ik word van achter vastgepakt door 2 sterke armen. Aan de geur te ruiken is het Liam.

"Kalm aan Chloe. Denk aan wat de dokter zei.

"Het kan me geen reet schelen wat de dokter zegt." snauw ik en ruk me uit zijn greep. Ik grijp mijn kans en haal uit naar Harry. Al snel zit mijn vuist in zijn gezicht. Die was raak en hard ook.

"Chloe doe normaal." sist Niall die me vastpakt.

"Laat me!" gil ik.

"Chloe, je bent boos. Je had het me beloofd." zegt hij en draait me om om me vervolgens een knuffel te geven.

"Niall, laat me los alsjeblieft." smeek ik.

"Beloof je niet meer te slaan?" vraagt hij. Ik knik en laat hem los. Hij laat mij ook los en kijkt me doordringend aan. Ik wend mijn blik af naar Harry. Hij bloedt.

Heb ik dat gedaan?

Tuurlijk heb ik dat gedaan. Oh gosh, dit gaat voor problemen zorgen.

"Harry, het spijt me zo erg." ik wil zijn schouder pakken, maar hij slaat mijn arm weg.

"Raak me niet aan." ik knik en stap terug. Waarom deed ik dit? Is dit de drugs? Is dit nou echt wat die drugs van mij maakt? Ik zet het op rennen. Ik moet hier weg voordat ik nog meer mensen pijn doe.