SONUM (TAMAMLANDI, DÜZENLENİYOR)

{23}

Merhaba arkadaşlar. Hikayemiz gittikçe büyüyor. Bu sizin desteğiniz neticesinde. Bugün sizin için Ateşle Züleyhayı yaklaştırdım sizde Züleyha ve Ateş için yorum bırakırmısınız?... Sizi seviyorum.

Medya: ATEŞ ve Züleyha

                       "Kavuşma"

"Senin ne işin var evimde!" diye Ateş resmen kükremişti. Züleyha iki düşmanın arasında kalmış gibiydi sanki. Her iki göze baktı. , ilk kadınınkilere baktı. Orada pişmanlık, sevgi, korku, kıskançlık, öfke vardı. Sonra yüzünü bi çift göze çevirdi. Korkuyordu o gözde de aynısını görmekten korkuyordu. O gözlere baktığında orada sadece nefret ve öfke gördü. Bunun üzerine Züleyhanın yüreğine su serpildi ama yine de garip hiss ediyordu.  Nedense bu kadına olan nefretini bile kıskanıyordu.

"Bir zamanlar hoş geldin derdin" dedi Lara hiç duruşunu bozmadan. Züleyha artık iyice gerilmeye başlamıştı. Bu kadın bu kadar kendine neden güveniyordu. Baksana Ateş onu redd etse bile o hiç duruşunu bozmuyordu.

"Bir zamanlar. Şimdi defol!" dedi Ateş aynı tonda.

"Ateş !"

"Eee yeter! Bana bak kadın her kimsin nesin bilmiyorum ama gece gece kapıya dayanıyorsun üstelik bide benden kocamı soruyorsun. Pardon da ne hakla!" dedi bu sefer Züleyha artık dayanamayarak. Bunun üzerine Lara da duruşundan hiç taviz vermeden ona aşağılayıcı bakışlarını yollamıştı.

" canım benim, sana birisinin gerçeği söylemesi gerekiyor her halde. Ateş senin kocan ola bilir ama kalbi hala bende. Sinirlenme bebeğine zarar vere bilirsin, sonra Ateşi kayb edersin. Çünkü onu senin yanında tutacak tek şey o bebek! "
Laranın sözleri üzerine Züleyhanın gözleri doldu ama kalbi daha çok acıdı. Bu kadının belli ki kendine bu kadar çok güvenmesinin sebebi Ateşden de geliyordu. Çünkü belli ki bu kadını zamanında çok sevmiş, belki şimdi de seviyor ve bunu o kadın onun gözlerinde göre biliyor.

"Yeter artık Lara. O benim karım ve ben onu seviyorum. Bence sen bu gerçeği kafana sok! "

"Gidiyorum tamam kızma ama döneceğim!"

Ardından Lara alaylı bakışlarını yollayarak arkasını dönüp gitti. Züleyha yerinde öylece duruyordu. Ateş ona baktığında Ateşe bakmıyordu bile. Yorulmuştu, bıkmıştı, tükenmişti, her defa bi kadından, yeni birinin çıkmasından bıkmıştı. Ateş ona yaklaşıp sarmak istedi ama Züleyha :

"Dokunma bana!" diye çemkirdi. Ağlamıyordu ama dokunsan ağlayacak gibiydi.

"Züleyha "

"Git! Biliyormusun Ateş o kadın haklı. Sen bu çocuk olmadan önce bana neler yaptığını unutmadım, unutmayacağım da" diyerek ah çekti. O an Ateş bi daha kırıldı, öfke tüm bedenini sarmıştı. Sevdiği , güvenini kazanmak için uğraşdığı kadın ona güvenmiyordu.

"Bu kadar zormu ha.... zormu unutmak. Bir kere de bana güvensen be kadın bir kere de bana inansan!" diyerek arkasını dönüp odasına kalktı. Çünkü orada kalırsa gerçekten Züleyhanın kalbini kırmaktan korkuyordu. Ateş sinirlenince gözü hiç bi şeyi görmeyenlerden. O zaman Züleyhaya yaptıkları da öfkesinden olmuştu. Şimdi de aynı hatayı yapmasından korkuyordu. Odaya gelip direk balkona çıktı. Sigarasını yakıp yine dertlerini düşünmeye başladı...

Dilara odasında skypte Emirle konuşuyordu.

" yengeme söyledim abimle konuşucak"

" in sa Allah sevgilim. Artık sabrım kalmadı "