SONUM (TAMAMLANDI, DÜZENLENİYOR)

{14}

Merhaba arkadaşlar yeni bölüm geldi. Umarım beğenirsiniz. Yorum ve vote vermeyi unutmayın. İyi okumalar.

MEDYA: Ali&Eylül.

Multi medya: Aslı&Alex-Masum.

Züleyha...

Hani vardır ya hayatda insan bazen çaresizliğe yenilir. Her şey ama her kes üstüne gelir, hayat onu imtihan eder. Ve senin savaş edecek gücün bile olmaz. Hatta tutunacak bir dalın bile yok. Dertler, sıkıntılar, acılar üstüne gelir, arkadaşlarına anlatırsın ama onlar da bir şey yapamazlar ve tamamen yanlız olduğunu anlarsın. İşte o zaman derin hüzünler içinde boğulursun, yenilirsin hayata, artık savaş etmeyi bırakırsın, akışına bırakırsın hayatını. Dersin ki; nasıl olursa olsun belki bi gün benimde yüzüm güler, bende mutlu olurum, hayat bana da bi umut gösterir ama bilemezsiniz ki umutsuzluğa kapılmışsınız meğer. Bende şimdi bi umutsuzluğun içindeyim, yenilmişim hayata, boğuluyorum kanlı, acılı dertli sularında denizlerinin. Birilerinden yardım almak istiyorum, arkama dönüyorum bana yardım edin, kimse yokmu? diye bağırmak istiyorum ama ne sesim çıkmıyor ne de gücüm yok. Hatta bağırsam beni duyacak , sesime ses vericek, koruyup kollayacak, ben burdayım, yanındayım diyecek biri bile yok! İşte o zaman anlarsın ki sen bi KİMSESİZSİN!

Karşımdakı adam tüm iradesi ve gücüyle üzerimde hükm ediyordu. Ne diye bilirdim ki?! Hayır dersem çocuğumu benden ölümüne alıcak, evet dersem en azından yaşadığını bileceğim, ona bir hayat vermiş olucam ama yine de onu benden alıcak. Güçsüzlüyümle beraber ona zorda olsa "kabul ediyorum" demiştim. Ben bunları söylerken deli gibi bağırmam, inat etmem, hayata karşı hıncımı çıkarmam lazımdı ama ben sadece sessiz halde ağlıyordum.l Çünkü gücüm kalmamıştı artık. Ben çoktan Ateş Mertoğluya yenilmişim meğer. Zaten ben kimim ki, sadece annesiz babasız bi kimsesizim onun için. Ama o bilmiyor ki, bir zamanlar ben onu bu kimsesiz kalbime sahip yapmıştım. Sevmiştim ben bu adamı... Evet kendime bile itiraf edemezken geçen üç ay boyunca ben anlamıştım beni öldüren adama aşık olduğumu. Ama benimki sadece aşk değildi. Kırgınlıkla, nefretle, acıyla, intikamla yoğrulan hislerin katkısı vardı. Ben ona bu kadar kapılmışken, o hep her şeyi mahv ederdi, hep beni ezerdi. Gözlerim artık durmak istemiyordu, sessiz ağlayışlarım artık hıçkırıklıklara dönüşmüştü. Kadın ağlıyor adam durmuyordu....

"Ağlama!" diyen adama baktım. Beni ağlatan sen neden ağlama diyorsun ki?! Sen beni anlayamassın ki, tabi sana hayat hoş, nasıl olsa paran var dimi, sana her seferinde yardım edecek. Beni de bu paralarınla boğuyorsun. Nasıl ağlamayım boğuluyorum Ateş Mertoğlu, boğuyorsun beni!

"Ağlama demedim mi?! Artık zır zır ağlamaklarını bırak. Kendine de bebeğe de zarar veriyorsun!"

Ah tabi beni düşündüğünden değil, tabi bebek için. Zaten ben umrunda bile değilim. Elinde olsa şu bebeği şimdi benden alıp beni kapının önüne koyar. Ama buna para yetmiyor malesef sen bana ben de sana 6 ay katlanıcaz.

"baş üstüne belki göz yaşlarımı da parayla kurutursun ha?!
Nasıl olsa para her şeyi hall ediyor ya senin için. Tamam o zaman o paranla göz yaşlarımı da ala bilirmisin, para ödeyip daha akmayın diye bilirmisin ? Bunu yapa bilirmisin Ateş Mertoğlu?!" elinde olsa daha nelerime engel olurdu.

"saçmalama!"
Tabi sen edince iyi biz edince saçma.

"fazla uzatma ve benimle ilgileniyormuş gibi de yapma çünkü hiç samimi gelmiyorsun. Şimdi kabul ettiğime göre artık şu doktor gitsin gözüm görmesin. Ha bide odamı gösterirsen sevinirim!"

Sinirden kudurmuş gibi bakıyordu bana. Allah biliyor ya bebek olmasa saçlarımdan tutar beni çoktan sürürdü. Doktoru gönderip bana döndü.