SONUM (TAMAMLANDI, DÜZENLENİYOR)

{3}

Merhaba arkadaşlar. Yeni bölüm geldi umarım beğenirsiniz. Yorum ve vote vermeyi unutmayın. İyi okumalar.

                "DÜZENLENMİŞTİR"

Medya: Mert.

Şu son dönemlerde hayatım daha çok yorucu oldu diye bilirim. Bazen o kadar çok yoruluyordum ki, her şeye dur demek istiyorum. Ama öyle bir şansım olmadığı için, ne kadar yorulursam yorulayım, "senden başka yapacak kimse yok, yaşamak için savaşman gerek" diyerek kendimi teselli ediyorum. Buna da şükür diyorum. Yiyecek ekmeğim, başımı sokacak bir damım varsa isyan etmem haksızlık olurdu. Belki bu da benim imtihanımdır, gün gelir bende mutlu olurum. Evet umudum hep vardır. Bir gün bende mutlu olacağıma inanıyorum.

"SENİN TESADÜF DİYE ÖNEMSEMEDİĞİN BENİM TEVAFÜKÜM"

"Gire bilirmiyim hocam?" dedim mahçup bir şekilde sınıf odasına adımımı atarken. Evet lanet olsun ki yine geç kalmıştım. İş yorgunluğu bir taraftan, ev işleri bir taraftan ve bunun üzerine derslerim eklenince gece geç saatlerde uyuyabiliyordum. Haliyle sabah zar-zor kalkıyordum. Ama biliyorum ki, bu geç kalmam için tutarlı bir sebep değil. Bu yüzden mahcup gözlerle hocaya bakmaya başladım.

"Yine mi Züleyha, bu kaçıncı?! Dua et ki derslerin iyi, bu sefer de geçiyorum ama bir daha olursa iyi öğrenci falan demem rehberliye bildiririm! "

Ah be hocam sanki ben istiyormuşum gecikmeği. Benim her sabah uyandıracak bir annem yok ne de eve para kazanıp yedirten bir babam. Ne yapayım, yorgunluktan bende halmi kalıyor?! Ama yine de bu hocayı seviyorum çünkü hep seni rehberliye bildiricem dese de hiç bir zaman yapamayacağını adım gibi biliyorum çünkü o da kalbi temiz olanlardan..

"aff edersiniz hocam" diyerek her zamanki yerime- Eylülün yanına geçtim.

"şşt kızım nerde kaldın yaa?!"
off sıkılmıştım bu sorulardan size ne var ya evde sizi uyandıracak bir anneniz var benim yok işte her defasında bu soruları vermeseniz ölürmüsünüz yani?!

"Eylül üstüme gelmessen sevinirim. Canım şu an konuşmak istemiyor"
Evet sıkılmıştım işte yine depresyon hallerim geliyor, sanırım regl olma zamanım yaklaştığından böyleyim.

"Tamam canım sıkma canını ne zaman istersen o zaman konuşuruz"

Ah işte bu kız bunun için canım ya, hep anlayışlı olan arkadaşım benim. Ona sert olduğumda bile bana kızmazdı. Çünkü yaşadıklarımı en iyi o biliyordu. Aynı şekilde bende onunkileri.

Ders bitene kadar hocaya bakmıştım öylece ama aklım hep başka yerlerdeydi. Ama bende bilmiyordum nerdeydi, muhtemelen dertlerimi hall etmenin peşinden koşuyordu...

#############################

Zil çalınca kendimi sınıftan kenara attım. Hemen bahçeye doğru irelileyip banklardan birine oturdum. Canım arkadaşım her zamanki gibi beni yalnız bırakmayıp yanıma geldi, zaten onun da bu okulda benden başka kimi vardı ki? Tek arkadaşı bendim. Eylülle tek farkımız onun anne ve babasının olmasıydı.

"Neyin var Zuzu?" ah canım dostum benim derdim bitmez ki.

"yok bir şey sadece canım sıkkın biraz, asıl sana bombeyi anlatmadım ben" dedim ardından konuyu değiştirmeğe çalışarak. Ama bir tarafım da olanları biriyle paylaşayım diye bağırıyordu.

"Eee nolmuş anlatsana kızım ya çatlatmasana insanı" Eylül yüzüme pür dikkat bakarken bende anlatmaya başladım.

"Hani sana söylemiştim şu bana arabayla çarpan biri vardı ya? "