"Kabuk bağlayan yaranı her kaşıyışında canın aynı şekilde yanar , acıyı kanatırsın. Bir zaman sonra tekrar kabuk bağlar yaran.. Konu gönül yarası olunca hiç bir zaman iyileşmez. Geçmesini istesende kanar durur sürekli." Yeşil gözleri denizin sesini...
¤Uçmayı öğretecekti o adam bana , kanatlarımı kırdı.¤
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
26.Bölüm ♧ "BESLENEN ACILAR.."
Siyah bir karanfilin kokusuna gizlenmişti acı. Güzel koku almak adına her nefes çekişinde ciğerlerin sızıyla parçalanıyor , benliğin yavaş yavaş kendinden geçiyordu.
Gözlerimi kırpıştırıp seslerin kaybolmaya başladığı anda silkelendim. Oturduğum yerden gayri ihtiyari bir şekilde kalktığımda sanki bedenim ağırlaşmış gibi bacaklarım taşımakta zorluk çekiyordu.
Bir elim kapının kolundayken alnımı kapıya yaslayarak gözlerimi kapattım. Derin bir nefes aldıktan sonra kolu aşağı indirerek kapıyı araladığımda gözlerim boş bakışlarla yerdeydi.
Birden sessizliğe gömülen odada gözlerimi yavaşça yukarı kaldırdım. Görüş açıma giren annem ve Kerim Uluhan gözlerimin içine bakıyordu. Bir şeyler söylememi bekledikleri çok belliydi.
Annemin daha fazla yerinde duramayıp bana yaklaşacağı sırada ona elimi kaldırarak olduğu yerde kalmasını sağladım. Büyüyen gözlerim öfkenin ta kendisiydi.
Kuruyan dudaklarımı dilimle ıslattım. Kerim Uluhan bugün hiç olmadığı kadar ifadesizdi. Anneme olan öfkem bedenimi yakıp kavururken bir yanım kanıyordu. Yıllarca suçlayıp nefret ettiğim adamın aslında masum olduğunu öğrenmeyi kendime yedirememiştim.. Varlığımdan haberi bile olmazken annem bana beni terk ettiğini söylemişti. O gün acının en koyu tonuyla tanıştım ben. O gün babama dair hayallerim öldü. O gün.. Ben o gün öldürmek istedim küçük kız çocuğunu.
"Bana yıllarca yalan söyledin.." Çıkan ses sanki bana ait değil gibiydi. Daha önce tınısını hiç duymadığım bir tondaydı.
Dudaklarım bir kez daha aralanırken tek kelimenin dört harfine baskı yaparak mırıldandım. "Anne."
İhanetin o tatsız tadı boğazımda kalmıştı. Sanki duyguları çalınmış bir bedenden ibarettim şimdi. Ne hissedeceğimi , ne yapacağımı bilemez bir haldeydim.
Bugün düşüncelerim zihnimin köşelerine saklanmıştı. Onlar bile kopacak olan kıyametten korkuyorlardı..
"Sen yıllar boyunca beni kocaman bir yalanla büyüttün.." diye fısıldadığımda gözleri doldu. "Sen beni 15. yaş günümde öldürdün , anne."
Hayatım boyunca hep şunu düşünürdüm.. Ya insanın bir gün gözyaşları tükenirse? O zaman ne olacak?
Bugün bunu daha iyi kavramıştı beynim. Gözyaşları hiçbir zaman tükenmiyordu. Hep varlardı , hep yanı başımızdaydı. Ağlıyordun , ağlıyordun , ağlıyordun.. Tam bittiğini sandığın an yitip giden gözyaşlarına hüzünlenirdi insan. Aslında biten gözyaşları değil , umutlardı. Acıya doyan ruh bir damla gözyaşı daha dökemiyordu. Bittiğinden değil.. Alıştığından. Doyduğundan.
