"Kabuk bağlayan yaranı her kaşıyışında canın aynı şekilde yanar , acıyı kanatırsın. Bir zaman sonra tekrar kabuk bağlar yaran.. Konu gönül yarası olunca hiç bir zaman iyileşmez. Geçmesini istesende kanar durur sürekli." Yeşil gözleri denizin sesini...
Başım dönmeye , gözlerim kararmaya başlayınca bir yerlere tutunma ihtiyacı hissettim. Bir elim beynimde binlerce ses konuşuyormuş gibi uğuldayan başıma giderken , diğeri kapının direğine güçsüzce tutundu.
Yılların geleneği haline gelmiş siyah güllerin yanında ilk defa bir not gelmişti. Geçirdiğim kazadan sonra , ilk olarak hastaneye gelen siyah güllerin gizemi 7 yıl boyunca da çözülememişti.
İstanbul' da aldığım iki yıllık tedavide ve Amerika' da geçirdiğim beş yıl boyunca ne sayısı değişmişti ne de rengi.
Her zamanki gibi siyah ve 13 tane..
Yorulmuştum. Geçmişimden kaçmaktan , yaşadığım bilinmezlikten ve hayatımın üzerine gölge misali çöken 13 tane siyah gülden yorulmuştum artık.
Geçen yıllar ve zaman ruhumu yıpratmaktan başka bir işe yaramamıştı.
Ruhum şimdi ait olduğu bedeni arayan kayıp bir şehir misaliydi. Ait olduğu beden değişmişti. Geçmiş onu rahat bırakmadığı sürece de eskisi gibi olamayacaktı.
Aldığım derin nefeslerin ardından , beynimdeki seslerin yavaş yavaş yok olmaya başlamasıyla gözlerimi araladım.
Elimin içerisinde sıkılmaktan buruşan not kağıdı ve güllerle içeri geçip , kapıyı kapattım.
Bu olaylarla birlikte daha çok bilinmezliğe çekilen benliğim karmakarışıktı. Aklımdan cevabını bilmediğim binlerce soru geçiyordu. Öncelikle annesi Tamay' a neden Ömür demişti? Ya da Tamay' da ' Annem ' diye kayıtlı olan birinin yanlış numara çıkma olasılığı neydi? Peki ya yıllardır hayatımın üzerine gölge gibi düşen siyah güllerin sahibi Tuna kimdi?
Düşüncelerimin bilinmezliği beni boğarken , yatağın üzerine oturup , bacaklarımdan destek alarak ellerimi saçlarımın arasına geçirdim.
Bildiğim tek bir şey vardı. Bedenimdeki kalıcı iz Tamay' a ait değildi. Tanımadığım , yabancı bir adama aitti belki de.. Hatırlamadığım geçmişimin sahibi Tuna' ya.
Bu şehre dönmekle hata yapmıştım belki de. Basit bir ihale meselesi için gelmemeliydim. Kabuslarım ve siyah güller hayatımı daha çok karmaşanın içerisine sürüklemişti.
Derin düşüncelere dalarken saç diplerimin acımasından fazla çektiğimi fark etmemle , ellerimi gevşeterek saç diplerimde gezdirdim yavaşça.
Sadece kendime zarar veriyordum bunları yaparak. Beklemek nedendi? Sevgili ailemin yanına gitme vaktim gelmişti. Yüzleşmem gereken 5 yıl vardı önümde..
