"Kabuk bağlayan yaranı her kaşıyışında canın aynı şekilde yanar , acıyı kanatırsın. Bir zaman sonra tekrar kabuk bağlar yaran.. Konu gönül yarası olunca hiç bir zaman iyileşmez. Geçmesini istesende kanar durur sürekli." Yeşil gözleri denizin sesini...
✔Multimedya; Merih Atay , Araf Atay ve İlgim Atay.
♬ Bölüm Şarkısı; Model - Yalnızlık Senfonisi.
|Takvimin en güzel yaprağıydı seni tanıdığım gün. |
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
❝ ESARET.. ❞
Saçlarımı uçuşturan rüzgarın beynimde yarattığı uğultu tarif edilemezdi.
Sanki zaman yavaşlamıştı o an. Dudaklarının arasından çıkan kelimeleri duymuştum fakat beynim algılamayı red ediyordu.
Ağır çekimde işleyen zaman can alıcıydı. Gözlerimin önüne serilen yapraklar rüzgarın esintisine kapılıp sürüklendiğinde gözlerimi onlardan alamadım. Zaman hala yavaş ilerliyordu. Bu kendimle girdiğim bir iç savaştı daha çok.
Gözüme takılan sarının en koyu tonunu barındıran yaprak diğerlerinden bağımsız bir şekilde rüzgarın tersine doğru sürüklenirken onda kendimi hissettim. Her yaprak bir insanı temsil etseydi eğer , bu ben olurdum.
Hayatta öyle değil miydi zaten? Rüzgar bizi nereye bırakıyorsa o anı yaşıyorduk. Bu çaresiz bir kabullenişti daha çok. Herkes alışılmışı yaşıyordu.
Peki ya rüzgara inat onun tersine doğru sürüklenirsek? İşte o zaman hayatla olan gerçek savaşımız başlıyordu. Alışılmışı yaşamak yerine kendin olmak..
" Kalk hadi.."
İşittiğim kaba ses daldığım derin düşünceleri bir anda dağıttığında donuklaşan gözlerimi yerden kaldırdım. Zaman olağan bir şekilde hızlanmıştı.
Gözlerimi bir kaç kez kırpıştırıp yüzünü incelemeye başladığımda kolumdan tutup ayağa kaldırdı.
İnce bir sızı bileğimden başlayıp yukarılara doğru yayıldığında yüzümü buruşturdum. Bileğim çok fena acıyordu.
Hiçbir şey söylemeden kendiyle birlikte beni de yürütmeye başladı. Acı git gide artarken sol ayağıma fazla yüklenmeden beni konumlandırmasına izin verdim.
Aradan geçen bir kaç dakikanın ardından evin görünmesine sevinirken , kaçarken bu kadar fazla uzaklaştığımın nasıl farkında olmadığımı düşünüyordum.
" Çok yavaşsın. "
Merih sonunda isyan eder gibi konuşarak sessizliğini bozduğunda olduğum yerde kalıp ona baktım. Sinirlenmiş ve sıkılmışa benziyordu. Yürümeme destek verdiği kolunu üzerimden çekip uzaklaştı.
" Gerisini kendin yürü. " , diyerek ilerlemeye başladığında şaşkındım. Kaçma ihtimalimi göze alarak gidiyordu. Belki bu bana sunulan ikinci bir fırsattı ve fırsatlar her zaman her zaman değerlendirmek için vardı.
Kafamda planlar kurmaya başlayıp aynı zamanda yavaş ve topallayarak ilerlediğimde birden bire durup arkasını döndü , " Kaçmayı aklının ucundan bile geçirme. Bir kez daha bu kadar şanslı olmayabilirsin."
