"Kabuk bağlayan yaranı her kaşıyışında canın aynı şekilde yanar , acıyı kanatırsın. Bir zaman sonra tekrar kabuk bağlar yaran.. Konu gönül yarası olunca hiç bir zaman iyileşmez. Geçmesini istesende kanar durur sürekli." Yeşil gözleri denizin sesini...
| Bir kadının kalbi sırlarla dolu okyanus gibidir..|
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
❝ KATİL BİR KADIN.. ❞
" Tam 7 yıl önce iki bedenin katili olmamla birlikte , o kör yankılı uçurum kenarından sonsuzluğa bırakmıştım kendimi.."
Zihnimden tek tek geçen görüntüler ağırlaşıp kalbimin üzerine oturmuş nefes almamı engelliyordu. Hayat bu kadar acımasız olmak zorunda mıydı? Peki ya adaletsiz?
Neden yıllardır tüm gerçekleri gizlemişlerdi? 7 yıl boyunca koskoca bir yalanla geçip gitmişti hayatım. Kendimden nefret ettiğimi hissederken canım yanıyordu. Ben , Farah Güneş! İki bedenin katiliydim.
Avuçlarım hırsla kapanıp açılırken gözyaşlarım durmak bilmiyordu. O gün.. O uçurum kenarında ölmeyi hak etmiştim ben.
Bulanık gözlerim , yerdeki renk karmaşasının içinde siyahlığını belli eden yapraklarda gezinirken , tüm sesler birbirine karışmış uğultulu bir ses çıkarıyordu ortaya.
" Farah Güneş. " diye endişeli bir ses duydum sanki. Ardından omzuma bir el dokunup endişe içinde yanıma çökerken , onun annem olduğunu zar zor idrak edebilmiştim.
" Elin kanıyor! " diyerek dehşete düşmüş bir şekilde söylendiğinde , gözlerim elimde sıktığım cam parçasının yere tek tek akıttığı kan damlalarını buldu yavaşça.
Gözlerim orada donup kalırken, " Neden?" diye sordum senkonize olmuş bir sesle. " Neden yıllarca bana yalan söylediniz?"
Elimi tutup cam parçasını almaya çalıştığında daha çok sıktım elimi. " Cevap ver bana , anne.." Hızlanan gözyaşlarım görüş alanımı bulanıklaştırıyordu. Diğer elimle gözyaşlarımı silerken , bir kez daha tekrarladım, " Neden yalan söyledin?"
" Be- ben.. Sana yalan söylemedim." diye kekelediğinde , dişlerimi birbirine bastırırken sinirle ona döndüm. " Neden yıllar boyunca katil bir kadın olduğumu sakladın benden?" Alev saçan gözlerim ona kenetlendiğinde , " Bunu yapmak zorundaydım.." diyerek itirafta bulundu. " Buna mecburdum."
" Hiçbir şeye mecbur değildin!" Gözlerim acıyla üzerinde gezinirken geçerli bir cevap bekliyordum ondan. Tüm bu yalanlarının mantıklı bir açıklaması olmalıydı.
Cam kırıklarına rağmen önüme diz çöküp oturdu, " Hastaneye getirildiğinde durumun çok ağırdı. Ölümden dönmüştün!"
Gözlerinden yavaşça yaşlar süzülürken ellerini omuzlarıma yerleştirdi. " Seni kanlar içinde gördüğüm ilk anda canımın nasıl yandığını tahmin bile edemezsin sen." dedi acı ses tonuyla.
"Günlerce yoğun bakımda kaldın. Sen uyanana kadar.. Tek bir gece bile gözlerimi kapatıp uyuyamadım ben. Çünkü kalbim bir odanın içerisinde ölüm kalım savaşı veriyordu.." dediğinde gözlerimi kirpiklerim birbirine girercesine kapattım.
