"Kabuk bağlayan yaranı her kaşıyışında canın aynı şekilde yanar , acıyı kanatırsın. Bir zaman sonra tekrar kabuk bağlar yaran.. Konu gönül yarası olunca hiç bir zaman iyileşmez. Geçmesini istesende kanar durur sürekli." Yeşil gözleri denizin sesini...
| Huzur denilen o şeyin her santimine ihtiyacım var bu aralar. Bana biraz bahar gerek , çok üşüdüm. |
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
- Gerçekte gözleri yeşil değil mavi. Fakat benim kitabımda yeşil olması gerekiyor. Eğer yeşil gözlü tatlı bir kız bulursanız bana atın lütfen.
17. Bölüm ♧ " Küçük Kız Çocuğu.."
Bazen insan sadece unutmak isterdi , unutamazdı. Benliklerine sinen geçmiş tıpkı bir deri gibi her zaman onlarla birlikteydi. Benimse eksik parçalarım vardı hayatta. İnsan vücudundaki eksik deriyle nasıl hayatına devam edebilirdi ki?
" Hayatta kaldığım 24 yılımdan en güzel 2 yılı kayıp hatıralarımda.." Çatallaşan sesim pürüzlüydü. "Gülümsediğim.. " Sesimdeki tını kalbimin en derinlerinden geliyordu. İçimdeki küçük kız çocuğunun sessiz haykırışlarıydı cümlelerim. " Tanıdığın o küçük kız çocuğunu anlatsana bana , Araf." Başımı hafifçe kaldırıp yüzüne baktım. Oldukça ifadesizdi. " Onu çok özledim. "
Gözlerini kaçırıp sıkıntılı bir nefes alıp verdi. " Bende çok özledim." Sessiz fısıltısı hava da kaybolup gitmişti. Uzun kıvrık kirpikleri çok güzel duruyordu. Bir kaç kez gözlerini kırpıştırdıktan sonra keskin kahve gözlerini üzerime çekti.
Sessiz kalmaya devam ettiğinde kendimi geri çektim. " Hayallerim vardı benim." Kokusundan uzaklaşsam da hala burnumun ucunda gibiydi. Bulanık zihnim bu anı ikinci kez yaşadığımı anımsatıyordu bana. " Uçurum kenarlarında kurduğum imkansız hayallerim." Hazmedemediğim hayatım , bir zehir gibi bedenimi sarıyordu. Hatırlanmayan karanlık bir geçmiş.. "Bir insan nasıl hayallerini bile unutabilir ki?" Sorduğum soru daha çok kendimeydi. Unutmak ve hatırlayamamak günden güne benliğimi çürütüyordu.
" Hayattan vazgeçtiğinde.." diye mırıldandı , Araf. Ve devam etti. "Nefes almak için umudunun kalmadığı yerde hayallerin de ölür , Siyah Melek."
Bir an düşündüm. Hayattan vazgeçtiğinde.. Demişti. İntihar ettiğimi biliyormuydu yani? Bunu bilen çok az kişi vardı. Onun bilmesi neredeyse imkansızdı. Sadece aile içerisinde bilinen sırdan nasıl haberi olabilirdi ki , çevremdeki herkes bile kaza geçirdiğimi sanarken..
" Onları karanlığın en koyu tonunda sen öldürdün , Farah Güneş."
O gün.. Tam atlayacağım sırada bir adam adımı haykırmıştı. Dönmedim. O yabancı adamı duyamayacak kadar sağır olmuştum. Saniyeler geçerken yıldızların arasından kendimi bıraktığım da söylediği 13 harf , 2 kelime , tek cümle. Seni seviyorum.
