"Kabuk bağlayan yaranı her kaşıyışında canın aynı şekilde yanar , acıyı kanatırsın. Bir zaman sonra tekrar kabuk bağlar yaran.. Konu gönül yarası olunca hiç bir zaman iyileşmez. Geçmesini istesende kanar durur sürekli." Yeşil gözleri denizin sesini...
Eskisi gibi korktuğum zamanlarda ıssız bir yere gidip gözlerimi kapattıktan sonra kimsenin beni görmediğini , tüm dertlerimin geçtiğini düşündüğüm o küçük kız olmak istiyorum. Tek derdi oyundan ibaret olan o küçük kız..
Oynadığım saklambaç oyununda beni bir daha asla bulmamalarını , kaybolmayı diliyorum.
Çünkü korkuyorum. İçimde gün geçtikçe büyüyecek olan candan.. Onu da kaybetmek istemezken bunun doğru olmadığını vurgulayan zihnimden. Yanlışa karışan doğrulardan korkuyorum ben.
Herşey karmakarışık.
Başım dönüyordu. Arkamdaki beden kıpırdamadan beklerken geri çekilmek istedim. Yapamadım.
Elimi kapı kulpundan indirip hapsedildiğim kolların arasından arkamı döndüğümde onunla yüz yüze geldim.
Bir süre bakarak sessiz kaldık. Gözlerimiz herşeyi konuşuyordu nasıl olsa. Kelimeleri vurgusu vurgusuna ifade ediyordu.
Acı ve nefret. Orman yeşilinden kahverengiye akan iki duygu.
Çaresizliğin en koyu tonundayım şimdi.
Ne yapacağını şaşırmış küçük bir kız çocuğuyum. Kendi bile hala büyümemişken içinde bir can taşıyan küçük bir kız çocuğu.
