"Kabuk bağlayan yaranı her kaşıyışında canın aynı şekilde yanar , acıyı kanatırsın. Bir zaman sonra tekrar kabuk bağlar yaran.. Konu gönül yarası olunca hiç bir zaman iyileşmez. Geçmesini istesende kanar durur sürekli." Yeşil gözleri denizin sesini...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
- Farah Güneş Uluhan.
Not; Hikayenin ilk bölümleri 1,5 yıl önce yazılmış olup bazı hataları olabilmektedir. İlk acemilik eseri olduğu için ilk bölümleri mazur görmenizi rica ediyorum. Sezon finali verdikten sonra tekrar düzenlemeye alınıp yazılacaktır. İyi okumalar..
1.Bölüm♧"SİYAH GÜLLER.."
Güneş ışınları vücudumun her bir zerresine nüfus ederken, önümdeki boydan camdan insanları izlemeye devam ettim.
Sabahın bu erken saatlerinde oluşan trafik ve insan karmaşası garipti. Herkes bir şeylerin peşindeydi. Bazıları işinin , bazıları eğitimlerinin , bazıları da sağlık ve hayatlarının..
Peki ya ben neyin peşindeydim?
Maviye bulanmış yeşil gözlerim, dünyanın bu kadar kötü olmasına rağmen güzelliğinden ödün vermeyen gökyüzünü bulduğunda gülümsedim.
Güneş'in, bulutların ve mavinin dans ettiği gökyüzünde bugün hava güneşliydi. Bakışlarım gökyüzünün sol tarafındaki siyah ve griden oluşan karartılara kaydığında, zihnimin her bir köşesine beni hiç bir zaman rahat bırakmayan kabuslarım yerleşmişti.
"Gitme, bırakma beni.."
Etraftaki alaca karanlık ve kasvetli hava içten içe ürpermeme sebep oluyorken, etrafa bakmamaya çalışarak ona yöneldim.
Ben yaklaştıkça o uzaklaşıyordu sanki. Beni tek başıma terk edip gidecekti yine. Sessizce çekip gidecekti ve ben buna izin veremezdim. Karanlık olmadan aydınlığın bir anlamı kalmıyordu değil mi?
Bana arkasını döndüğü an anlamıştım gideceğini. Gözyaşlarım görüş alanımı bulanıklaştırırken , "Gitmene izin veremem! Her şey seninle güzel.." diye bağırdım arkasından.
Sözlerimle durduğu an içimi kaplayan umutla acı bir şekilde gülümsedim. Ona doğru bir adım daha atarak titrek bir nefes aldım, "Lütfen gitme.." dedim ağlamaktan çatallaşan sesimi yumuşatmaya çalışarak.
Arkasını bile dönmeden soğuk sesiyle beni yanıtladı , " Geç kaldın güzelim." Geç kaldın. Geç kaldın . Geç kaldın. Neye geç kalmıştım ben? Neydi bu geç kalınmışlığın acısı?
Kalbimin üzerine çöken acı nefes almamı zorlaştırırken , kendimi toparlamaya çalıştım. Hiç bilmediğim bu zifiri karanlık yerde beni bırakıp gidecekti ve ben yine güçsüz bedenim ve yıpranmış ruhumla , beni büyük bir bilinmezliği içine düşüren zifiri karanlıkla savaşmak zorunda kalacaktım.
"Neye geç kaldım?" dediğimde , inip kalkan omuzlarından derince bir nefes alıp bıraktığını anlamıştım.
