"Kabuk bağlayan yaranı her kaşıyışında canın aynı şekilde yanar , acıyı kanatırsın. Bir zaman sonra tekrar kabuk bağlar yaran.. Konu gönül yarası olunca hiç bir zaman iyileşmez. Geçmesini istesende kanar durur sürekli." Yeşil gözleri denizin sesini...
Sınava girecek olan herkese başarılar diliyorum. İyi okumalar ! ❤
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Ev ve piyano. Şuan ki kitap kapağımı yapan ve diğer tasarımları hazırlayan tatlış okuyucum Elif'in yanaklarından öpüyorum.
♬Bölüm Şarkısı ; Cem Adrian - Sen Yağmurları Sevdiğinde.
| Geç kalmakla erken başlamak arasındaki süreçtir hayat , yaşanmamışlığa ait keşkelerle geleceğe dair kuşkulardan ibaret. |
❝ İNTİKAMIN KEHANETİ.. ❞
Bedenime işleyen soğuk hava , her bir zerremi titrettiğinde gözlerimi yavaşça araladım. Karşılaştığım karanlık gökyüzü ve sis bedenimi panik duygusunun ele geçirmesine neden oldu. Gözlerim kararsızca her yerde gezinirken, hala mezarlıkta olduğumu anladım. Hareket etmeye ve konuşmaya çalıştığımda , ellerimin kalın bir iple bağlı olduğunu , ağzımın ise bantla kapatıldığını fark etmem çokta zamanımı almamıştı.
Bulunduğum ânı çözmeye çalışırken , kafamı hafif bir şekilde sağ tarafıma döndürdüğümde iki tane iri yarı adamın , iki mezar arasını kazdığını gördüm. Tamamen siyah giyinimli ve kalıplı adamlar işlerine odaklanmış kendime geldiğimi fark etmemişlerdi.
Yerimde huzursuzca kıpırdanıp uğultulu bir ses çıkardığımda ikisi de olduğum yere dikkat kesildi. Birbirlerine olan bakışları ve suratlarındaki o iğrenç gülümseme bedenimdeki panik dalgasını korkuya çevirdi. Sesimi çıkarmaya ve hareket etmeye çalışırken , tek istediğim gecenin bir yarısı mezarlıkta beni kurtaracak birilerinin bulusmasıydı. Belçi? O neredeydi?
Tenime batan toprak ve taş parçalarını önemsemeden çırpınmaya devam ettim. Sonunda sağ tarafıma dönmeyi başardığımda , soğuk bedenimin hissizleşmesine neden oluyordu.
" Bitti. Şu işi halledelim artık."
Ellerindeki kazma kürekleri bırakarak bana döndüklerinde ne yapmaya çalıştıklarını idrak edemiyordum.
Ağzıma kapatılan bant konuşmama olanak vermezken , biraz önce konuşan kaba sesli adam bana doğru yaklaşmaya başladı.
İçimdeki korku alev alıp tüm benliğimi yaktığında gözyaşlarımı tutamadım. Nefes almakta zorlanıyordum. Yanıma ulaşan adam tek bir hareketle beni kucağına alıp yürümeye başladı.
Pes etmeden ağlamaya ve yalvarmaya devam ederken , beni birlikte kazdıkları çukurun içine yavaşça bırakıp doğrulduğunda korkuma karışan çaresizlik kalbimin sızlamasına neden oldu. Nefret ediyordum. Çaresizliğin beni bu denli yaralamasından nefret ediyordum.
Diğer adamın eline küreği alarak üzerime toprak atmaya başlaması , elimde kalan son umutlarımı da alıp götürmüştü. Her şey buraya kadardı işte. Hayat buraya kadardı. Yaptığım hataların , aldığım canların bedelini böyle ödüyordum.
