Magíssa: Elemental Sorceress

Ikatatlompu't-apat na Kabanata

Goddess of Goiteia

Minulat ko ang aking mga mata at nakita kong nakahiga ako sa kawalan. Wala akong makita sa paligid kundi puro puti. Ano bang ginagawa ko dito?

Bumangon ako mula sa aking pagkakahiga. Sa 'di kalayuan, may natanaw ako.

Tinititigan kong mabuti kung sino 'yon. Oo, sino. Dahil nakikita kong tao naman ang nakatayong 'yon.

Nakatalikod siya. Pero, nagiging pamilyar na sa akin unti-unti ang hilatsa niya.

Oo, tama. Kilala ko siya. Mayamaya'y humakbang siya. Naglalakad siya papalayo. Kaya't humakbang na rin ako. Pakiramdam ko nais ko siyang sundan.

Pero, bakit gano'n? Unti-unti siyang naglalaho. Binilisan ko tuloy ang lakad ko. Hindi maaari. Walang anu-ano'y, may pumatak na luha mula sa aking mata.

'Wag kang maglaho! 'Wag mo kong iwan!

Sandali lang!

Biglang dumilat ang mga mata ko. Nakita kong nakahiga ako sa tabi ng katawan ni Alexeus. Nandito pa rin kami sa templo. Napaisip tuloy ako. Anong ibig sabihin ng panaginip na 'yon? Kung panaginip nga bang matatawag 'yon.

Napansin ko ring hawak-hawak ko pa rin ang kamay niya. Malamig at walang pulso. Naramdaman kong medyo may lakas na 'ko kaya't umangat ako at itinapat ang tenga ko sa kanyang dibdib. Hawak ang kaunting pag-asang titibok itong muli.

Ngunit sino bang niloloko ko? May pag-asa nga bang maibalik pa ang buhay ni Alexeus? Umagos na namang muli ang mga luha sa aking mga mata habang nakapatong pa ang aking ulo sa kanyang dibdib. 

Sabi sa'kin ni Kokkinos, maaari ko raw na maibalik ang buhay niya kapag natalo ko si Despoina. 'Di naman siguro ako lolokohin ng isang diyos, 'di ba? 

Ngunit paano nga? Sana kausapin akong muli ni Kokkinos. Para naman mabigyan niya 'ko ng ideya sa bagay na 'to. Hindi ako makapapayag na ganito lamang ang sitwasyon ngayon.

Ang pag-asa kong mabuhay muli si Alexeus ay isa sa mga pinanghahawakan ko nang makipaglaban ako kay Despoina.

"Alexeus...pakiusap. Gumising ka," mahina kong hagulgol.

Hindi pa tapos ang misyon natin. Gusto pa kitang makasama sa paghahanap ng mga kosmima. Ikaw ang aking kabalyero, hindi ba? 

Babalik pa tayo ng Stavron. Hinihintay ka ng pamilya mo. Pati na rin ng mga kababayan mo. Hihirangin ka pang emperador. 

Ayaw kong isiping dito ka na mawawala. Ayaw kong mawala ka sa'kin sa ganitong paraan. Isa pa, may nais pa 'kong sabihin sa'yo. 

Umangat ako mula sa pagkakasubsob ko sa dibdib niya. Pinahid ko ang mga luha ko sabay tumingin sa kanyang mukha.

"Alexeus. Naririnig mo man ako o hindi. Nais kong malaman mo na..." Hindi ko masabi. Naninikip ang dibdib ko. Pinangungunahan ako ng pag-iyak.

Natigilan ako nang maramdaman kong parang may paparating. Ano kaya 'yon? Parang isang nilalang na may malakas na presensya. Bigla akong kinabahan.

Ano na naman kaya ang paparating na 'yon? O sino?

Dahan-dahan akong lumingon sa aking likuran dahil doon ko nararamdaman ang papalapit na nilalang na may malakas na presensya.

Habang hinihintay ko ang paparating na 'yon, 'di mapigil ang mabilis na pagpintig ng puso ko. Baka kasi kalaban na naman 'yong paparating. Ayaw ko muna. Wala pa akong sapat na lakas!

Napakunot ang noo ko sa aking nakitang dumating. Isang babae. Nababalutan siya ng liwanag na parang isang anghel na bumaba sa lupa. Hindi maalis ang tingin ko sa kanya habang papalapit siya sa kinaroroonan ko.