"Şu anda aklınızdaki soruyu tahmin edebiliyorum. Ama takdir edersiniz ki sizi onunla samimi bir şekilde konuşurken bulmuştu. Bunun şokunu hala atlamamıştı. Onca gün geçmesine rağmen. Sonra zamanla size karşı daha da yumuşadı. Hatta bazı şeyler sizin günlük hayatta normalde de yaptığınız şeylere dönüşmüştü. Mesela piknik gibi."dedi.
"Doğru söylüyorsun."dedim her ne kadar Aras'ın hala bana kızgın kalmasına hak vermesemde.
"Peki sonra ne oldu? Mert'i bulamadınız mı?"
"Mert..."dedi nefesini tutarak.
"Söyle şunu artık Cihat."dedim.
"Mert videonun sonunda intihar etti Ayza hanım."
"Ne?"dedim elimden telefon düşerken.
Şu anda benden sadece telefon değil tüm masumiyetim de düşüyordu. Bir erkek benim yüzümden intihar etmişti. Dolaylı veya dolaysız bunda parmağım vardı.
Mert bana o kafe de aşık olmuştu ve benim için Ayça gibi bir baş belasına katlanıp benimle aylarca bir evin içinde tıkılı kalmıştı.
Şimdi, şimdi ise ya bütün bu kaçışmalardan bunaldığından ya da hala bana olan ümitsiz aşkından sıkılmış ve intihar etmişti.
Bu sefer göz yaşlarım Sibel ve Aras için değilde, her ne kadar beni bir evin içine hapsetse de bana deli gibi aşık olan bir erkeğin benim yüzümden ölmesinden dolayı akıyordu.
Peki ya masumiyet ölmüşse, geriye ne kalırdı? İçi boş bir ceviz ne kadar değerli olurdu? Duygularım da masumiyetimle birlikte gitmişse, duygusuz bir insan olarak yaşayabilir miydim?
...
"Polisle iş birliği yapmalıyız Cihat."
Durdu ve nefes verdi.
"Ama bu evdeolacaklarına emindim Ayza hanım."dedi biz boş evden çıkarken.
"Ayça kendi ismine yaptırdığı bi evde kalacak kadar salak değil. Bunu daha önce de söyledim Cihat, buraya gelerek zaman kaybettik."
Kafasını mahcup olduğunu belli edercesine eğdikten sonra utancından yanan gözleri yere baktı.
İçimde hala bir boşluk vardı. Mert olayı her ne kadar iyi sonuçlanmasada sonuçta sonuçlanmıştı. Ama hala içimi dürten kalbime saplanan bir konu vardı. Sanki tamamlasam o boşluğu, her şey sonuçlanacaktı.
"Ares'le ve Arsen'le vakit geçirmiyorsunuz. Haftalardır. Anneleri olduğunuzu unutacaklar."
"Geceleri beni uyutmuyorlar Cihat. Emin ol gündüzleri her ne kadar yoğun olsam da gecelerimi onlara ayırıyorum. Ben bir anneyim, onlardan ayrı kalmaya dayanamıyorum."
"Şirkette onaylanması gereken şeyler var ve sizi bekliyorlar Ayza hanım. Aras bey kendisi yokken tüm yetkiyi avukatına değil size devretmiş."
Kafamı umutsuzca salladım.
"Defalarca kez söyledim orası bana Aras'ı hatırlatıyor. Oraya asla ama asla gitmem."
"Ama Ayza hanım..."
"Aması falan yok. Onaylanması gereken belgeleri akşam evime yolla. Hepsini inceleyeceğim. Şirketle iş yapmak isteyen herhangi bir firma var mı?"
Kafasını umutsuzca salladı.
"Herkes Aras beyin başına gelenlerden haberdar. Kimse koskoca bir holdingi bir bayanın yönetmesini kabullenmiyor."
Sinirle durdum ve kaşlarımı çattım.
"Öyle mi düşünüyorlar? O zaman onlara nasıl bir iş kadını olacağımı gösterelim. Japonlar bu konu da ne düşünüyorlar."
Kafasını bir kez daha umutsuzca salladı.
"Maalesef aynı fikirdeler. Birlikte yaptığımız tüm aktiviteleri bir süreliğine dondurma kararı almışlar."
"Öyle mi beyfendi. Söyle onlara bu işe birlikte girdik bir karar verirken ortaklaşa karar vermeliyiz. Kafalarına göre bu işi dondurup kafalarına göre karar alamazlar. Hemen yarın, bizim evde bir toplantı olacak. Akşam. Bir çevirmen ayarlıyorsun Cihat. Hemen."
Ben söyleyeceklerimi bitirdikten sonra hızla yürürken Cihat da arkamdan söylediklerimi onayladı ve bir kaç yere telefon etti.
Ben amaçsız birisi değildim. Amaçsız bir insan ölü bir beyne sahip bedenin nefes alıp vermekten olan tek aktivitesinden farksızdı. Ben Aras için bir şeyler yapıyor ve çabalıyordum. Bunu yapmaya ve onun yüzünü kara çıkartmamaya yeminliydim.
...
Cihat'ın gönderdiği evrakları Ares'i ayağımda sallarken inceliyordum.
Japonlar yaptıkları tüm işleri durdurma kararı almış, bir çok inşaata ara vermişti. Finansal akıntılar durmuş sermayeyi ortak etmeyi bırakmış ve yaptığımız sözleşmelerle ortak işlerimizi kendi kaderine terk etmişti.
Onlara Ayza tarzında bir ders verme vaktiydi.
t
YP 2 / BÖLÜM / 26
Start from the beginning
