Kağıdı hiddetle elinde buruşturup bir köşeye fırlattı. Etrafa sinirle baktıktan sonra kıracak bir şey bulamayıp ayağa kalktı ve karşıdaki oturma koltuğuna okkalı bir tekme geçirdi.
"Çocuk musun sen? Şakası mı olur bunun? Bir dahaki kaçırılmanda evin resmini çizip bana göndererek kurtulamazsın. Sen kurtarmak için nelere katlandığımı biliyor musun?"
"Ciddi misin? Şimdi ödediğimiz bedellerden mi bahsedeceğiz. Senin geçmişin benim geleceğimi kararttı. Senin geçmiş diye adlandırıp bir kenarıya fırlattığın Ayça ve yaptıkları beni çocuklarımdan etti. Şimdi bedel konusunu konuşacaksak senin ağzını açmaman gerek Aras!"
Gözlerime bir kaç saniye baktıktan sonra bir daha ayağıyla vurdu koltuğa ve kapıyı çarpıp çıktı.
Yanımdaki çocuklarıma elimi uzattım. Ne kadar masumlardı. Her şeyden öte mutluluk kaynaklarımda. Karanlığa düştüğümde düşünüp kendimi rahatlattığım tek masum varlıklardı.
Bir kaç dakika sonra Cihat kapıyı çalarak içeriye girdi.
"Söylemişsiniz."oldu ilk cümlesi.
"Aras'tan ne bekliyorsun. Bu gün öğrenmese başka bir zaman öğrenecekti bunu ikimizde biliyorduk Cihat."dedim yavaşça üzerimdeki çarşafı kaldırıp yere basarak.
"Aras bey sizi almamı istedi."
"Senin Aras beyin hayatı boyunca bir çok şey istedi."dedim dolabıma giderek.
"Ne yapıyorsunuz?"
"Napabilirim? Hastaneden çıkışım alındı öyle değil mi? Benimde hazırlanıp gitmem gerek."
"Gelmeniz gerek."
"Sen Aras'ın bir çalışanı olabilirsin. Bu yüzden istediği her şeyi yapmakta özgürsün. Ben Aras'ın bir çalışanı değilim. Gel dediğinde gelip git dediğinde gidemem. Ben ne sadık bir köpek ne de canı sıkıldığında oynadığı oyuncağıyım. Bunu sende o da aklına sokmalı."
Umutsuzca kafasını sallayıp çocukları ana kucaklarına yerleştirdi.
"Senden bir şey isteyeceğim."dediğim sırada kapı açıldı. Elimde giymek için aldığım tşört ve pantolonla öylece kalakaldım.
İsteyeceğim şey ben gittikten sonra gizlice arada bir çocuklarımla görüşmek olacaktı.
"Hazır mısınız?"diye sordu Aras.
Sadece ona arkamı dönüp dolaptan kıyafetlerimi çıkarmakla meşgül olmak istedim.
"Bir soru sordum."diye hiddetlendiğinde Cihat cevap verdi.
"Hazır..."
"Hayır cevap vermesi gereken kişi sen değilsin Cihat."dedi.
Burda Arda topu orta sahadan alıp kalenin yanında gol atmayı bekleyen Yılmaz'a atar. Yılmaz topu alır ve tam on ikiden topu kaleye yollar.
Anlayacağın Aras, Cihat'tan pas alıp da bana gol atmış gibi hissediyordum.
"Ayza."dedi sakin bir sesle.
Fırtına öncesi veda bu sesi...
"Efendim Aras."
"Hazır mısın?"dedi sabır isteyen kibar sesiyle. Bilirsiniz ya, sinirlisinizdir ama lafı dokundurmak için kibarca konuşup gözlerinizi kırpıştırıp durursunuz. Hah, tam ondandık şuan.
"Aras?"dedim aynı kibar ses ve kırpışan gözlerle ona dönerek.
"Efendim."
"Neden sordun?" dedim devam ederek. Bir kaç saniye sessizliğin arkasından dolaba tekrar dönüp kıyafetlerimi hazırlamaya devam ettim.
