"Kamer aşağıya gitti. Kaçışın yok Ayza."dediğinde oval masanın karşısındaydı. Bende öteki karşısındaydım. Beni yakaladığı yerde dayak delisi edebilir veya o şiddet dolu bakışlarıyla boks maçına hazırlanabilirdi.
"Demek ismi Kamer. Öğrendiğim iyi oldu, soy ismi neydi?"
Dişlerini eşlik eden elleri masayı sıktı.
"Sen çok kaşınıyorsun."deyip atağa geçti ve beni yakalamak için masanın karşısına geçti.
Ben de atak yapıp onun eski yerini aldım ve yine karşılıklı bir pozisyona geldik.
"Estağfurullah o senin kaşınman."deyip sırıttım.
Masaların karşısında bakışırken muhabete dalmanın tam zamanı diye düşündüm.
"Sana ne oldu? Hayırdır ne bu bana karşı ani değişimin?"diye sorduğumda eğilip masayı tutan elleri kalktı ve üzerindeki ceketini çekiştirip öksürerek düzelttiğinde yüz ifadesi de yapmacık bir kızgınlığa büründü.
İşte bu yalan söyleyeceğim demekti.
"Bir şey olmadı? Ne var hep sert mi davranmamı istiyorsun?"
"Bilmem. Yumuşamak yeni mi aklına geldi peki?"
"Sanane."deyip masasına oturdu. En azından dayaktan yırtmıştık.
Karşısındaki koltuklardan birine kendimi atıp uzandım. Bir tane yastık alıp havaya kaldırdım ve detaylarını incelemeye başladım.
"Uf yastıkların çok rahatsız, asansörün bozuk, çalışanların on saatte bir çayla pohaça getiremiyor. Nasıl bir disiplin bu, benden sonra çok düzensizleşmişsin."
Bilgisayara bir şeyler yazdığı sırada durup kaşlarını çatarak bana baktı.
"Çocukları emzirme saatin yakın."
"Sütümü sağıp Cihat'a emanet ettim."
"Birilerine güvenmeye başlaman ne güzel."
"Seninde hala etrafında hareminden kızlar barındırman ne kadar hoş. Olan onca olaylardan sonra üstelik."
Kravatını gevşetip ellerini masanın üzerinde birleştirdi ve bana döndü.
"Şu kral, çok mu üzdü kraliçeyi?"dedi gözlerini benden kaçırıp tekrar masaya bakarak.
