Μέρα 200η: 15 Σεπτεμβρίου

423 51 12
                                    

Μέρος Α'

Η Ντι βρίσκεται στο αεροδρόμιο με μια μικρή βαλιτσούλα. Περιμένει τον Κ. να έρθει να τη συναντήσει. Της είπε πως είναι επείγον, τη διαβεβαίωσε πως δεν πρόκειται για εκείνον διαφορετικά δε θα δεχόταν να τον περιμένει λίγο πριν την πτήση της για το Λονδίνο.

Αναρωτιέται για το πώς πέρασαν τόσο γρήγορα οι μέρες, πώς τόσες στιγμές μοιάζουν παρελθόν, καλές και κακές. Ο χρόνος έχει τη δύναμη να ρουφάει τα πάντα, να τα καταπίνει, να τα μασά και να τα φτύνει πάλι πίσω, ωστόσο δεν τα εξαφανίζει. Είναι εκεί, μπορούν να σε πονέσουν ανά πάσα στιγμή, μπορούν να σε κάνουν να γελάσεις, να κλάψεις, να πέσεις στα γόνατα μπροστά στο βάρος των αναμνήσεων. 

Μια βαλίτσα, μια νέα αρχή, εκείνη πιο όμορφη από ποτέ. Δε μοιάζει σε τίποτα τη Ντι που πριν πολλές πολλές μέρες δεν μπορούσε καν να σταθεί σε ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες γόβες. Ναι, τα παραμύθια είναι αληθινά τελικά, οι Σταχτοπούτες, οι κακιές μάγισσες, τα παλάτια και οι πρίγκιπες ζουν στην καρδιά της κάθε γυναίκας. Πάντα θα ζουν, πάντα θα μπορεί να μεταμορφώνεται και θα πρέπει να αντιμετωπίζει τις δυσκολίες που συναντά στη ζωή της. 

Ο Κ. ξεπροβάλλει ιδρωμένος στην είσοδο του αεροδρομίου. Κοιτάζει μπερδεμένος το πλήθος του κόσμου και ψάχνει να εντοπίσει τη Ντι. Εκείνη αστράφτει κυριολεκτικά κάτω απ' τα έντονα φώτα και το ήρεμο χαμόγελό της τον οδηγεί μπροστά της, λες και μια δεσμίδα φωτός προορίστηκε να φωτίζει μόνο εκείνη. 

"Σε πρόλαβα τελικά" λέει ξεψυχισμένα ο Κ. και σκουπίζει το μέτωπό του.

"Πες μου, δεν έχω πολύ χρόνο. Πρέπει να περάσω τον έλεγχο" του λέει με ύφος φιλικό αλλά συνάμα αποστασιοποιημένο εκείνη. 

"Αυτό είναι για σένα. Είναι του Μήτσου, το βρήκα τυχαία καθώς πακέταρα τα πράγματά μου. Σου είπα πως μετακόμισα;"

"Α ναι;" λέει με προσποιητό ενδιαφέρον η Ντι, ενώ στην πραγματικότητα ενδιαφέρεται μόνο για το περιεχόμενο του φακέλου. 

"Ορίστε".

"Σε ευχαριστώ, πραγματικά σ' ευχαριστώ που μπήκες στον κόπο να κάνεις όλη αυτή τη διαδρομή για να μου δώσεις κάτι τόσο σημαντικό. Ίσως είναι ό,τι καλύτερο έχεις κάνει ποτέ για μένα".

"Αυτό; Αυτό δεν είναι τίποτα! Ντι, σε παρακαλώ, μη φύγεις. Μείνε να μιλήσουμε, μείνε να σου εξηγήσω. Και πάμε μαζί στο Λονδίνο κάποια άλλη στιγμή. Μείνε να σου δείξω πόσα μπορώ να κάνω για σένα".

DilemmaΌπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα