Μέρα 19η: 18 Μαρτίου

701 71 7
                                    

Είναι βράδυ. Τα άστρα στον ουρανό είναι τόσα πολλά που είναι σαν να έχει ρίξει κάποιος χρυσόσκονη πάνω στο σκούρο του σεντόνι. Ήταν μια δύσκολη μέρα για τη Μόνικα. Αγγελίες, βιογραφικά και πάλι αγγελίες, ένας φαύλος κύκλος που δεν οδηγεί πουθενά. Είναι απελπισμένη. Χωρίς δουλειά, νιώθει όλες τις ανασφάλειές της να την πνίγουν. Θέλει να νιώσει παραγωγική και της το έχουν στερήσει με το έτσι θέλω. Η επιστροφή στην κωμόπολη και η ζωή στο ίδιο σπίτι με τους γονείς της φαντάζει μαρτύριο. Δε θέλει ούτε να το σκέφτεται. Κοιτάζει το κινητό της και αναρωτιέται αν θα έρθει ποτέ εκείνο το μήνυμα από τον Χ. για να συναντηθούν. 

Όταν τον πρωτογνώρισε, εκείνος ήταν μια σανίδα σωτηρίας σε όλο αυτό που βιώνει καθημερινά. Ένιωσε ασφαλής μέσα στα στιβαρά του χέρια, προστατευμένη από κάθε ενδεχομένο κίνδυνο. Σχεδόν πίστεψε πως τίποτα πια δεν μπορούσε να πάει στραβά, να όμως που όλα πήγαιναν στραβά, ακόμα και ο υποτιθέμενος έρωτάς τους. Κάθεται στον υπολογιστή της, βάζει χαλαρωτική μουσική και αρχίζει να παίζει ένα παιχνίδι με λέξεις για να χαλαρώσει.

Ξαφνικά ακούγονται απανωτοί ήχοι από το ηχείο. Έτσι όπως είχε αφεθεί στην απλή αναζήτηση λέξεων, οι ήχοι την τινάζουν και με το χέρι της ρίχνει το αναψυκτικό που ήταν ακουμπισμένο στην άκρη του γραφείου. «Όχι, γαμώτο» φωνάζει και τρέχει γρήγορα στην κουζίνα να φέρει το σφουγγαράκι για να μαζέψει το χυμένο υγρό. Οι ήχοι συνεχίζουν να ακούγονται ακόμα και μέσα από το θεόμικρο δωμάτιο της κουζίνας που χωράει ίσα ίσα τη Μόνικα.

Με όλη αυτή τη διαδικασία η Μόνικα ξεχνά τους ήχους και όταν πλέον δεν έχει μείνει ίχνος αναψυκτικού που να θυμίζει την πτώση του, ξανακάθεται στον υπολογιστή να συνεχίζει το παιχνίδι. Τα λεπτά περνάνε χωρίς να το καταλάβει. Νυστάζει. Κλείνει το παράθυρο του παιχνιδιού και πίσω του μένει ανοιχτό ένα άλλο παράθυρο. 

Δώδεκα νέα mails. «Το απόγευμα τα κοίταξα και δεν είχα κανένα» συλλογίζεται και μπαίνει να ελέγξει το ταχυδρομείο της, πριν κλείσει εντελώς το μηχανήμα. Δώδεκα διαφορετικοί αποστολείς, όλοι με διαφορετικά ακαταλαβίστικα ονόματα. Τη λούζει κρύος ιδρώτας, το χέρι της αρχίζει να τρέμει πάνω στο ποντικί, φοβάται και όμως συνεχίζει. Τα ανοίγει ένα ένα και όλα έχουν το ίδιο μήνυμα, γραμμένο με μεγάλα κόκκινα γράμματα. «Πρόσεχε ποιους άντρες πλησιάζεις».

DilemmaΌπου ζουν οι ιστορίες. Ανακάλυψε τώρα