It's complicated ●The Lost Mind Series●

H.47

Ik heb een trailer gemaakt voor It's Complicated en hopelijk vinden jullie het leuk! Let niet op de watermark, die kon ik niet weg krijgen :-/

Joë pov.

Een schel gegil dringt mijn oren binnen en kreunend open ik mijn ogen.

Wat is dat voor verschrikkelijk geluid? Wie maakt dat verschrikkelijke geluid? Wie is überhaupt mogelijk om zulke verschrikkelijke geluiden te maken?!

'Hij is wakker.' klinkt er een lage stem bij mijn voeten en met moeite til ik mijn hoofd op, om te zien tot wie de stem toebehoord.

Een man gehuld in een lange jas staat aan het voeteneind en met een zowel dreigende als triomfantelijke grijns kijkt hij op me neer.

'Adair.' zeg ik grommend.

Adair trekt bijna verbaasd een wenkbrauw op. 'Ik ben verbaasd dat je mijn naam nog weet, Joelson.'

Een lage grom komt uit mijn keel en Adair kijkt me grijnzend aan.

'Het is Joë.'

'Nou, nou, nou Joelson. Waarom laat je je niet meer noemen zoals je ouders je hebben genoemd? Bang dat je oude Roedel je weer terug weet te vinden?' zegt Adair treiterend.

Grommend kijk ik hem woest aan.

'Of wil je niet dat je papa je terugvind en je dwingt om de aanvoerder van zijn leger te worden?' sneert Adair grijnzend.

'Adair, baby, stop nou eens met hem treiteren.' klinkt er een vrouwelijke stem plotseling van achter mij.

'Irene, sweetheart, waarom zou ik?'

Oh, gatver.

'Je weet dat we hem nodig hebben dus we moeten hem niet al te boos maken want anders wilt hij ons niet meer helpen.' zegt dus blijkbaar Irene mierzoet terwijl ze om me heen richting Adair loopt en haar armen om zijn nek slaat.

'Oh, maar ik denk dat we genoeg materiaal hebben om hem over te halen om ons toch te helpen.' zegt Adair vuil grijnzend terwijl hij zijn handen op haar heupen legt.

Precies zodra Adair uitgepraat is, begint het gegil weer en verschrikt kijk ik om me heen.

Adair en Irene schieten in de lach. 'Begint het je eindelijk te dagen, Joelson? Dat gegil, is van Skyler.'

Grommend probeer ik me los te trekken maar het heeft geen zin, ze hebben me te goed vastgemaakt. Blijkbaar hebben ze dus toch wel wat geleerd van de vorige keer.

'Dit keer kom je niet zolang makkelijk weg, Joelson. We hebben aan alles gedacht en niemand kan je nu nog redden. Tenzij ze graag verbrand willen worden net zoals de hoofden van de Christenen die keizer Nero had onthoofd voor zijn tuinfeestje. Al hoewel, het zou fijn zijn om een paar weerwolven in de fik te steken en ze te zien schreeuwen van pijn.'

Wat nou sadisme?

'ADAIR! HET MEISJE IS ONTDEKT!' schreeuwt er iemand terwijl hij de kamer in rent.

Direct laten Adair en Irene elkaar los en kijken ze de jongen met grote donkere ogen aan.

'Waar?'

'Nederland!'

Grommend schud Adair zijn hoofd terwijl een kleine grijns om zijn lippen speelt. 'Sukkels... Als wij haar al zo makkelijk kunnen vinden, hoe zit het dan met de rest van de Jagers? Kom, sweetheart, het is tijd om de Jacht te openen.'

Als een klein kind voor kerstmis klapt Irene in haar handen voor ze enthousiast achter de jongen aan huppelt.

'Nou, Joelson, wees bereid om alles waar je deze afgelopen om hebt gegeven dood te zien gaan. Ik zou graag nog wat langer met je praten maar de Jacht en jouw dood roepen zo waarschijnlijk tot nooit meer ziens!'