It's complicated ●The Lost Mind Series●

H.32

Max pov.

'Oké, vertel Ashton.' zegt Ellen zodra ik weer buiten ben en de deur op slot heb gedaan. Je weet maar nooit met Sophie... Ze heeft ten slotte soms nog steeds last van de gevolgen van haar coma en wie weet wat er kan gebeuren als ze impulsief naar buiten loopt. 'Er zijn in dit gebied echt een heleboel Rogues en ze zijn niet blij dat wij hier zitten en ons niet bij hun aan willen sluiten zodat we ze zouden helpen bij het aanvallen van de dichtstbijzijnde Roedels. En nu hebben ze dus op de één of andere manier gehoord dat we een geestenwandelaar hier hebben en die willen ze hebben omdat ze er ook op de één of andere manier zijn achtergekomen dat zij de mate van Calum Walker is!' Het volgende moment klinkt het geluid van glas dat breekt en geschrokken kijken we elkaar aan. 'Shit.' Direct beuken we de deur in, om oog in oog te staan met drie grijze wolven die Sophie omsingelt hebben. 'Ashton, haal haar hier weg. Max en ik regelen de Rogues.' beveelt Ellen voordat ze op de Rogues afstormt. Met gemak gooit ze er eentje aan de kant maar de wolf hervind als snel zijn evenwicht. 'MAX! ASHTON! KOM OP!' roept Ellen boos terwijl ze de klauw ontwijkt van een wolf. Sophie ligt bewusteloos op de grond en er stroomt bloed langs haar gezicht. 'Oké, Ashton. Laten we dan maar doen wat ons is opgedragen.' zeg ik voor ik op de wolven afren en er eentje bij Ellen vandaan trek. Ik werp een blik richting Sophie en zie dat ze al weg is, net als Ashton. Mooi, dat is dan geregeld. Ellen en ik vechten samen tot alle drie de wolven bewusteloos zijn. Ik wil hun nek breken maar Ellen houdt me tegen. 'Stop. Als je ze nu vermoord, word hun woede alleen maar groter en komen ze de volgende keer met meer en kunnen we ze niet met z'n tweeën aan zodat Ashton Sophie in veiligheid kan brengen.' 'We hebben Michael.' zeg ik terwijl ik weer een poging doe om een nek te breken. 'Waarom denk je dat ik Ashton niet mee heb laten vechten? Omdat hij nog te slordig is. Michael heeft talent maar zijn techniek is waardeloos. Deze wolven hadden hem in nog geen minuut in stukken gescheurd!' Langzaam stap ik van de bewusteloze wolven weg. 'Laten we Ash gaan zoeken voor ik iets doms doe.' zeg ik voor ik naar buiten ren, opzoek naar Ashton. Ik hoor Ellen achter me aankomen en binnen een paar tellen rent zij voorop. 'Ik snap nog steeds hoe jij sneller kunt rennen dan ik.' 'Trainen. En je weet dat ik al train sinds ik kan rennen en dat ik alleen maar harder ben gaan trainen sinds ze me in een vampier hebben veranderd.' 'Klopt, maar nog steeds! Ik liep dik een minuut voor en binnen een paar seconden lig jij op kop! En ik weet zeker dat je nog niet eens op je snelst rent.' 'Dat klopt, maar anders zou ik jou alleen achterlaten en ik heb geen zin om met een gewonde vampier te zitten die niet kan trainen.' 'Heel, héél even dacht ik dat je om me gaf.' geef ik eerlijk toe. 'De laatste keer dat ik om je gaf, liep niet goed af dus je kunt lang wachten voor ik weer om je geef.' zegt Ellen hard en het volgende moment is ze weg. Het schuldgevoel dat ik al jarenlang onderdruk komt weer naar boven en veel sterker dan normaal. Ik begin slomer te rennen maar herinner me dan weer dat Ellen niet zit te wachten op een gewonde vampier en ren weer sneller zodat die smerige honden me niet te pakken krijgen. Ellen heeft wel gelijk, ik had de jongens vanaf het moment dat ik zo vond moeten trainen maar dat heb ik niet gedaan en dat was dom maar ze hebben allebei al zoveel meegemaakt dat ik het niet over mijn hart kon krijgen om ze nog meer traumatische ervaringen op te doen. Ja, vampier-trainingen leveren traumatische ervaringen op. Ik weet nog die keer dat ik dwars door een tornado moest rennen van Ellen. Dat was uiterst onaangenaam en iets wat ik liever niet nog een keer doe. Het hielp ook niet echt dat ik bijna aan stukken gescheurd was.... Heftig gevloek trekt me los uit mijn gedachten en verbaasd ren ik verder tot de plek waar Ellen woest aan het schelden is en Ashton half bewusteloos op de grond ligt. 'Wat is hier gebeurd?' 'Deze idioot kon zichzelf niet beschermen en daardoor zijn we Sophie nu kwijt en is hij half bewusteloos!' Verdorie Ashton, het was je enige taak! 'Oké, en wat gaan we nu doen?' 'Wat gaan we nu doen?' Herhaalt Ellen schamper. 'Nu ga ik jullie zo hard trainen dat je zou wensen dat je me nooit ontmoet had.' Oh god...

Calum pov.

'Verdomme Maaike! Geef antwoord! Waar is ze?!' 'Niet hier.' Herhaalt Maaike het antwoord dat ze de vorige drieduizend keer ook al heeft gezegd. 'Maar waar is ze dan?!' 'Maaike, stop met hem treiteren en geef antwoord voor de gezondheid van ons allemaal.' Zegt een jongen met zwart haar terwijl hij haar zowel vermoeid als geïrriteerd aankijkt. 'Ik weet niet waar ze is, oké? Ik weet alleen dat een vampier genaamd Michael haar heeft meegenomen.' 'WAT?!' roep ik en de jongen boos uit. 'Oh, mooi. Dan is er niks aan de hand.' Zegt de andere jongen met zwart haar kalm. 'Hoe bedoel je: "dan is er niks aan de hand", Joë? Ben je nou echt gek geworden na al die jaren? Sophie is meegenomen door een vampier! Een facking vampíér!' 'Ja, ze is meegenomen door Michael. Ze kent hem al. Ze beschouwd hem als haar broer en hij haar als zijn zusje. Hij zal haar nooit wat laten overkomen.' Direct nadat hij die woorden heeft gezegd schiet er een felle pijnsteek door mijn hoofd. 'Daar heb je ongelijk in.' Kreun ik terwijl ik met moeite overeind blijf staan. 'Calum? Wat is er?' 'Niet met mij.... Sophie...' 'Is er iets mis met Sophie?' Vragen Maaike en die twee jongens direct. Ik knik alleen terwijl ik langzaam weer bij kom van pijnsteek. Vloekend rennen de twee jongens weg en ik wil ze achterna gaan maar ik struikel direct en val op de grond. 'Ik denk dat jij hier moet blijven. Je weet waar de bank is. Bye.' Zegt Maaike voor ze ook wegrent. Lekker is dit. Gaan ze allemaal achter mijn mate aan terwijl ik de enige hoor te zijn die het récht heeft om haar te redden maar nee, zij moeten perse dat recht van mij afnemen. "De volgende keer redden wij haar en Dylan." Zegt Luke chagrijnig. 'Dylan? Wie is Dylan?' "Haar wolf, zo gezegd. Ook al kan ze niet veranderen in een wolf." 'Dus jij bent gay?' "Ja, ik ben gay. Slim hoor, dat je dat bedacht hebt." 'Niet zo sarcastisch, jij. Het was alleen maar een vraag.' "En die vraag kon je zelf ook beantwoorden." Zegt Luke voor hij ons gesprek afsluit. Af en toe hè... Af en toe... 'CALUM WALKER! WAAR BEN JE, JIJ PIECE OF SHIT?' Oké, er is maar één persoon die me zo kan noemen en dat is Seff. En die stem behoort duidelijk niet tot Seff. Ik ga overeind zitten en kijk op, recht in twee felgroene ogen. Oh fijn, hier hebben we mevrouw de draak. 'Waar was je vanmiddag? Dankzij jou haal ik straks een onvoldoende voor zelfverdeding voor gym!' Roept ze pissig uit terwijl haar ogen haast nog groener worden. 'Sasha, relax! Ik was er niet omdat ik mijn mate net ontdekt had en ik nog wat fouten recht te zetten had.' 'En waar is die mate van jou nu dan?' 'Weg.' 'Wacht. Ik ken dit huis! Dit is Maaikes huis! Is Maaike jouw mate? Oh, wat geweldig! Oh, ik ben zó blij voor je-' 'Sasha-' 'Hoe heb je haar ontdekt? Ze is toch nog geen zestien? Of is ze vandaag zestien geworden? Ik hoorde dat er vandaag wel een meisje jarig was dat graag in de schaduwen bleef en Maaike blijft ook graag in de schaduwen dus.... OH MIJN GOD, ZE IS ECHT JE MATE!' 'Sasha-' 'OH, DIT MOET IK DE REST VERTELLEN!' roept ze enthousiast voor ze hard wegrent. Kreunend laat ik me weer op de grond vallen. Waar ben ik nu weer in beland? "In een enorm drama. Een héél groot drama...."

Sophie pov.

'Laat me los!' Gil ik hard terwijl ik mijn hand tegen mijn bloedende hoofd aan leg on het bloeden te stelpen. De jongen die me vastheeft negeert me en sleurt me gewoon verder, niet lettend wat er op de grond ligt waardoor ik mijn benen open haal aan stenen. Na wat wel een eeuwigheid lijkt, laat de jongen me los en ik val als een zak aardappelen op de grond. 'Wie is dit, John?' 'De mate van Alpha Walker Junior, sir.' Antwoord de jongen terwijl hij met zijn voet in mijn zij schopt. Ik kreun en rol met op tot een bolletje. 'Niet echt bijzonder, moet ik zeggen. Ze is zo... simpel... Maar ja, wat godin Luna bepaalt, gebeurd en daar kan niemand iets aan veranderen. Calum heeft gewoon pech met een mate zoals zij. Is er ook maar iets bijzonder aan haar, John?' 'Ze is een vrouwelijke geestenwandelaar zonder wolf, sir.' 'Aha, interessant... Er is dus tóch iets bijzonders aan haar. Neem haar mee en laat haar pijn lijden.' 'Ja, sir.' Mijn polsen worden weer ruw opgepakt en ik word weer verder gesleurd maar mijn rug sleept nu meer over de grond en word nu ook open gehaald. 'Dit gaat te sloom, John.' 'Dat weet ik, Carl.' 'Ik weet wel iets waardoor het een stuk sneller gaat.' Een stekende pijn schiet door mijn hoofd en het volgende moment is alles zwart.

Mijn ogen vliegen open wanneer er iets mijn lichaam binnendringt en daar direct pijn veroorzaakt. Met moeite hou ik een schreeuw binnen en ik voel dat mijn ogen beginnen te wateren. De ergste pijn verdwijnt en komt weer terug in een ander deel van mijn lichaam. Dit keer kan ik een schreeuw niet binnen houden. "Sterk blijven, Sophie. Je kunt het!" Moedigt Dylan me aan en ik put kracht uit zijn woorden. De pijn verdwijnt niet maar er komt wel nog zo'n scherpe pijn op een andere plek in mijn lichaam. Schreeuwend van de pijn probeer ik de tranen binnen te houden. 'Genoeg.' En direct is de ergste pijn weg. Met tranende ogen kijk ik op, recht in twee blauwe ogen die me onderzoekend opnemen. 'Waarom is ze zo bijzonder, Carl?' 'Ze is de mate van Alpha Walker Junior, sir.' 'Aha.... En waarom martelen we haar dan?' 'Dat moest van hem, sir.' 'Juist. Maar aangezien ik de leiding hier heb, zeg ik dat we haar losmaken en haar wonden verzorgen.' 'Maar sir-' 'Geen gemaar, Carl. Ik heb de leiding hier en ben machtiger dan hem of moet ik je daar soms aan helpen herinneren?' 'Nee, sir. Ik zal haar losmaken, sir.' 'Goed zo, Carl.' Zegt deze zogenaamde "sir" tevreden. Niet veel later voel ik de kettingen die mijn polsen en enkels vasthouden loskomen en direct krom ik mezelf tot een bolletje en bid dat ze me geen pijn meer doen. 'Kom, kom. Je hoeft niet bang te zijn. Ik ga je een pijn doen, dat beloof ik.' Er word zachtjes een hand op mijn schouder gelegd, die geruststellend heen en weer wrijft. Het zorgt voor een kalmerend gevoel en mijn spieren ontspannen zich. 'Zie je? Geen centje pijn. Kom, dan neem ik je mee naar de ziekenboeg zodat ze je wonden kunnen verzorgen.' Langzaam ga ik overeind zitten en laat mijn benen over de rand van de tafel bungelen. De man voor me pakt voorzichtig mijn elleboog vast en helpt me er van af. Direct gaan mijn spieren in protest en ik kan een pijnlijke kreun niet onderdrukken. 'We hebben alle tijd, oké? Haast je vooral niet. We willen niet dat je pijn lijdt.' Ik knik en zet voorzichtig een stap zonder mijn spieren al te veel te belasten. Oké, stap één is gezet. Wie weet nog hoeveel te gaan...

Ja, mensen! Weer een update! Het idee om Sophie te laten ontvoeren is bedacht door twee mensen! GhostFromThePast en GwynethCelen. Zijn jullie nu blij, stelletje dramalovers? ;) Hoop dat jullie het wel weer een leuk hoofdstuk vonden en ideeën zijn nog steeds heel erg welkom!!

Keep dreaming.
Me.