It's complicated ●The Lost Mind Series●

H.33

Maaike pov.

Wel potverdomme, die vampier heeft hun sporen uitgewist! Nu word het nog lastiger om ze te vinden en Sophie te redden! Nog een reden om vampiers niet te mogen, ze wissen hun sporen uit waardoor je ze niet kunt opsporen. 'Kun je haar ruiken, Daphne?' "Nee! Het lijkt wel alsof ze in rook is opgegaan!" Zegt Daphne in paniek. Shit! Oh shit! Dit is echt níét goed! Ik weet niet bepaald veel van vampiers, afgezien van dat ze bloed drinken en ik ze haat, maar ik weet wel dat wanneer ze iets willen of hebben, ze het niet snel laten wegnemen door iemand anders. Meestal vermoorden ze diegene gewoon of schakelen ze uit, zoals die Michael dus deed met Calum. Als iemand het dus gelukt is om Sophie weg te halen bij die Michael, dan moet dat enorme schade hebben opgeleverd en er zouden wel eens doden kunnen zijn gevallen! Wat nou als Sophie op dit moment word vermoord? Shit, had ik nu toch maar Calum mee laten komen, die had haar kunnen voelen! "Dat had je eerder kunnen bedenken maar je weet dat Calum nou niet bepaald op twee benen kon staan..." 'Klopt, klopt. Maar met hem zou het wel makkelijker zijn om haar te vinden' "Dat klopt ook. Laten we dan maar snel verder gaan met zoeken." Zwijgend stem ik met haar in en snel rennen we verder, op zoek naar een spoortje van Sophie of die rare vampier genaamd Michael. Plots word ik tegen de grond geduwd en klinkt er boven me woest gegrom. Dit heb ik weer... Woest begin ik terug te grommen maar degene die me tegen de grond houd, neemt geen afstand en drukt me alleen maar steviger tegen de grond aan. Geweldig... Echt geweldig.... 'Wie ben je? Ga van me af!' schreeuw ik naar degene die op me staat waarvan ik denk dat het een weerwolf is. 'WAT DOE JE HIER?! DIT IS MÍJN TERREIN!' Brult duidelijk een man in mijn hoofd. 'Dit is níét jouw terrein. Dit is het terrein van The Green Silence!' 'Dat terrein ligt net twee meter achter je! Dit is míjn terrein, hoor je me? MIJN! VERTREK!' 'Nou, sorry hoor dat ik per ongeluk twee meter van mijn terrein af ben gegaan! Ik ga al weg!' 'Nee!' Wat wilt hij nou dan? Eerst zegt hij dat ik weg moet gaan en nu zegt hij dat ik moet blijven. Wispelturigheid op en top hier, dames en heren! 'En waarom niet, als ik vragen mag?' 'Omdat je zomaar mijn land binnen bent gedrongen, moet je mee naar het Roedelhuis waar De Raad gaat beslissen wat ze met je gaan doen.' 'Het was toch jouw land?' 'Míjn land, hún beslissingen.' 'Wat een prachtige democratie weer.' 'Inderdaad, en nu meekomen, jij bitch!' Noh! Aardig weer! 'Jerk.' Ik voel de vragende blik van de man in de achterkant van mijn hoofd branden en ik grijns. Weer iemand die niet kijkt naar Supernatural en niet weet wat ik bedoel. Wat een heerlijk land is dit toch met al die suffe mensen. De wolf stapt langzaam van me af maar ik weet dat zodra ik ook maar probeer te vluchten, hij me sneller te pakken heeft dan ik die twee meter naar mijn Roedelterritorium kan rennen. Relaxt sta ik op en strek mijn poten. 'Gaan we?' vraag ik op een spottende toon terwijl ik de wolf voor me aankijk. 'Lopen, jij.' Gromt de wolf terwijl hij in de richting van mijn staart hapt. 'HÉ! Afblijven!' Roep ik beledigd naar de wolf. 'Lopen!' 'Ja, ja! Maar blijf van mijn staart af!' Zeg ik boos voor ik begin te lopen in een random richting. Direct springt de man weer op me en drukt me tegen de grond. 'Probeer je te ontsnappen, she-wolf?' sist hij dreigend en ik onderdruk de neiging om met mijn ogen te rollen. 'Nee, maar aangezien jij niet hebt aangegeven welke richting we op moeten, ben ik maar gewoon een random richting opgegaan.' 'Oh. Ja. Nou, eh, het is die kant op.' Zegt de man een beetje beschaamd terwijl hij van me afgaat. 'Oké.' En ik loop naar de richting die de man aangaf. Waarom heb ik hier een héél slecht gevoel over?

Calum pov.

Met een bonkend hoofd sta ik bij de deuropening. Nog één stap en ik ben buiten en dan kan mijn zoektocht naar Sophie beginnen, eindelijk. "Inderdaad! Eíndelijk!" 'Oh, hou je bek jij.' "Niet zo'n grote mond, jij sterfeling!" 'Als ik sterf, sterf jij ook.' "Nope! Ik ga gewoon door naar een andere weerwolf. Ik ben onsterfelijk." 'Je liegt!' "Nee hoor! Ik ben nog nooit zo eerlijk geweest. Oh nee. Mijn eerlijkste moment was toen ik zei dat Sophie en Dylan onze mates waren. Ja, dat waren sowieso mijn eerlijkste momenten in jouw hoofd." 'Goed om te weten dat je voor de rest van die tijd niet zo eerlijk was.' "Tja, het leven is ook niet eerlijk dus ik hoef dat ook niet te zijn." 'Al zou dat mijn leven wel een stuk gemakkelijker maken!' "Ja, maar dat boeit mij niet!" 'Het is ook jouw leven, idioot.' "Oh ja." 'Sukkel....' Hoofdschuddend verbreek ik het contact met Luke en zet een stap naar buiten. 'CALUM WALKER! GA ONMIDDELIJK NAAR BINNEN OF IK BIND JE VAST OP EEN STOEL!' Geschrokken kijk ik op, recht in Joë's ogen. 'Jij bepaald niet wat ik moet doen, Rogue.' Grom ik boos naar hem. 'Klopt, klopt maar ik heb je nodig en je hebt geen enkel nut meer als je bewusteloos bent. Dus ga naar binnen, ga op een stoel zitten en doe niks.' 'Maar-' 'Géén gemaar!' 'Vertel me niet wat ik wel of niet mag zeggen!' Joë rolt met zijn ogen en slaat zijn armen over elkaar. 'Prima! Als jij zou graag bewusteloos wilt raken waardoor je niet eens kunt hélpen met naar Sophie zoeken, prima! Jouw leven, jou keuzes, jouw mate. Maar kom straks niet bij ons klagen als Sophie teleurgesteld in je is omdat je niet hebt geholpen met naar haar zoeken.' Dat is een hele gemene streek... Een hele gemene... Ik knijp mijn ogen samen maar draai me vervolgens toch rustig om en loop langzaam weer naar binnen. 'Mooi. Oké, Calum. Hoever zijn jij en Sophie al met het matingsproces?' Vraagt Joë als we op de bank zitten. Met grote ogen kijk ik hem aan. 'Sorry?' Vraag ik ongelovig. 'Hoever zijn jij en Sophie al met het matingsproces?' Herhaalt Joë geërgerd. 'Ik ken haar bijna een dag als mijn mate! Ze is ontvoerd in de avond! We zijn nog helemaal nergens.' Zeg ik nu ook geïrriteerd. 'Oh. Tja. Dan heb je weinig nut.... Afgezien dat je kunt voelen wanneer Sophie pijn heeft of als ze dood is. Als ze dood is, wel direct zeggen hè.' 'Ik denk dat je het wel hoort wanneer Sophie dood is zónder dat ik het zeg.' Mompel ik geïrriteerd terwijl ik het beeld van een dode Sophie uit mijn hoofd probeer te krijgen. 'Hoezo dat dan?' 'Mijn geschreeuw.' 'Oh. Ja. Natuurlijk. Ik eh... ga maar weer eens eh... verder met zoeken....' zegt Joë voor hij het huis verlaat razendsnel verlaat. "Beginnen we weer opnieuw met naar buiten lopen?" Vraagt Luke me na een tijdje in stilte gezeten hebben. 'We beginnen weer opnieuw met naar buiten lopen.' Zeg ik bevestigend voor ik langzaam opsta en weer sloom naar de deur toe schuifel.