It's complicated ●The Lost Mind Series●

H.10

Sophie pov.

Seffs lichaam is lekker warm en ik kruip dichter tegen hem aan. Direct verstrakken zijn armen om mijn lichaam. Een glimlach kruipt op mijn gezicht en ik laat mijn hoofd op zijn borst rusten. Direct lijkt Seffs ademhaling nog rustiger te worden en ontspannen zijn spieren. Zoveel invloed kan ik toch helemaal niet op hem hebben? Ik ben zijn mate niet! 'Je haar is zacht...' prevelt Seff na zeker nog tien minuten. Geschrokken schiet ik overeind, tegen fel protest van mijn lichaam en hechtingen. 'Sophie, ga liggen! Straks springen de hechtingen open!' Roept Seff bezorgd terwijl hij ook overeind gaat zitten en mij weer voorzichtig naar beneden duwt. 'Relax, dat gebeurd echt niet zo snel!' 'Dat denken ze allemaal en dan springen hun hechtingen open.' Ik rol met mijn ogen maar ga wel weer liggen. 'Wat is je naam eigenlijk?' Vraagt Seff plots. 'Hè?' 'Ik weet je naam helemaal niet, dus wat is je naam?' 'Oh, mijn naam is Sophie.' 'Ik zou mezelf nu ook wel kunnen voorstellen alleen ken je m'n naam al dus dat heeft eigenlijk niet zo heel veel zin.' Ik grinnik en knik. 'Klopt.' 'SEEEEFFFFFF! HONNEPO- Oh, wie is die bitch? Ik dacht dat wij wat hadden.' Verbaasd trek ik mijn wenkbrauwen op als er een meisje met lang bruin haar en grote bruine ogen in een bruin jurkje met bruine laarsjes binnenkomt stormen. 'Het spijt me, Alpha. Ik kon haar niet tegenhouden.' Zegt een jongen terwijl hij aan de arm van het meisje begint te sjorren om haar weer naar buiten te krijgen. 'Het is al goed. Sylvia, calm the fack down. Dit is mijn zúsje. En wij hebben niks. Ik heb je toch al verteld dat het maar voor één nacht is.' 'Maar... maar.... je zei... je zei-' 'Dat ik van je hield? Lieve schat, nou moet je eens goed luisteren. Ik heb nóóit maar dan ook echt nog nóóit 'ik hou van je' gezegd tegen iemand en jij bent nou niet de persoon die daar verandering in kan brengen dus donder nu een eind op, je verstoort Sophies hoognodige rust met je lelijke geschreeuw.' Ik maak een protesterend geluidje maar Seff legt snel zijn hand voor mijn mond zodat niemand het hoort. Chagrijnig werp ik hem een blik toe, voor ik mijn aandacht weer op Sylvia Schreeuwlelijk richt. Sylvia werpt me een moordende blik toe en loopt vervolgens met opgeheven hoofd weg, gevolgd door de jongen die naast haar stond. 'Wie was dat nou?' 'Dat was een one night stand, één van de velen.' 'Zijn er meer dan? En wat is een one night stand?' 'Jij bent te jong en te onschuldig om dat te weten.' 'Ik ben vijftien hoor!' 'Precies, veelste jong.' Ik maak een snuivend geluid. 'Alsof jij veel ouder bent.' 'Ik ben zeventien.' 'Dat is maar een jaar en een maand verschil!' Roep ik verontwaardigd uit. 'Ahw, is mijn kleine zusje boos?' Vraagt Seff alsof hij tegen een kleuter praat. 'Ik ben geen kleuter, Seff.' 'Niet?' 'Ik denk dat ik je toch maar ga afwijzen als broer.' 'Je kan me niet afwijzen! Ik ben je enige -nog levende- familie!' 'Niet waar, ik heb mijn vader nog.' 'Hij is je vader niet. Onze vader is dertien jaar geleden gestorven.' 'Maar wat is hij dan?' 'Een leugenaar.' 'Je liegt.' 'Ik lieg niet.' 'Hoe kom ik dan aan dezelfde wipneus als mijn vader? Hetzelfde blonde haar? Dezelfde blauwe ogen? Ik denk toch echt niet dat jouw'n vader echt precies dezelfde oogkleur, haar kleur of neusvorm als mijn vader heeft. En dan nog. Die man heeft mij opgevoed, ik zie hem meer als een vader dan ik met jouw'n vader zal doen. Ik hou van mijn vader, punt. Ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten en daarbij komt: ik hou van hem. Ik hou van hem zoals ik zou houden van een vader. Daar kan geen enkel plotseling bijkomend familielid tegenop, zelfs jij niet, broer.'

Calum pov.

Ik voel me zéér ongemakkelijk onder Maaikes blik, maar laat dat natuurlijk niet merken. 'Ik weet dat ik knap ben, maar dan hoef je nog niet zo te staren.' 'Ik zou weten dat je knap was, als je ego niet zo in de weg zou zitten.' Auch, die zit. 'Waarom haat je me zo?' Vraag ik uiteindelijk terwijl ik Maaike aankijk. 'Oh. Is dat nog niet duidelijk dan?' 'Eh, nee. Anders zou ik het ook niet vragen.' 'Je gedraagt je als een klootzak tegenover Sophie. Behandelt me als een mindere. Gebruikt meisjes en doet alsof ze stukken vuil zijn nadát je ze hebt gebruikt. Je bedreigde me als ik het hele 'weerwolf-gedoe' niet uit Sophies hoofd zou praten. Je hebt Sophie uit een auto geslingerd. Ze is op jouw territorium aangevallen dus denk je niet dat ik genoeg redenen heb om je te haten? O ja, je bent een zak. Dat is de laatste. Ik haat je, that's it. Daar kan jij niks aan veranderen, daar kan Sophie niks aan veranderen, daar kan je vader niks aan veranderen, niemand kan daar iets aan veranderen, begrijp je? Of ben je te dom om dat te begrijpen? Leer door je ego heen te kijken, klootzak. Dan praten we wel weer verder. En als je me nu wilt excuseren? Ik ga Sophie gedag zeggen en dan naar huis.' Vlug sta ik op. 'Je mag nergens heen zonder mij.' 'Vertrouw je me dan zo weinig?' 'Zelfs al zou ik je honderd procent vertrouwen, dan nog mag ik je niet in de steek laten volgens de regels hier.' 'Waarom niet?' 'Je bent een Omega. Al weet niemand waarom, maar je bent er één en daarom mag ik je niet alleen laten. Dus als jij Sophie gedag gaat zeggen, ga ik mee. En trouwens: je bent hier met mijn auto.' 'Helaas...' hoor ik haar zacht mompelen. Zo erg ben ik nou ook weer niet, toch? Of ben ik echt zo'n klootzak zoals ze me net beschreef? Maar al die meisjes houden van me ook al heb ik ze "gebruikt". Ze wisten allemaal dat ze een one night stand waren dus dan heb ik ze niet gebruikt, toch? Of heb ik ze dan júíst gebruikt? Ugh, ik moet het me niet zo aantrekken wat Maaike van me vindt. Ze is máár een Omega. Ik ben de eerste zoon van de Alpha, verdorie. Wat maakt mij het nou weer uit wat zij van me vindt? Ik zal toch altijd boven haar staan! Of ze moet de mate zijn van een Alpha maar dat denk ik niet. Niet als Omega. 'Nou, sta dan op slome.' Zegt Maaike geïrriteerd voor ze duidelijk pissig wegloopt, met mij in haar kielzog. Onderweg komen we Sylvia tegen, die er duidelijk niet zo vrolijk uit ziet. Snel groet ik haar, tot Maaikes verbazing, en lopen dan verder. 'ALS JE NAAR DIE KLEINE SLET TOE GAAT, MAAK HAAR DAN EENS FLINK DUIDELIJK DAT SEFF VAN MIJ IS EN NIET VAN HAAR!' schreeuwt ze me achterna. Ik rol met mijn ogen. Natuurlijk moet ze uitgerekend daar vandaan komen. 'SOPHIE IS ZIJN ZUSJE! NIET ZIJN LOVER!' Roep ik terug. Ik hoor Sylvia haast gewoon denken: 'daar geloof ik niks van'. Nou, dan doe je dat lekker niet, Sylvia. Moet je zelf weten. 'Wie was dat?' 'Dat was Sylvia. Een one night stand van Seff.' Verbaasd kijkt Maaike naar me op. 'Doet Seff dat ook al?' Fronsend kijk ik haar aan. 'Ja, hij is zeventien hoor.' 'Ik vind het niet echt bij hem passen... Daarvoor doet hij te broederlijk....' zegt ze mompelend terwijl ze haar blik weer op de vloer richt. 'Maar ja, dat dacht ik ook toen ik jou voor het eerst zag en nog geen dag later ben je een harteloze, meisjes gebruikende klootzak.' voegt ze er vervolgens nonchalant aan toe. 'En bedankt.' 'Het is gewoon zo.' 'Je kent me niet, Maaike. Niet zoals ik hier ben.' 'Dat dacht ik al toen ik je die broederlijke omhelzing met Ivo zag doen.' Zegt ze simpel. 'Maar ik ben hier niet elke dag of elke week of elke maand of elk jaar dus je kan mijn mening over jou niet veranderen. Of je moet veranderen op school maar ik denk dat die kans erg klein is, denk je ook niet?' 'Je probeert me gewoon een schuldgevoel aan te praten.' Zeg ik beschuldigend. 'Nee, echt waar? Slimme jongen ben je hoor.' Zegt ze sarcastisch. 'Zo praat je niet tegen een Alpha.' Sis ik haar boos toe. 'Omega's mogen dat.' 'Omega's mogen dat ook niet, Maaike. Je bent minder dan een Alpha, Bèta en je bent zelfs minder dan een normale wolf. Eigenlijk, ben je niks.' Ik zie de pijn in Maaikes ogen verschijnen en een tevreden gevoel verspreidt zich door mijn lichaam ook al weet ik dat het verkeerd is. Het voelt gewoon zo goed... 'Droog je tranen, Omega. Je wilt toch niet gaan huilen in het bijzijn van je beste vriendin?' Vraag ik spottend. Ik weet heus wel dat Maaike niet zou gaan huilen, daar is ze te sterk voor en kan ze te goed haar emoties verstoppen. 'Als jij je ego even aanlijnt want anders verpletter je Sophie er mee.' 'Dat zou erg zijn zeg.' Razendsnel draait Maaike zich om. 'Wát zeg je?' 'Dat zou erg zijn zeg.' Herhaal ik terwijl ik me in me zelf afvraag of dat nou wel zo verstandig is. Niet veel later ontstaat er een vlammende pijn in mijn wang en draait mijn hoofd zich naar links. Ongelovig kijk ik Maaike aan terwijl ik mijn hand op mijn wang leg waar de pijn alweer bijna verdwenen is. 'Dat heb je zojuist niet gedaan.' 'Jawel. En nu ga ik Sophie gedag zeggen.' Zegt ze terwijl ze de deur openzwaait om vervolgens haast te verstenen. Nadat ze tien seconden nog zo staat, besluit ik om te gaan kijken waaróm ze zo doet. 'Oh wee als dit een grap is...' mompel ik terwijl ik naast Maaike ga staan. Zodra mijn blik het bed waar Sophie en Seff in liggen bereikt, begrijp ik waarom Maaike is versteend. Ze zijn weg. Ze zijn allebei weg.

Sophie pov.

Langzaam open ik mijn ogen. Het is erg donker hier en ik zie letterlijk geen hand voor ogen. Wel voel ik nog steeds Seffs warmte om me heen. Dan is het goed, toch? Als Seff hier is, dan is alles toch gewoon okay? Waarschijnlijk heeft iemand gewoon de gordijnen dicht gedaan zodat we rustig kunnen slapen. Ik wil me omdraaien, zodat ik kan checken of het echt Seff is maar mijn lichaam wilt zich niet bewegen. Wat is dit? Waarom kan ik me niet bewegen? Plots vult de gehele kamer zich met fel wit licht en direct sluit ik mijn ogen. Verdorie, dat licht doet pijn aan mijn ogen! Licht hoort toch geen pijn te doen? Waarom doet het dan pijn? Verbranden mijn ogen? Nee toch? Kunnen je ogen überhaupt wel verbranden? Hm, dat is een goede vraag... Kunnen je ogen verbranden... 'Ik zie dat eentje al wakker is.' Verbaasd open ik mijn ogen en sluit ze direct weer. Het licht doet nog steeds pijn. Ik wil vragen waar ik ben, hoe ik hier terecht ben gekomen maar mijn lippen wijken niet van elkaar. Ze zijn al net zo versteend als de rest van mijn lichaam. 'Ik weet zeker dat je veel te vragen hebt en hier is het antwoord op ál je vragen: dat is voor jou een vraag en voor mij een weet.' Wat een klote antwoord. 'Oké, jongens. Haal die dude van haar af. Ze zijn echt veelste klef samen.' Ik hoor voetstappen mijn richting opkomen en vervolgens handen die zich tussen mijn lichaam en het lichaam van Seff proberen te wringen om ons uit elkaar te trekken. 'Hoe moeilijk is dat nou? Schiet eens op!' Hij klinkt erg ongeduldig. 'Die dude houdt haar zeer stevig vast. Het lijkt net alsof er beton tussen hun is ingesmeerd.' Beton? Waarom beton? Ik kan Seffs warmte gewoon voelen hoor en ik weet zeker dat beton die niet door zou laten. 'Dan is hij dus écht haar broer. Hm, zeldzaam. Kunnen we voordelen uithalen om vervolgens alle geestenwandelaars te vermoorden en zo langzaam de gehele wereld. En als we dan eindelijk de hele wereld in onze macht hebben, vermoorden we hen ook. Als "dank" voor hun hulp. Stop maar. Jullie krijgen ze nooit uit elkaar. De band tussen broer en zus is onbreekbaar als ze geestenwandelaars zijn. Ze zullen elkaar altijd proberen te beschermen. De jongen waarschijnlijk meer dan het meisje. Maar dat is altijd zo met broers. Die proberen altijd het meisje te beschermen waardoor hun band stuk gaat en zij uiteindelijk vrijwillig ons zal helpen, puur uit wraak.' Nooit. Ik zou hun nooit helpen! Toch?