It's complicated ●The Lost Mind Series●

H.26

Vier uur eerder:

Ellen pov.

Haast angstig kijkt Max me aan. Mooi, hij weet dus waar ik over wil praten. 'Moet ik echt niet achter ze aan gaan voor het geval dat?' Probeert hij nogmaals en een paar tellen kijkt hij me smekend. 'Vergeet het maar. Dit gesprek heb je lang genoeg weten uit te stellen en nu kom je er echt niet meer onderuit. Denk je nou serieus dat ik die onderknuppeltjes van jou zomaar zou helpen ontsnappen? Of jou zomaar uit de klauwen van mijn klootzakkerige broer Zefiros zou redden? Echt niet! Wij gaan praten over hoe je jouw deel van de afspraak niet na kwam. Hoe ik mijn facking léven voor jou in de waagschaal heb gelegd en het eerste wat jij deed toen het er écht op aan kwam, was wegrennen! Dankzij jou was ik bijna dood geweest, jij klootzak!' zeg ik terwijl mijn stem steeds luider en krachtiger word tot ik sta te schreeuwen. Max krimpt in elkaar en struikelt een beetje naar achteren. 'E-Ellen.... Het spijt me-' 'Het spijt je? HET SPIJT JE?! SPIJT IS VERDOMME TE LAAT!' Schreeuw ik hem kwaad toe voor ik met mijn hand uithaal en hem een harde klap in zijn gezicht verkoop. Max' hoofd schiet naar links en het is duidelijk dat hij zijn best doet om te blijven staan. 'Ellen, ik weet dat je boos bent en dat ik je nooit had moeten achterlaten maar Kellin-' 'Wáág het niet om het over Kellin te hebben.' Zeg ik terwijl ik Max gepijnigd aankijk. Haast verrast kijkt Max me aan. 'Je herinnert je Kellin nog?' Vraagt hij ongelovig. 'Natuurlijk herinner ik me Kellin nog. Hoe zou ik Kellin in godsnaam kunnen vergeten? Je weet hoeveel Kellin voor me betekende.' 'Je kon gewoon contact met hem zoeken hè...' Woede neemt weer bezit van mij. 'Oh. OH! DUS ÍK ZOU CONTACT MOETEN ZOEKEN TERWIJL JÍJ DEGENE WAS DIE ME IN DE STEEK LIET? DIE ME VLAK VOOR MIJN BIJNA-DOOD ERVARING VERBOOD OM KELLIN OOK NOG MAAR ÉÉN KEER AAN TE RAKEN, TE ZIEN OF TE HOREN?! ÍK HEB ME TEN MINSTE WÉL AAN MIJN BELOFTE GEHOUDEN, IN TEGENSTELLING TOT ANDEREN!' Schreeuw ik Max woest toe en met elk woord krimpt hij verder in elkaar. Dan verschijnt er een harde blik in zijn ogen en gaat hij rechtop staan. 'Je weet waarom ik je contact met Kellin verbood, Ellen.' Zegt hij met een ijskoude stem terwijl hij me probeert te intimideren. Loser... 'Ja, omdat ik beter met Kellin over weg kon dan met jou. Of Dylan. Of wie dan ook. Je was bang. Je had het recht niet om de vriendschap tussen Kellin en mij te vernietigen. En weet je wat nog het mooiste is? Ik heb ongeveer twee-en-een-halve eeuw ontdekt dat hij dood was. Zelfs daarvan heb ik geen enkel bericht gekregen.' Ik weet dat de pijn overal aan mijn lichaam te zien is maar het boeit me niet. 'Ja. Ja, ik was bang. Bang dat ik Kellin zou verliezen vanwege die rare band die jullie hadden. En het spijt me dat ik je contact verbood-' 'Leugenaar.' Sis ik hem kwaad toe. 'En dat gaf me nog steeds geen recht om je daar in de steek te laten maar Kellin had me nodig.' 'Nee, Kellin had míj nodig! Weet je waarom Kellin en ik die speciale band delen? Weet je waarom? Want ik ben zijn moeder! Zijn biologische moeder die hem het leven heeft gegeven en om vervolgens toe te moeten kijken hoe haar kindje werd weggerukt van haar terwijl ik verkracht, doodbloedend en half bevroren op de grond lag. Kellin had mij nodig, niet jou.' Zeg ik terwijl ik mijn ogen samenknijp om de pijnlijke herinnering tegen te gaan. 'Ik heb je die dag geholpen vanwége Kellin en jij liet mij achter! In de steek op het moment dat ik je nodig had! Ik ben facking hell zes dagen bewusteloos geweest door die vijf minuten. Vijf minuten, Max, en ik lag bewusteloos op de grond. Met in mijn hoofd het beeld van jouw gestalte die wegrende. Waarom was je er niet Max? Waarom verkoos je Kellin boven mij? Degene van wie je hield, heck, met wie je trouwplannen maakte! Je liet je verzwakkende verloofde achter voor een broer die last had van hoofdpijn! Hóófdpíjn!' Met open mond kijkt Max me aan maar ik zie de pijn in zijn ogen. 'Je hebt niet eens om me gerouwd, Max...' mompel ik uiteindelijk terwijl ik Max voor de laatste keer aankijk en dan hard wegren, ver weg van hém.

Nu:

'Sneller! Sneller!' Schreeuw ik Michael en Ashton boos toe. 'Hoe gaan jullie ooit de wachters van Zefiros aanpakken als zelfs een facking schíldpad sneller is?!' Schreeuw ik ze toe, wat me een woeste blik van hen oplevert maar dat boeit me niet. Als zij Zefiros willen vangen en hem verhoren waarom hij plots met Max en Michael om wilt gaan, moeten ze toch echt eerst zijn bodyguards uitschakelen en hem kunnen bereiken voor hij alweer is weggerend. De jongens smeekte me praktisch om ze te trainen en waarom niet een beetje van mijn woede tegenover Max op hen botvieren? Noem me een slecht persoon maar dit voelt fantastisch. Zij hebben ten minste wel respect voor mij, in tegenstelling tot elke adellijke vampier. Die hadden alleen respect voor Dylan en zelfs dat was miniem. Jezus, zodra hij dood was keken ze niet meer naar hem om noch gaven ze hem een fatsoenlijke begrafenis. Ik heb in m'n eentje zijn graf moeten graven en hem erin moeten leggen terwijl hij al langzaam aan het veranderen was naar hoe hij er echt uit zou zien voor zijn leeftijd. Hij was toen zeker ouder dan drieduizend jaar dus het enige wat er van hem overbleef, was zijn skelet en de herinneringen. Er bestonden toen nog geen camera's, helaas. Een traan rolt langs mijn wang als ik aan mijn dode mate denk. God, ik mis hem nog elke dag...