It's complicated ●The Lost Mind Series●

H.17

Eén week later:

Sophie pov.

Hijgend ren ik hard weg terwijl ik de neiging onderdruk om achterom te kijken. Ik moet hier weg en dít is mijn kans! Een grondige vloek klinkt achter me en nu werp ik wel een blik achter om. Niemand te zien, nog niet... Er start een auto en direct schiet mijn paniek omhoog. In paniek duw ik takken aan de kant, om de volgende tak in mijn gezicht te krijgen. Na een paar minuten kom ik aan op een open veld. Schichtig kijk ik om me heen en spits mijn oren. De auto is niet te horen en uitgeput zak ik neer op de grond. Waar moet ik nu heen? Zouden ze me nog steeds zoeken of hebben ze alle hoop al opgegeven? Over twee weken ben ik alweer jarig... Zou Calum nu aan me denken? Helpt hij ook zoeken? Of gaat hij weer helemaal op in zijn leventje zonder mij? 'Natuurlijk heeft hij dat gedaan. Hij houdt niet van je.' Fluistert er een gemeen stemmetje in mijn hoofd. Een traan rolt over mijn wang terwijl ik de laatste zin uit mijn hoofd probeer te bannen alleen lukt het niet. Hij blijft maar door mijn hoofd zoeven, tot ik schreeuwend opsta en op mijn knieën weer op de grond val, snikkend. Waarom hou ik ook al weer van Calum? Hij ként me niet eens! En ik ken hem ook niet... Dus waarom hou ik van hem? Waarom hou ik van hem dankzij een stom droomwereldje waar ik me zeven maanden in bevond? Het was allemaal toch nep... Uitgeput en snikkend val ik in een diepe, droomloze slaap...

'Sophie?' Klinkt er ergens in de verte. 'SOPHIE! OH MIJN GOD, IK HEB JE GEVONDEN!' klinkt er steeds dichterbij tot het haast in mijn oor lijkt te worden geschreeuwt. Kreunend open ik mijn ogen, om direct door hoofdpijn bevangen te worden. Moeizaam open ik mijn ogen terwijl ik ze telkens weer sluit door het felle zonlicht. 'Oh god, wat zie je eruit! Hoe kom je hier aan? En aan deze? Wie hield je gevangen? Waren het de vampiers? Ik doe ze wat hoor, echt-' 'Nee... Nee... geen.... vampiers...' mompel ik terwijl ik rechtop probeer te zitten en naar mijn hoofd grijp. 'Geen vampiers? Maar... wie dan?' 'Cal... Calvin... Die... Diego....-' 'Mark, Dean en Bea. The Five. Natuurlijk. Hen hebben we ook nog.' 'M... Maaike?' 'Ja, ja, ik ben hier. Ik zal je beschermen en je veilig thuisbrengen. We kunnen-' 'Vlucht.' Onderbreek ik haar. 'Ren, nu het nog kan.' 'Waar moet ik voor vluchten dan? Ik laat je hier niet achter! Ik heb je eindelijk weer teruggevonden, met heel veel geluk! Ik ga je hier echt niet nog een keer achterlaten en al helemaal niet in deze staat. Je ziet eruit alsof je elk moment dood kan gaan!' 'Vlucht... voor mij...' Breng ik uit voor ik weer wegzak en alles zwart word om me heen.

Maaike pov.

Paniekerig kijk ik naar Sophies in elkaar zakkende lichaam. 'Nee! Godverdomme, Sophie! Je kunt nu niet opgeven! Kom terug, verdomme!' Schreeuw ik terwijl ik haar door elkaar schud. 'Maaike, laat haar los!' Klinkt plots Seffs stem achter me. 'Waarom? Ik heb haar net terug en nu is ze weer weg! Ze moet wakker worden!' 'Maaike, laat haar los! Ze zit het begin van haar First, je moet hier weg!' 'En waarom jij dan niet?' 'Ik ben ook een geestenwandelaar. En ik ben haar broer. Ik ben het enige redmiddel tussen haar en The Crazy Ones. Dus vlucht en laat mij mijn werk doen!' 'T... The Crazy Ones? Bestaan die echt?' 'Ja, die bestaan echt en ga nu aan de kant!' Nog steeds twijfelend laat ik Sophie los alleen gaat het volgens mij niet snel genoeg want ik word ruw aan de kant geduwd. Zacht begint Seff onbekende woorden te mompelen terwijl hij zijn handen boven Sophie laat hangen. 'Wat doe je?' Vraag ik aan Seff maar hij doet net alsof hij me niet hoort en gaat door met waar hij dan ook mee bezig is. Plots beginnen zijn handen een zacht, blauwachtig licht uit te stralen. Met open mond kijk ik ernaar en ik zak bijna in elkaar van verbazing als Sophie ook licht gaat uitstralen. Haar ogen vliegen open en geschrokken kijk ik ernaar. Ze zijn helemaal wit! 'VERDOMME! HET WERKT NIET!' schreeuwt Seff plots woedend terwijl hij woest zijn handen op de grond slaat. Aarde spat in het rond en raakt me in mijn gezicht. Geschrokken kijk ik naar Seff die woedend opstaat en plots een dolk uit zijn schoen haalt en dat in mijn richting gooit. Snel ga ik helemaal plat op de grond liggen en hoor hoe de dolk vast komt te zitten in een boom. Ik kom overeind en werp een blik naar achteren. De dolk zit vijf centimeter hoger, dan toen ik op de grond lag, in de boom. Boos kijk ik Seff aan. 'Waar was dat voor nodig?!' Roep ik uit terwijl ik met grote passen op hem af kom gelopen. 'BLIJF UIT DE BUURT!' Schreeuwt hij me toe terwijl hij me met haast vlammende ogen aankijkt. 'Wow, rustig dude!' Zeg ik met rollende ogen. 'Dit gaat niet goed, dit gaat niet goed...' mompelt Seff hoofdschuddend terwijl hij achteruit loopt. 'Wat gaat er niet goed?' Vraag ik nieuwsgierig terwijl ik juist dichterbij kom. 'Haar First! Haar First gaat niet goed! We moeten hiet weg als we niet dood willen!' 'Ik laat Sophie niet achter!' Zeg ik protesterend terwijl ik Seff weg probeer te duwen. Hij grijpt mijn pols vast en trekt me naar zich toe. 'Ik denk dat je haar eerder achterlaat als je dood bent, dus als je haar niet achter wilt laten, zou ik nu héél snel met mij meekomen voor het te laat is.' Sist hij me toe voor hij zich van me wegdraait en me begint mee te trekken. 'Maar Sophie-' 'Sophie is Sophie niet, Maaike. Sophie is nu een dodelijke geestenwandelaar in haar First die totaal aan het mislukken is en we moeten hier nu echt als de wiederweer weg dus als je mee zou werken zouden we ver genoeg zijn dat ze ons niet kan vermoorden maar we wel als eerste weer bij haar zijn!' Zegt Seff terwijl hij aan mijn pols blijft trekken. Langzaam begin ik mee te rennen met Seff en al snel rennen we snel weg van Sophie - met tegenzin uiteraard. 'Als het goed is zouden we....... hier veilig zijn.' Zegt Seff na een tijdje. Direct stop ik met rennen. 'Je kunt mijn pols nu wel weer loslaten, hoor.' 'Oh, ja. Tuurlijk. Sorry.' Antwoord Seff terwijl hij snel mijn pols loslaat en een stap van me weg zet. 'Hoelang duurt haar First?' 'Dat verschilt per keer. Soms een dag, soms drie weken maar meestal zitten ze tussen de één en twee weken in.' Ongelovig kijk ik hem aan. 'Zólang?!' 'Hé, het is nog altijd sneller dan drie weken!' Zegt Seff verdedigd. 'Wat moeten we in al die tijd doen?' 'Wat wij altijd doen: wachten.' 'Jullie wachten alleen maar?!' 'Ja, wat moeten we anders doen? We kunnen niet dichterbij ze komen want anders vermoorden ze ons maar we kunnen ook niet te ver weg gaan want anders zitten ze straks zonder ons.' 'Wat hebben jullie toch een moeilijk leven.' 'Valt wel mee. Het is meestal wel gezellig. Het is net als kerst in principe. Afgezien van de kerstboom, de cadeautjes en de kerstsfeer. Je bent gewoon met de hele familie en je speelt de hele tijd spelletjes of we jagen samen. Super gezellig dus.' 'Maar... toch niet alle geestenwandelaars zijn wolven?' 'Klopt, die gaan op de rug van de anderen en gebruiken hun speer om te jagen of ze laten de dieren schrikken zodat ze in de richting van de anderen gaan.' 'Het is echt net een familieuitje, hè?' 'Jep.' Hoofdschuddend plof ik op de grond. 'Maar wat gaat er nu zo verkeerd bij Sophie?' Vraag ik belangstellend. 'Dat weet ik niet, maar haar lichaam hoort in ieder geval geen licht te gaan geven wanneer ik die woorden uitspreek. Als dat gebeurd betekend dat we allemaal weg moeten, zo snel mogelijk.' 'Aha... Maar hoe weten jullie dan dat ze licht geeft?' 'Dat zag je toch.' 'Maar jullie mogen niet in de buurt komen!' 'Alleen als het lichaam licht geeft. Geestenwandelaars zijn eigenlijk helemaal niet aggressief, ook al denkt iedereen dat wel. De meeste geestenwandelaars zijn zelfs bang voor bloed.' 'Laat me raden, jij niet?' Seff gniffelt. 'Ik ook, ik weet het alleen heel goed te verstoppen. Als ik niet hoef te doden, doe ik dat véél liever ook al is dat de beste, de snelste en de gemakkelijkste oplossing. Nee, geen bloed voor mij.' Ik schiet in de lach. 'Dat had ik dus echt niet van jou verwacht.' 'Dat weet ik, niemand doet dat.' Zegt hij grijnzend. 'Maar vertel nou eens, wat betekend een licht gevend lichaam?' 'Dat het geweldadig is, moordlustig. Totaal niet bang voor bloed. Het is een kant die meestal nooit bij ons voorkomt. En helaas is Sophie dus één van de uitzonderingen.' 'Hoe vaak verlaten jullie eigenlijk je lichaam?' 'Ehm... praktisch gezien: nooit. We verlaten alleen ons lichaam als we écht boos zijn en dat zijn we bijna nooit. Als je naar onze sterrenbeelden kijkt in onze gehele familie, zijn we haast altijd boogschutters en vissen. In een enkel geval schorpioen. Bij schorpioen-kinderen gebeurt dit dan ook meestal. Sophie is vissen toch?' 'Jep.' 'Zeldzaam... Uiterst zeldzaam... De laatste keer dat dit is gebeurd met een vis is... meer dan drieduizend jaar geleden, dat weet ik zeker...' 'Maar duurt de First bij 'lichtgevende kinderen' ook langer?' 'Nee, meestal juist korter. Maar hoe korter de First duurt, hoe ergere agressieproblemen je krijgt. The Crazy Ones zijn dan ook allemaal schorpioen. Er bestaat een kans dat Sophie de eerste vis word die bij The Crazy Ones hoort. Maaike, áls Sophie een Crazy One word, rennen. Niet achterom kijken, gewoon rennen. Zo hard als je kunt. Laat je niet afleiden door hoe ze eruit ziet, ze zal je geheid doden. Ze zal je niet herkennen, al zal ze waarschijnlijk wel doen alsof. Ze is dan iemand anders, een moordlustiger, bloeddorstiger en kwaadaardiger persoon... En vooral sadistisch. Ze houden er van om mensen pijn te doen. Heel soms raken ze zo ver af, dat ze zich als een ghoul gaan gedragen. Alleen dan minder in de hand gehouden. Een ghoul die afkwijnt naar het zijn van een wendigo. Ooit zo'n ghoul tegen gekomen?' Ik schud mijn hoofd. 'Mag je alleen maar blij mee zijn.' 'Hoezo dat?' 'Dat zal ik je laten zien.' Seff draait zich om en trekt zijn shirt uit. Direct hap ik naar adem. Over zijn hele bovenlichaam zijn bijtafdrukken, dikke littekens te zijn. 'Jezus...' zeg ik zacht terwijl ik dichterbij kom. Seff grinnikt. Plots valt me een soort kuil op zijn schouderblad op. Mijn vingers raken de kuil aan en ik zie Seff zijn spieren aanspannen. 'Heeft zo'n ding je daar gebeten?' 'Dat ding heeft me overal gebeten. Daar heeft hij een hap uitgenomen. Dat was de eerste keer na mijn First dat mijn ziel mijn lichaam verliet. Ik... heb die ghoul vermoord op een best wel pijnlijke manier. Weet je waarom geestenwandelaars de perfecte seriemoordenaars zijn?' Nieuwsgierig schud ik mijn hoofd terwijl mijn ogen zich van zijn -zeer gespierde- rug afhalen. 'Omdat het altijd lijkt alsof ze zelfmoord hebben gepleegd. Behalve bij The Crazy Ones, maar dat terzijde. Nee, geestenwandelaars zijn inderdaad moordenaars. Maar alleen als ze écht boos worden.'

Hey, heeeyyy!!

Alvast gelukkig nieuw jaar allemaal! Wie is er allemaal naar Star Wars geweest? En The Hungergames? Fantastische films! En ik heb mijn beste vriendin nu zover dat ze de andere delen van Star Wars gaat kijken, hehheh ;) En nog even voor de mensen die ook het probleem hebben dat ze zich soms door hun vriend(en) vergeten voelen: ga met hun praten. Dat werkt, geloof me. Ik heb dat ook gedaan en ik ben nu weer veel hechter met mijn vriendin. Veel geluk!

Keep dreaming!
Me.