plss remember me ||❤|| Larry Stylinson ||❤||

11

Harry: 

ik nam mijn spullen in en wou vertrekken uit de klas. "en wat ga meneer styles doen?" vraagd de leerkracht. "ik ga ver weg van jullie allemaal!" riep ik en verliet de klas. ik nam mijn fiets en ging richting het ziekenhuis.

ik kwam aan en ik ging rap naar louis zijn kamer. hij ligt daar nog steeds in coma ik hoop dat hij rap ontwaakt. ik weet niet of liam nog ga komen vanavond na school maar het boeit me nu even niet ik wil alleen zijn het louis.

ik ging naast hem zitten en nam zijn hand vast. "heey lou ik ben het ik weet het ik ben veel te vroeg en ja ik moest op school zijn maar ik kon het niet zonder u. ik ben uit gevlogen op de leerkracht ja ik weet het het is niets voor mij maar je moest eens eten wat hij zei iedereen dacht dat je spijbelt maar het is niet zo de leerkracht zei dat ze u nooit ga missen hebben ze wel een hart ik wil niet naar school lou ik wil bij jou blijven voor altijd plss kom rap terug ik red het echt niet zonder u ik ben echt slecht veel mensen op school durven mij niet meer aan te kijken of ze krijgen een vuist van me. ik weet het het zijn acties van jou maar dat maakt niet uit. ik wil gewoon gelukkig zijn met je en niet met een ander ik zal je nooit vergeten als je ooit weg ga leef ik ni meer kijk wat ik doe als je er niet ben ik ben gewon een sukkel. ik hou van je lou en niemand hou mij tegen." ik had net mijn zin af gemaakt en liam kwam binnen.

"hi hazza" zei hij en kwam naast me zitten. "hi liam" zei ik wat somber. "wel ik heb nieuws van de dokter gekregen." "wel vertel maar." zei ik en keek hem aan. "louis kan dus zo wakker worden zei hij maar iets minder is dat hij misschien alles is vergeten hij zal alleen weten wie hij is en zijn familie maar verder niets" zei liam ik kijk hem aan en barstte in tranen uit.

"dus hij vergeet alles ?" "wel alles kun je niet noemen de dokter zei dat alles kan veranderen en dat alles terug goed zal komen dus ik zal niet veel zorgen maken" zei liam terug en gaf me een knuffel. ik zat nog altijd te wenen. "het is allemaal mijn schuld" fluisterde ik in zijn oor en barstte nog harder in wenen uit. de tranen bleven maar komen tot ik eindelijk gestopt ben.

ik keek naar louis en zag dat hij langzaam zijn ogen open doe. ik was zo blij dat hij terug wakker is "hi babe , hoe voel je je ?" vroeg ik en hij kijkt me niet begrijpend aan. "wie bent gij ?" vraag louis hij herkent me blijk baar niet ik kijk liam aan en ik sta op en vertrek uit de kamer wenend. 

ik ging me daar op een bankje zitten en na een tijdje komt liam naar mij . " hij herkent me niet meer.." " harry! je moet hem tijd geven " "hij herkent me niet meer!" riep ik naar hem eng de kamer in waar louis lag en zag hem kijken. Ik zat nog met tranen ik mijn ogen en nam mijn grief en vertrok naar huis. 

louis:

ik hoor geween langs mijn oren ik wil weten wie hier is ik kan me niet bewegen alles is zwaar ik wil mijn ogen openen maar het lukt niet. komaan je kunt het. dacht ik bij me zelf en ik doe stilletjes mijn ogen open ik word verblind door licht maar ik wen er rap aan ik zag 2 persoon naast mijn bed zitten wie zijn ze? ok ik lig in het zieken huis even nadenken wat er was gebeurd nee niets gewoon een zwart gat in mijn geheugen het enigste wat ik weet ik dat ik louis heet dat i ik heb een stiefvader en een moeder die veel werken en ik vaak thuis zit. meer weet ik niet. de jongen die naast me zat heeft krullend bruin haar met groene ogen. en ik zag aan hem dat hij heeft geweend. "hi  babe, hoe voel je je?" vraagt hij "babe" waarom zegt hij dat nu weer . wie is hij zelf. "wie bent gij?" kost ik nog uit spreken maar was wat moeilijk. hij kreeg tranen in zijn ogen en hij keek naar de andere jongen die er bij zat hij had bruin haar met bruine ogen. ik herken ze helemaal niet we ze ik heb zo veel vragen waarom lig ik hier ?waarom zei die ene jonge babe tegen me ? waarom zijn ze hier waar zijn mijn ouders? ik zal er wel eens achter komen zeker. 

de jonge met zijn bos krullen verliet de kamer en de andere jongen keek me aan. " sorry van hem hij moet nog wat bekomen van alles." zei hij en ik knikte. "kun je iets herinneren van wat er is gebeurd?" vroeg hij en ik schud mijn hoofd. " het enigste dat ik weet is dat ik louis tomlinson heet dat ik 18 jaar ben en dat ik een moeder en een stiefvader heb die voor me zorgt." zeg ik. en hij knikt. na een paar minuten stil te zijn gaat hij uit de kamer. ik weet nog altijd niet van hun. 

na nog wat rond gekeken te hebben in de kamer komt de jongen met zijn krullen terug binnen wenend ik keek hem aan maar hij ontwijkt mijn blik.  hij nam zijn spullen en was weer weg. de andere jongen was ook al terug binnen en ik keek hem niet begrijpend aan. " louis jij vraagt je zeker af waarom je hier ligt eh?" vraagt hij dan ik knik. " wel 6 dagen geleden ben je aangereden door een auto de dader is niet bekend en door dat ongeluk ben je 6 dagen ik coma gelegen." zei hij ik ver groter mijn ogen als ik ineens het beeld voor me zie van hoe de auto op mij af kwam. 

"louis alles ok." vraagt hij. "wel ik zag een beeld voor me van een auto die dichter en dichter ree en dan was het weg." zei hij. "ow ja dat kunnen beelden zijn die je terug herinnerd." zei hij en ik knik. ik leg me terug neer op het bed en staarde naar het plafond. niet veel later viel ik in slaap. hopelijk weet ik morgen alles weer.