plss remember me ||❤|| Larry Stylinson ||❤||

7

harry:

gem komt naar me toe en begint mij te troosten. "gem komt het goed met hem?" vraag ik aan haar met gesnik er tussen door. " wel de dokters zeggen als hij binnen een week niet uit coma is dat hij het niet red maar ik weet zeker dat alles goed komt" zei ze me en ik hou haar stevig van. "gem aub niet los laten ik heb je nodig." zei ik en vestopt mijn hooft in har t-shirt. "haz ik laat je niet los. zeker nu niet" zei ze en we bleven zo Zitten tot de zuster kwam.

" hi meneer styles gaat het al wat beter?" vroeg ze een me en ik nikte. "alleen nog wat paar steken in mijn maag." zei ik en ze knikt. "dat is normaal na een tijdje is het over" zei ze nog en wou de kamer net verlaten maar ik hou ze tegen.

"mag ik iets vragen?" vroeg ik en ze keek me aan. "ja hoor zeg maar" en ze kwam terug aan mijn bed staan. "weet u iets van louis tomlinson die zou hier ook liggen?" zei ik . "nee sorry hij is niet in behandeling bij mij ik zal zo vragen of ze iemand sturen voor meer info" zei ze . "bedankt" zei ik en ze lachte laar me.

paar minuten verder was gem al terug naar huis want ze had belooft aan ons ma of nog bij haar te zijn. ik was wat aan het rond kijken in de kamer maar vond niets interessant ik wou net de tv aan zette toen er iemand op de deur klopte.

"binnen" zei ik direct en keek naar de deur die stilletjes word open gedaan. "goeie dag meneer styles ik kom inverband met louis tomlinson." ze hij en kwam de binnen en dee de deur dicht. we gaven elkaar een hand en hij zette zich neer. "wel meneer styles wat wIl je meer weten over Louis?" vraagt hij en keek me aan. "wel hoe zijn toestand is en ik wil weten of het nog goed komt." zei ik en er liep een traan over mijn wang.

"wel Louis heeft een lichte hersenschudding en is na de botsing in coma geraakt.hij ligt hier paar kamers verder op en zo te zien gaat hij hier wel nog wat dagen liggen" ik knikte.

"zal hij nog weten wie we zijn ?"vroeg ik. "wel dat hangt er af van persoon tot persoon maar als hij jullie niet meer herkent. zal het wel nog komen laat dan gewoon wat spullen zien van jullie en dat zal zijn geheugen wel stilletjes aan opfrissen." zei hij nog en keek me aan. na nog een tijdje gebabbeld te hebben is de dokter weg gegaan en ban ik in slaap gevallen. ik hoop dat morgen een betere dag word.  

de volgende ochtend 

ik word wakker en word verblind door zon licht. ik strekte mij uit en had terug door dat ik in het ziekenhuis lag.  ik keek voor me en zag mijn moeder zitten. 

"hi mam" zei ik op een normale toon. "lieverd alles ok?" vroeg ze en keek me bezorgd aan. "ja mam ik wil naar huis. " zei hij en ik keek haar aan. "wel ze zeiden dat je naar huis mocht vandaag maar je krijgt pillen mee voor tegen de pijn," ze ze. ik dacht even na ow je ik woon niet niet meet thuis maar bij Louis maar voor de zekerheid vraag ik het.

 "mam waar moet ik nu slapen?" vroeg ik en ze keek me aan. "wel ik heb er over na gedacht en jullie mogen bij mij wonen ik snap niet waarom ik zei dat het niet mocht ik ben zo een slechte moeder." "mam zeg dat niet je bent geen slechte moeder je bent juist de beste je verzorgde ons elke keer je dee alles om ons blij te maken je was er toen ik je nodig had en daar ben ik blij om." zei ik en gebaarde naar haar voor een knuffel. 

we zaten wel 10 minuten in elkaars armen de laatste keer dat we dat deden was toen het vorig ongeluk met me maar daar praat ik liever niet over. 

de dokter kwam binnen en had goed nieuws zoals mijn moeder zei de dokter dat ik naar huis mag maar wou nog niet naar huis ik wou naar louis zeker nu ik moet bui hem zijn