It's complicated ●The Lost Mind Series●

H.35

Quinten pov.

'SCHIET NOU OP!' sist Calum me ongeduldig toe terwijl ik verwoed mijn voet onder een wortel van een boom vandaan probeer te trekken. 'Wat denk je dat ik probeer?' zeg ik boos terwijl ik nogmaals hard aan mijn voet trek. 'Laat mij eens.' zegt Calum terwijl hij naar me toekomt lopen. 'En hoe wil jij helpen, dan?' 'Zo.' zegt Calum terwijl hij aan de bovenkant van de wortel begint te trekken. Snel trek ik weer aan mijn voet en ik voel hem dichter naar me toe komen. 'HET WERKT!' roep ik enthousiast. 'Shhhh! Ze mogen niet weten dat we hier zijn!' zegt Calum terwijl hij me even streng aankijkt. 'Ja, ja! Trek nog eens!'  Calum trekt weer en mijn voet komt steeds dichter bij de vrijheid. 'Dit gaat lekker...' 'Dat zeker.' mompel ik. 'Shit, ik kan hem niet meer verder trekken zonder de wortel kapot te maken.' fluistert Calum. 'Kut.' scheld ik voor ik weer hard aan mijn voet begin te trekken. 'Kom op, Quinten. Je bent er bijna.' 'Joh.' mompel ik terwijl ik nog een harde ruk aan mijn voet geef, die direct los schiet. Verbaasd tuimel ik achterover maar juich zachtjes omdat mijn voet vrij is. 'Mooi! En nu snel weer verder-' 'HALT! WAT DOEN JULLIE HIER?' 'Shit.' zeggen Calum en ik tegelijkertijd terwijl we elkaar geschrokken aankijken. 'Rennen.' is het enige wat Calum zegt voor hij hard wegrent. Snel krabbel ik overeind en sprint hem achterna. 'HÉ! BLIJF STAAN!' roept de man hard voor hij de achtervolging in zet. Oh shit! 'Ren sneller, Quinten!' roept Calum terwijl hij me even over zijn schouder aankijkt. 'Wat denk je dat ik probeer?! Niet iedereen heeft Alpha powers, Calum.'  'Ja, dat weet ik ook wel maar probeer het gewoon!' 'Dat doe ik!' schreeuw ik terug voor ik nog een tandje bij probeer te zetten. 'BLIJF STAAN!' schreeuwt de man nogmaals maar ik hoor dat hij uitgeput raakt. Hopelijk is hij zo stom om niet te veranderen in zijn wolf want dan zijn we er echt geweest. Wacht. Dat kunnen wij ook doen! Snel verander ik terwijl ik zo snel mogelijk de gedachten over mijn kleren van me afzet. Zodra ik goede grip op de grond heb, sprint ik Calum voorbij. Twee seconden later hoor ik het gescheur van kleding en niet veel later rent Calum weer naast me. We kijken elkaar heel kort aan voor we er samen vandoor gaan. Binnen een kwartier zijn we van het territorium af en zijn we veilig verscholen in de bosjes. Hijgend ga ik op de grond liggen terwijl Calum ongeduldig rondloopt. 'Ben jij niet moe?' 'Niet bepaald. Alpha training enzo.' 'Aha...' 'Ik moet zeggen, dat je je aardig sterk hebt gehouden voor een gemiddelde wolf. Je kon me goed bijhouden.' 'Adrenaline... Kwam allemaal door adrenaline...' Calum kijkt me grijnzend aan en ik gniffel, wat er heel raar uitkomt maar dat boeit ons beide niet. 'Klaar om verder te gaan?' 'Nog niet... Djee, ik hoop dat we dat niet te vaak gaan doen op deze zoektocht want dan ga ik echt dood.' 'Maar je word wel sterker.' 'Dat klopt, maar dan nog. Ik denk dat we dan, zeker in het begin, vaker moeten rusten dan dat we verder zoeken.' 'Oké, nee. Dat gaat niet gebeuren. We moeten dit soort situaties zo vaak mogelijk voorkomen.' 'Inderdaad. Maar laten we gaan. We moeten Sophie zo snel mogelijk vinden.' 'Dát zijn de woorden die ik wil horen!'  zegt Calum enthousiast voor hij wegrent. 'Niet zo snel! Dude! Ik ben nog steeds moe!' 'Oh, sorry! Ik ben gewoon zo enthousiast en bezorgd om Sophie... Ik ga iedereen die haar iets heeft aangedaan vermoorden!' 'Ik doe mee!'  zeg ik enthousiast terwijl ik Calum inhaal en relaxt naast hem ga lopen. Na een halfuur opzoek naar een geurspoor van Sophie, geven we het op. 'Hoe laat zou het nu zijn?' vraagt Calum terwijl hij naar de lucht kijkt. 'Ik denk iets tussen de negen en zeven uur.' antwoord ik voor ik mijn oren spits opzoek naar het geluid van dieren waarop we zouden kunnen jagen. 'Hoe weet jij dat?' 'Oh, mijn vader heeft me dat trucje geleerd. Het komt meestal wel van pas, ook al is het niet echt precies. Hé, ik hoorde volgens mij een groep konijnen. Zin om te jagen?' 'JA! Ik rammel!' zegt Calum enthousiast. 'Ik ook. Nou, volgens mij... Hé, waar zijn ze nou?' 'Ze hebben ons geroken. Ze zijn op de vlucht geslagen.' antwoord Calum. 'Laten we erachter aan gaan. Ik heb honger en we hebben geen geld om eten te kopen en we hebben ook geen kleding om zomaar ergens naar binnen te lopen zonder gearresteerd te worden.' 'Laten we dat maar doen, ja.' Konijnen, we komen eraan!

Michael pov.

'Hoe bedoel je: 'ze is weg'? Toen ik wegging, was ze er nog.' 'Ja, dat klopt. Maar nu is ze.... weg.' 'Bedoel je: weggelopen-weg, verdwenen-weg of ontvoerd-weg?' 'Eh, de laatste twee. Ze is ontvoerd maar al haar sporen zijn verdwenen...' 'Wel godverdomme. Ik ben nog geen twee uur weg en direct gaat alles hier naar de kloten!' scheld ik kwaad terwijl ik mijn moeite mijn gave onder controle houd. 'Michael... Rustig blijven...' zegt Max waarschuwend terwijl hij de rest wegwuift. Verbazingwekkend genoeg luisteren ze ook nog naar hem, zelfs Ellen! 'Michael, je moet rustig worden. Als je kwaad word en de vampiers om je heen pijn doet, kunnen we met minder naar Sophie zoeken en haar ook minder snel veilig terugbrengen.' 'Ik heb geen zin in je speeches, Max.' 'Dat snap ik, maar ik heb je nodig. Sophie heeft je nodig en je kan alleen helpen als je kalm bent.' herhaalt Max terwijl hij voorzichtig een hand op mijn schouder legt. Direct lijkt er iets te knappen en zak ik op de grond, mijn gezicht in mijn handen begravend. 'Mikey? Gaat het?' vraagt Max, duidelijk verbaasd dat ik een emotionele instorting. 'Ik snap het niet, Max... Ik snap het echt niet.... Ik weet niet waar ik die band met Sophie vandaan heb maar ik raak er helemaal in paniek van zodra dit soort dingen gebeuren. Het voelt alsof het mijn schuld is dat Sophie is verdwenen, ook al was ik niet eens daar toen ze ontvoerd werd! Ik snap het echt niet meer...' Ik heb een brandend gevoel in mijn keel, iets dat ik al zeker mijn hele leven als vampier niet meer gevoeld heb. 'Huil je nou, Mikey?' 'Wat?' vraag ik verbaasd terwijl ik Max verbaasd aankijk. 'Holy shit, die gave van jou is me toch iets... Je kan huilen!' zegt Max duidelijk geschokt. 'Ik kan wat? Van alles wat ik terug wou hebben, behoorde tranen en huilen niet op mijn lijstje!' 'Hoezo niet?' 'Omdat dat een vampier er zwak uit laat zien.' Max schud zijn hoofd haast teleurgesteld. 'Je moet blij zijn met alles wat je terug krijgt van je mens zijn, Michael. Vampier zijn is geweldig maar als je al zolang op de wereld bent als ik.... Dan ben je blij met al het menselijkheid dat je terugkrijgt.' zegt hij voor hij nog één keer in mijn schouder knijpt en me dan alleen laat. Is dat echt zo? Moet ik echt blij zijn met alle menselijkheid die ik terug krijg? Zelfs als dat betekend dat ik daardoor zwakker lijk? Hoewel... Veel mensen (vooral vampiers) onderschatten zwakke mensen waardoor ze verwachten dat ze niet kunnen vechten....  Misschien kan ik hier wel mijn voordeel meedoen... Ja, dat kan ik wel! Zo erg is dit helemaal niet! Grijnzend sta ik op, terwijl ik mijn wangen afveeg. Ik werp vlug een blik op mijn handen om te kijken of ze wel echt nat zijn van mijn tranen en schrik me rot. Op mijn handen zitten allemaal rode strepen. Rode strepen, gemaakt van bloed.

Heeyyy mensjes!

Een snellere update! Binnen twee dagen! Dat mocht trouwens ook wel nadat ik jullie zeker twee weken in de steek had gelaten met updaten. Wie herinnert zich Tobias nog? We hebben de duizend stemmen bereikt mensen! Echt heel erg bedankt!

Keep dreaming!
me.