A different Pan story...

Hoofdstuk 25: Engels

"Vertel!", zegt Anna enthousiast. "Nou, Peter was gisteren weer bij me", vertelt Aurora. "Maar je kent 'm pas net! Is hij ook bij je blijven slapen?" "Uhm, ja." "OMG, dit wordt raar. Hebben jullie al gezoend?" Aurora moet lachen en zegt: "Misschien." Anna kijkt verschrikt en verward. "Nee, ben je nu serieus?" "Ja." "Maar-maar je kent 'm pas net!" "Anna, niet zo hard. Ja, ik ken hem pas, maar er was een soort vage klik. Het leek wel een beetje magisch", zegt Aurora en kijkt alsof ze in de zevende hemel is. "Ja, hoor. Het klinkt allemaal te mooi voor woorden. Weet je zeker dat je dit niet allemaal gewoon gedroomd hebt?", vraagt Anna terwijl ze tegen haar kluisje aan leunt. Peter staat ondertussen nog steeds af te luisteren. Meisjesgesprekken zijn raar, maar ook wel interessant. Ze roddelen over bijna alles en op die manier kom je nog iets te weten ook.  Peter kijkt naar de manier waarop Aurora praat en met haar haren speelt. Ze heeft een plukje haar vast en wikkelt dat om haar vinger. Tijdens dat Anna iets vertelt, lacht Aurora af en toe. Haar witte tanden zijn dan zichtbaar en ze ziet er prachtig uit. Peter schudt met zijn hoofd en haalt zijn hand door zijn haar. Zo denkt en zal hij nooit denken over een meisje. De bel gaat en Anna en Aurora lopen weg van hun kluisjes. Ze lopen een gangetje in en gaan een lokaal aan de linkerkant binnen. Peter loopt ook naar binnen en gaat achterin op een lege tafel zitten. Was hij van plan om hier bijna de hele dag door te brengen? Misschien wel, misschien niet. Hij is toch niet verplicht om naar huis te gaan en ook is hij eigenlijk wel benieuwd hoe zo'n schooldag verloopt. Peter had gehoord dat het saai was en dat één les eeuwig lijkt te duren. Maar hier zat hij dan. Achteruit gezakt op een houten tafel achterin de klas en met zijn armen over elkaar. De leraar komt binnen lopen en doet de deur achter zich dicht. "Lets start!", roept hij door het klaslokaal en klapt een paar keer in zijn handen. Iedereen wordt langzaam stil en gaat op zijn eigen plek zitten. "So, you all know that you have a test next week. This lesson we will discuss the grammar you must learn for the test," vertelt de leraar. Dus Peter zit bij het vak Engels. De leraar begint dingen op het krijtbord op te schrijven en Peter leest mee. "Klinkt saai", denkt hij en zucht een paar keer, maar niet te hard, want anders horen ze hem straks nog. Het vervelende aan de onzichtbaarheidsspreuk is dat je alleen onzichtbaar bent en als je geluiden maakt of als iemand bijvoorbeeld tegen je aan loopt dat je dan gewoon wordt opgemerkt.

Na drie kwartier de les te hebben gevolgd, begint het toch wel saai te worden. Peter staat op en loopt tussen de tafeltjes door naar het krijtbord waar de leraar iets aan t opschrijven is. De leerlingen schrijven braaf mee en Peter denkt: "Ik ga ze eens pesten." Hij grijnst en veegt met zijn hand een deel van het opgeschreven werk weg. Hij ziet dat een paar leerlingen een hand voor hun mond slaan en het bord aankijken met grote ogen. Ook de leraar schrikt en knippert een paar keer met zijn ogen. Hij kan het niet verklaren, dus schrijft hij het weggeveegde deel opnieuw op. Maar Peter heeft nog niet genoeg. Voorzichtig loopt hij, zonder iets of iemand aan te raken, naar de bureaustoel van de leraar en draait die rond. De stoel blijft maar rondjes draaien en de leraar schrikt weer.