A different Pan story...

Hoofdstuk 19: ondertussen in Londen

Ze pakken hun zwaarden en lopen het bos in. Na een tijdje komen ze op een open grasveld. "Kies een partner en ga klaar staan", zegt Peter en hij houdt zijn armen achter zijn rug. "Onthoud altijd dat je op je hoede moet blijven. Soms is kleiner slimmer", vertelt Peter en hij kijkt rond. De jongens houden een zwaardgevecht. Ze zijn al aardig goed getraind. "Nee, nee, nee. Je houdt je zwaard verkeerd vast. En wees slimmer dan de vijand", zegt Peter geïrriteerd tegen Fox. "Ik ben geen vechter, Pan", zegt Fox en houdt op met vechten. "Dan zorg je ervoor dat je er één wordt, Fox. Iedereen heeft het in zich. Alleen moet je daar nog achterkomen", zegt Peter en geeft hem een stevige schouderklop. Met tegenzin oefent Fox verder. Peter loopt naar Felix die alles geeft tijdens het gevecht met Alec. "Felix!", zegt Peter en Felix komt naar hem toe lopen. "Ik neem aan dat jij gisteren de leiding hebt overgenomen? Is er gisteren nog iets gebeurd waar ik van af moet weten?", vraagt Peter en Felix antwoordt: "Ja, ik heb gisteren de leiding genomen en alles ging goed. We waren om kwart over twaalf naar bed gegaan." Het deel met de zeemeerminnen heeft hij besloten te verbergen. Dat had Peter waarschijnlijk niet echt leuk gevonden.

In de mensenwereld, Londen:

Aurora loopt het klaslokaal binnen. Ze gaat naast haar beste vriendin, Anna, zitten en zet haar schoudertas op de grond neer. Anna heeft knalrode haren. Ze lijkt heel erg op Ariel van de Disney film 'de kleine zeemeermin'. Ze heeft een zacht gezicht en bijna nooit pukkels. "Hai, heb jij ook zo'n zin in Duits?", zegt ze sarcastisch en slaat met haar hoofd op de tafel. Daarna wrijft ze over haar voorhoofd. "Ja, heel veel", zegt Aurora en zucht diep. "Ik moet je iets heel weirds vertellen", zegt Aurora en draait zich om naar Anna. "Wat?" "Gisteren had ik mijn raam wijd open staan en er was een jongen van zeventien naar binnen geklommen", vertelt Aurora enthousiast en Anna kijkt haar vreemd aan. "Hoe weet je dat hij zeventien jaar was?", is het eerste dat ze vraagt. "Ik heb 't gevraagd." "Maar hij is gewoon naar binnen geklommen? Hoe kan dat? Het is nog best hoog." "Ik heb geen flauw idee. Maar hij was best mysterieus." "Was ie knap?" "Anna! Er is een random jongen mijn huis binnengekomen en jij vraagt of hij knap is." "Niet dan?" "Jawel. Hij had bruin haar en mooie ogen." "Heb je een nieuwe bae?" "Nee, ik ken hem nog maar één nacht." "Wacht, hoelaat zag je hem dan?" "Rond 11 uur ofzo." "Best laat. Wat moest hij?" "Gek genoeg niks. Hij zei dat hij een open raam zag en daar gewoon even ging kijken." "Ieuw, raar." "Ja, ik schrok me dood. Maar het werd nog raarder. Mijn moeder zag hem bijna en ze had het raam en de voordeur op slot gedaan en de sleutel verstopt." "En wat toen?" "Pete... Ik bedoel hij kon niet meer naar buiten." "Wou je zijn naam gaan zeggen? OMG, hoe heet hij?" "Peter, Peter Pan." "Grappige achternaam." "Hij wou dat ik 'm Pan noemde..." "Hoe lang is hij bij jou in je kamer gebleven?" De deur van het klaslokaal slaat dicht. De lerares loopt naar haar bureau toe en roept: "Stil allemaal! We gaan beginnen. Telefoontjes weg en staak je gesprekken." De twee vriendinnen pakken hun boeken en etui uit hun tassen en leggen deze op hun tafels. Iemand tikt Aurora aan en zij draait zich om. Achter haar zit Chuck. "Kijk wat ze nou weer aanheeft," zegt hij en kijkt naar de lerares. Aurora kijkt en ziet dat ze een broek aanheeft met aan de zijkant veters. Ook draagt ze een blauwe coltrui. "Jeetje, ja. Foeilelijk", zegt ze glimlachend en kijkt Chuck aan. Chuck heeft donkerbruin haar en kijkt altijd uitdagend en verleidelijk. Het is een populaire en rijke jongen. Zijn moeder heeft een dure kledinglijn die goed loopt. Vroeger vond Aurora hem leuk, maar nu niet echt meer.