A different Pan story...

Hoofdstuk 16: een spel

"Je weet helemaal niks over mij", zegt Peter bot. "Dat klopt en jij ook niet over mij", zegt ze gemeen terug. "Maar dat kunnen we wel veranderen. Laten we een spel spelen. Ik vraag, jij antwoordt. Jij vraagt, ik antwoord", zegt Peter en ploft op Aurora's bed. "Shh! Niet zo hard", zegt ze fluisterend. "Ik begin. Hoe oud ben je?", vraagt Peter en gaat met zijn rug tegen de muur aan zitten. Haar bed staat midden in de kamer en met het hoofdeind tegen één van de vier muren aangezet. "Uhm.. Wat krijg ik ervoor terug als ik antwoord?", vraagt ze en gaat weer in haar bed liggen. "Het antwoord van jouw straks gestelde vraag." "Oké. Ik ben vijftien. Hoe oud ben jij?" Dat had hij eraan zien kunnen komen. Maar wat moet hij nu antwoorden? 230 jaar? Dat zou raar zijn. "Nou?", vraagt ze ongeduldig. "Ik ben... zeventien", antwoordt hij twijfelend. "Mijn beurt weer," zegt hij vervolgens, "Heb je broertjes of zusjes?" "Ik heb één broer van achttien. Hij heet Eli." Peter knikt. Dit is eigenlijk een best kinderachtig spelletje, maar gek genoeg vond Peter het wel leuk. Het was lang geleden dat hij zo'n uitgebreid gesprek had gehad. En vooral met een meisje. Peter vertelde natuurlijk niet alles over zichzelf. Sommige dingen hield hij geheim. Bij sommige vragen wist Peter ook niet wat hij moest antwoorden. Ze sprak soms over dingen waar Peter nog nooit van had gehoord. Om haar niet te onderbreken tijdens haar verhalen die ze soms vertelde, hield Peter zijn mond. Zo hebben ze een uur gepraat over van alles en nog wat. Aurora kijkt op haar telefoon, zoals ze dat noemen, en ziet dat het al twaalf uur is. Maar ze zegt niks, want ze heeft het eigenlijk wel gezellig. Dan horen ze voetstappen. Aurora doet snel het licht uit en kruipt onder de dekens. Peter was helemaal vergeten dat de spreuk die hij had uitgeoefend op de deur maar een half uurtje werkte. Snel verstopt Peter zich ook onder de dekens. Peter wilt iets zeggen, maar Aurora houdt haar hand voor zijn mond. Peter trekt één wenkbrauw omhoog en blijkbaar vindt Aurora dat grappig, want ze begint te giechelen. Peter legt nu zijn vinger op haar lippen. Ze heeft zachte lippen. Snel trekt Peter zijn vinger weg. Hij slikt. Haar zachte roze lippen zorgden ervoor dat Peter een raar gevoel kreeg in zijn onderbuik. Hij wou dat het snel weer wegging. Aurora's hand had ze al teruggetrokken. Opeens horen ze gekraak en de deur gaat open. Ze zijn doodstil en houden hun adem in. Dan gaat de deur weer zachtjes dicht. Ze ademen weer uit en glimlachen naar elkaar. "Wat nu?", vraagt ze. "Ik ga de sleutel zoeken en dan kom ik terug. Oké?", zegt Peter alsof hij om toestemming vraagt. Aurora knikt. Peter slaat de dekens van zich af en loopt heel stil de kamer uit. "Peter!", zegt Aurora net hard genoeg zodat Peter het kan horen. "Wees voorzichtig." Peter draait zich om en knipoogt naar haar. Dat zorgt ervoor dat Aurora rode wangen krijgt.

Peter sluipt door de gang. Alle lichten zijn uit. Hij loopt via de trap naar beneden. De trap kraakt enorm, net zoals bijna alles hier in dit huis. Hij vliegt een klein stukje naar beneden en loopt dan weer verder.