Survivors

Hoofdstuk 26.

Joy

Zuchtend sta ik bij een klein plasje, waar ik mijn kleding in doop. Tranen rollen over mijn wangen. Ik ben bezorgd, om Logan. En om eerlijk te zijn, ook om Jack. Ik haat het om ze niet te gaan zoeken. Het liefst wil ik rennen door het woud en hem roepen. Maar andere vinden het te gevaarlijk. Straks worden we ook gepakt.

Ik spring omhoog als ik een hand op mijn schouder voel. Katherine kijkt me blij aan. 'Sorry, liet ik je schrikken?' Negerend hurk ik weer op de grond. 'Wat is er?' Het klinkt sarcastisch, ze vraagt het gewoon uit beleefdheid en niet dat het haar boeit.

'Ik begrijp niet dat je het niet snapt.' Zeg ik boos. Ze komt naast me hurken. 'Wat is e..' Woest sta ik op en maakt mijn hand een klap op haar wang. 'Snap je het nou serieus niet? Logan is weg, je eigen facking broer is weg, ik zou me god niet weten waar Samuel, Matthew en Nikita nu zijn en dan heb je ook nog Jonathan.' Mijn stem sterft weg zodra ik z'n naam uitspreek. Boos kijkt Katherine me aan. 'Weet je wat? We gaan ze nu halen ook. Als jij 24/7 erover zeikt.. Het is dan jou schuld als we gepakt worden!' Verbaasd kijk ik de stampende Katherine na. Waar slaat dat nou weer op? Ze stemt zelf in om te gaan en dan is het mijn schuld? Maar alsnog loop ik mee..

Haastig pak ik de spullen in. Katherine tikt ongeldig met haar voet en kijkt op haar nep-horloge. 'Duurt lang.' Zegt ze. 'Als je zou helpen, zou het sneller gaan.' Kaats ik terug.  Ik hoor haar zuchten en tikt verder met haar voet. 'Weet je zeker dat we niet moeten wachten op Matthew, Samuel en Nikita?' Vraag ik. 'Nee ik laat wel iets achter.' Zei ze bot. Ik voelde me ziek, om hun hier alleen te laten. Maar wel in ruil om Logan terug te krijgen.. Nadat Matthew vrij kwam, zag hij er niet goed uit. Blauwe plekken en wonden. Ik ben zo bang dat Logan dat ook gebeurd..  

Zuchtend sjok ik achter Katherine aan. Ik wil naar huis. Ik mis mama. Ik mis Jonathan. Ik mis... Papa.. Ik had nooit gedacht dat ik dat ooit nog zou voelen. Ik had al heel lang geen vaderfiguur in mijn leven gehad en toen ontmoette ik hier Jonathan. De enige, echte die als een vader voelde. Maar hij is weg.. 

Ik zit nog steeds met super veel vragen in mijn hoofd. Hoe kreeg ik die drugs mee? Hoe kreeg Jack zijn wapen mee? Wat kwam er uit Jonathan zijn mond, de avond dat hij was overleden. Blauw, glimmend blauw, bijna neon blauw. Onverklaarbaar. Niet te begrijpen. Maar ik wil de dagen focussen op Logan redden.

'Weet je waar we heen gaan?' Hijg ik. Ze schrikt een beetje van mijn vraag en veegt haar zweethanden aan haar broek af. 'N-nee, maar ik hoorde een paar dingen van Jack waar je aan moet l-letten.' Haar uitdrukking lijkt zenuwachtig. Verbergt ze iets? 

Logan

Ik staar naar het lege, saaie plafond. Mijn lichaam brand van de pijn. Ik heb 2 dagen in een soort sauna moeten zitten. Brandwonden waren verspreid over mijn lichaam. Ik weet niet of ik dit nog aankon. De pijn die ze me aandoen, en nog blijf ik leven. Het doel hiervan is ook nog een raadsel. Ik zou me niet kunnen bedenken waarom we hier zitten. Matthew had verteld dat we hier met een rede zaten, maar welke? 

Joy. Haar stem blijft in mijn hoofd galmen. Ik mis haar, ongelofelijk veel. Ik heb nog nooit zulke sterke gevoelens voor iemand gehad. Ik had nooit verwacht dat ik écht verliefd zou worden, maar ik ben blij dat ik het ben. Joy is zo puur, mooi, lief en alles bij elkaar. Ik denk dat mijn wereld in zou storten als ik haar kwijt ben.. 

Ik hoor zacht geklop op de deur. Ik ga rechtop zitten op mijn bed en bekijk de deur die zachtjes open gaat. Een slank, lange vrouw komt stiekem naar binnen lopen. Haar lange, zwarte haren zitten in een staart en op haar neus ligt een grote bril. 'Hé.' Zegt ze. Ik reageer niet. 'Het spijt me dat je hier zit..' Verbaasd kijk ik haar aan. Niemand heeft dat ooit gezegd tegen me hier. Raar. 'Ik ben Kiki.' 'Logan.' Mijn stem klinkt vreselijk. Krakend, piepend en vol pijn. Je hoort duidelijk dat ik mishandeld ben, waardoor ik me zwak voel. 'Ik wil je helpen. Ik werk in de camera afdeling. Ik heb alles gezien vanaf het begin.' Niets-begrijpend kijk ik haar aan. 'Leg me alsjeblieft uit wat dit is..' 

En dat was het weer.

IK WIL EVEN WAT ZEGGEN!! 

Ik ga dit boek afronden... AAAAH. Ik vind het te langdradig worden en wel tijd dat het eind dichtbij komt. Jullie zullen nog meer hierover horen, lieffies.

Xx