Survivors

Hoofdstuk 17.

2 dagen eerder -  Joy

Ik bekijk de inhoud van de doos. Ongelofelijk. Hoe kon mijn vader dit voor me achterlaten? Met trillende handen pak ik één van de pakketjes. Die dag, hij lachte naar me alsof het goud was. De inhoud. Hij wilde dat ik verslaafd werd. Hij wilde dat ik achter hem aan ging, zodat hij niet alleen zou zijn. Hij wilde dat ik meer wou, zodat ik bij hem kon blijven. Het is ziek. Híj is ziek. Ik walg van hem.

Ik opende het zakje, waar witte poeder zich in heeft opgestapeld. Stel als ik dit nu neem, zal ik dan verslaafd zijn? Zal ik dan niet meer kunnen stoppen? Zou ik dan agressief worden, net als mijn vader? Zal ik dan worden als mijn vader? Rillingen over mijn rug, zodra ik aan hem denk. Hij had m'n moeder, m'n broertje en mij gesloopt van binnen. Niemand durfde iets tegen hem te doen, tot die avond. Godzijdank ging hij weg.

Ik twijfelde, of ik het zal nemen. Ik snap überhaupt niet waarom ik overweeg om het te nemen. Ik lijk wel gek. Dit oerwoud maakt me gek. Mijn vader maak me gek, terwijl hij er niet eens is. Logan maakt me gek.. Op een goede manier dan. Ik kán dit niet doen.

Ik kijk om me heen of iemand me ziet, maar niemand let op. Jonathan is in druk gesprek met Katerine, die soms wijst naar Matthew. Matthew is aan het spelen met Nikita en Samuel. Logan is een beetje in zijn eigen wereld. Hij zit tegen een boom, vooruit te staren. Diep nadenkend. Jack.. Jack is druk bezig met zijn pistool schoon te maken. Ik bekijk hem goed, ik weet zeker dat ik hem ergens van ken, alleen zou me god niet weten waarvan. Misschien heb ik hem een keer gezien of zo.

Ik hou het zakje onder mijn shirt en loop een stuk verder van de groep. Ik bedoel, het is niet iets wat ze mogen zien. Drugs zijn ongelofelijk slecht en mijn vader ging er kapot aan. Schulden die hij moest betalen, klappen die hij kreeg als hij iets verkeerd had gedaan, klappen die hij gaf toen wíj iets verkeerd hadden gedaan. Vroeger, toen was hij helemaal niet zo. Hij was een lieve vader, die veel om ons gaf. Die niets anders deed dan ons aandacht geven. Totdat hij iets "nieuws" kreeg aangeboden van zijn vrienden. Hij veranderde totaal.

Ik stond voor een hoge berg met modder, waarover verschillende insecten zich een weg baande. Ik mag niet aan mijn vader toegeven. Ik zal nooit van hem houden. Ik bestrooide de berg, die nu bijna helemaal wit is. Insecten kropen weg en de sterke geur van de drugs laat me hoesten. Ik gooi de berg overhoop, totdat de poeder niet meer te zien is. Ik zuchtte. Het lucht op; om dit deel achter me te laten. Het leek misschien wel heel erg overdreven, of sloeg het nergens op, maar zo voel ik me wel. Ik liep terug naar de witte doos, die ik sloot. Ik stapel mijn spullen erop, zodat hij niet te zien is. Ik haal mijn neus op en loop richting Logan, die met een brede glimlach me opwacht.

Misschien een kort hoofdstuk? Maar ik kon er niet echt meer van maken, vind ik. Ik hoop dat jullie een fijne jaarwisseling hebben gehad! En een fijne 2016, nogmaals.

Xx