Survivors

Hoofdstuk 15.

Matthew

Ik kijk toe hoe Nikita zwaarder in slaap valt. Samuel ligt naast haar, met zijn ogen nog geopend. Zijn handen liggen achter zijn hoofd en zijn shirt laat zijn spieren goed zien.
'Ga je niet slapen?' Vraagt hij, ik merk dat ik al een tijdje naar hem zat te staren. 'Nee, ik ben niet moe. Ga jij maar slapen.' Hij lacht naar me en draait zich dan met zijn rug naar me toe.

Ik vraag me echt af waar de groep nu is, wat ze aan het doen zijn. Ik denk sowieso wel dat ze aan het zoeken zijn, maar straks hebben ze het gebouw gevonden. Dan loopt het helemaal niet goed af. Maar misschien pakken wij het verkeerd aan.. Wij lopen wég van het gebouw, maar hun gaan er waarschijnlijk naar toé. Ik spring op van mijn idee
'Samuel!' Schreeuw-fluister ik. Hij mompelt wat en draait zich naar me toe. 'Wat is er?' Zijn ochtend stem is goed te horen. 'Ik heb een idee.. We doen het helemaal verkeerd!' Hij gaat rechtop zitten en kijkt me vragend aan. 'Samuel, we moeten terug!' Hij lijkt te schrikken van mijn idee. 'Ben je gek! Je komt er net vandaan! En aan je littekens te zien deden ze niets veel goed met je.' Zijn bezorgdheid maakte me warm. 'Denk er is over na! De groep is naar ons opzoek, maar hun weten niet wat het gebouw is, als ze het al gezien hebben. Hun denken juist aan een goede plek daar, daarom zouden ze er automatisch heen gaan, toch?' Ik zie dat het binnenkomt bij Samuel. Hij knikt zacht en kijkt me dan blij aan. 'Matthew, je bent echt geniaal.' Hij loopt richting Nikita, waarna hij haar rustig optilt. 'Misschien zien we ze terug..' Zucht ik

Joy

'Kom hier.' Logan opent zijn armen en ik ga naast hem zitten. Zijn adem kriebelt in mijn nek en kippenvel verspreid zich over mijn lichaam. Hij aait me over mijn arm en ik speel met het eind van zijn t-shirt. 'Joy, we vinden ze wel.' Ik knikte. 'Hoe wil je eigenlijk verder gaan als we thuis zijn?' Ik schrik van zijn vraag. Helemaal niet over nagedacht. Hoe gaan we verder? Komen we hier überhaupt wel weg? 'Dat zien we dan wel.' Goeie reactie zeg.. Niet. Hij knikte. Ik weet echt niet wat ik anders moet zeggen. Ik bedoel, ik zou wel verder willen gaan. Maar hoe? 'Hé.' Hij draait me, zodat ik naar hem kijk. 'Niet teveel over denken, maakt alles alleen maar moeilijker.' Ik geef hem een kleine glimlach. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd.
Ik ga er niet meer over nadenken, gewoon focussen op het vinden van Samuel en Matthew. Misschien is Samuel of Matthew wel in het gebouw, misschien allebei?

Wat wil ik toch graag thuis zijn. In mijn eigen bed, tv kijken, met vrienden. Ik mis het oude leven. Maar ik moet zeggen, dit is ook niet heel verkeerd. Het is kut om iedereen kwijt te zien en dat je veel moet doen om te eten en te drinken, maar het is fijn. Weg van alle drukte, stress en werk. Gewoon rust, bijna niets hoeven doen. Vooral met deze groep, dat maakt het nog fijner. Ik
had ook met een stel junkies kunnen zitten, net als mijn vader. Of alleen maar baby's of oude mensen, weet ik veel. Ik had ook niemand kunnen hebben.. Maar gelukkig is dat niet zo.

Ik nestel mezelf goed tegen Logan aan. 'Logan?' Ik kijk omhoog om hem aan te kijken. 'Wat is er, schat?' Ik kreeg het warm door die bijnaam. 'Zullen we even lopen, ofzo?' Hij knikte instemmend en we stonden op. Voordat ik wilde lopen voelde ik zijn arm om mijn middel die me terug trok. Ik draaide me om en gelijk waren zijn lippen aan de mijne geplakt. We raakte verstrengt in een zoen. Onze tongen maakte rondingen tegen elkaar aan. Hij drukte zichzelf dichter tegen mij aan en zijn hand legde hij om mijn heup, terwijl de andere met mijn haar speelt.
Hij laat me even los en kijkt me aan. 'Joy, ik hou van je.'

Einde! De hoofdstukken worden steekt korter.. Máár ik ben van plan om een "Kerstspecial" te maken. Extra lang, extra spannend! Op de eerste kerstdag, waarschijnlijk in de avond. Dus ik ga flink aan de slag!

Xx