Survivors

Hoofdstuk 5.

De sfeer tussen ons alle is slecht. Niemand praat tegen elkaar, iedereen negeert elkaar. Jack heeft besloten om maar bij ons te blijven, omdat het "veiliger" is. Hij wilt gewoon de baas zijn en Jonathan weghouden als leider.
We zijn de laatste paar dagen meestal opzoek geweest naar eten en drinken of delen van het vliegtuig. Vaak vonden we zo'n deel, maar hadden we er niks aan. Tussen Matthew, Logan en mij gaat het gewoon goed. Al heeft Logan nog wel eens z'n chagrijnige buien. Alleen met Jonathan lijkt het slechter te gaan. Hij lijkt zwakker en ouder. Ik maak me veel zorgen om hem.

Ik loop richting de groep, die rond het kampvuur zaten op te warmen. Ik denk dat we hier al minstens anderhalve week zijn. Ik heb nog niks gevonden van mijn Samuel of mama. Langzaam had ik de hoop opgeven. Want het was zo'n groot oerwoud, dat ze misschien al aan de andere kant zijn ofzo. Ik zucht en kijk in het vuur. Ik ga naast Jonathan zitten die een arm om me heen slaat. Ik zie hem echt als een vader voor me. Mijn vader heeft ons jaren geleden laten zitten voor drugs en alcohol. Een herinnering schiet me binnen..

Zachtjes loop ik op mijn blote voeten de trap af. Papa en mama hadden weer eens ruzie over van alles: Geld, drugs en ons. Ik zie papa schreeuwen en wilde gebaren maken naar mama. Mama zit met tranen op de bank terug te schreeuwen. Ik wilde weer terug naar boven lopen, tot ik een harde klap hoor.. Ik kijk naar papa die spuugt op mama, wanneer ze huilend op de grond ligt. Heeft hij haar geslagen? 'Mama..?' Zeg ik en loop de trap af. 'Schat, ga terug naar bed. Het is veel te laat!' Beveelt papa me, maar ik blijf bij mama staan. Ik kijk hem aan zie aan zijn rode ogen dat hij had gehuild of gewoon weer drugs had gebruikt. 'Papa, hoe kon je dit doen..' Mijn stem klinkt nog zacht, maar zit vol met angst. Angst voor mijn eigen vader.. 'Ga naar bed, verdomme!' Hij wijst met zijn vinger richting de trap. Ik schrik van zijn reactie. Mama staat op, 'Praat niet zo tegen mijn kinderen!' Roept ze papa toe. 'Het zijn ook mijn kinderen Claire! Jij bent degene die hier godverdomme moeilijk doet! Ik doe helemaal niks fout. Het ligt allemaal aan jullie!' Hij zakt voor me op zijn knieën. 'Lieve schatje van me, weet dat ik zoveel van je hou, ook van je broertje.' Met die woorden pakt hij z'n tas en loopt de deur uit. Hij legt nog een pakketje op de salontafels die naast de deur staat en lacht nog jaar me. Daar ging hij, weg uit m'n leven..

Ik merk dat er tranen over mijn wangen zijn gerold en iedereen kijkt me aan. 'Excuseer me..' en ik loop snel weg, richting het vijvertje. Ik zak op mijn knieën en begin hard te huilen. 'Verdomme, waarom.' Ik sla met mijn vuist hard op de grond, waardoor mijn knokkels rood werden. Ik sta boos op en sla opnieuw tegen een boom waardoor mijn vuisten beginnen te bloeden. Het boeide me niet meer en bleef maar slaan. Ik stopte toen ik de pijn pas merkte. Ik pak mijn vuist vast en val huilend op de grond.
'Joy?' Ik draaide me niet om, maar wilde wel weten wie er achter me stond.. 'Wat.' Mijn stem klinkt droog, maar ik geef er niet om. De handen tillen me op en zet me op mijn voeten. Ik keek omhoog en zag wie het was. Jack. Ik stap gelijk naar achtere en kijk hem vies aan. 'Raak me nooit meer aan.' Spuug ik uit. Zijn blik staat met medelijden. 'Ik weet dat we een slechte start hebben gemaakt, maar ik heb vaak genoeg sorry gezegd. Ik deed het uit zelfverdediging, oke?' Hij klonk eerlijk, maar dat betekende niet dat ik
hem gelijk mocht. 'Oke.' Zeg ik. Ik wilde gewoon een normale sfeer in de groep. Hij liep naar me toe en sloeg zijn armen om me heen in ik verstopte mijn gezicht in zijn zwarte jasje. We stonden een tijdje zo, totdat hij me losliet. 'Laten we die knokkels van je verzorgen, bokser.' Hij glimlachte naar me en trok me mee. We liepen langs de groep, maar ik negeerde ze. Ik had totaal geen zin in vragen. Toen we in de hut aankwamen, pakte Jack de verband doos en wikkelde verband om mijn hand. 'Zo, helemaal goed.' Zegt hij en ik bedank hem, niet alleen voor het verzorgen, maar ook voor het troosten.
'Ga maar slapen, jij hebt je rust nodig.' Ik knikte en liep richting mijn bed, die gemaakt was van bladeren en dekens. Ik sloot mijn ogen en viel in slaap.

-
Het eindigt wel vaak dat ze in slaap valt haha.