It's complicated ●The Lost Mind Series●

H.26

Sophie pov.

'God, mooi stel zijn wij, zeg. Allebei onze familie kwijt. Al heb ik wel de Roedel die me gewoon op kan vangen maar wat gaat er met jou gebeuren?' Vraagt Maaike nadat ik haar het verhaal heb verteld en we een paar minuten in stilte hebben gezeten, verzonken in onze eigen gedachtes. 'We weten niet zeker of mijn vader dood is, hè.' 'Ja, maar wat áls.' 'Daar wil ik nu even niet aan denken.' Mompel ik zacht en Maaike knikt begrijpend. 'Kom anders gewoon hier tot we weten waar je vader is.' Ik knik instemmend en geef haar een kleine glimlach. 'Dat is een idee.' Zeg ik terwijl mijn glimlach steeds groter word. 'Laten we dan je spullen gaan halen!' Zegt Maaike grijnzend terwijl ze overeind komt. Snel sta ik ook op en volg haar naar beneden. 'WIJ ZIJN EVEN WEG!' brult Maaike voor ze de deur dicht smijt en mijn hand vastgrijpt en begint te rennen. 'Waarom rennen we?' Vraag ik verbaasd. 'Vanwege je bodyguards.' Antwoord Maaike terwijl ze grijnzend een blik over haar schouder werpt. 'SOPHIE! BLIJF STAAN!' roept Joë hard en plots begrijp ik waarom we aan het rennen zijn. Lachend begin ik harder te rennen hoewel de vermoeidheid al aan me trekt maar ik probeer het zoveel mogelijk te negeren. Voetstappen klinken achter ons. 'We gaan niet snel genoeg!' Roept Maaike lachend terwijl ze nog sneller probeert te rennen maar ik kan niet meer. De versnelling van daarnet heeft al mijn krachten verbruikt maar ik probeer koppig in dat tempo door te rennen. 'Dit gaat niet snel genoeg...' mompelt Maaike voor ze plots stopt, me vastgrijpt en me zonder pardon over haar schouder gooit waarna ze weer hard begint te rennen. Een paar tellen staar ik gewoon recht voor me uit door de schok. Wat deed ze nou? 'Waarom ben je zo sterk?' Mompel ik uiteindelijk als ik zie dat Joë en Jace nu op een gelijke afstand van ons blijven. 'Omdat ik een weerwolf ben, daarom.' 'Juist.' 'MAAIKE, BLIJF STAAN!' 'NEE!' roept Maaike lachend en door haar lachbui schiet ik ook in de lach. 'WE KRIJGEN JULLIE WEL HOOR!' roept Jace hard. 'NOOIT, ZUL JE BEDOELEN!' roepen Maaike en ik terug. Ik zie Jace met Joë fluisteren maar omdat ze zo ver weg zijn,kan ik zie niet verstaan. 'Oh shit...' mompelt Maaike waarna ze nog harder gaat rennen. 'Jij verstond ze wel?' 'Jep en we moeten nu heel snel naar jouw huis als we niet getackeld willen worden door twee enorm zware wolven.' Zegt Maaike nu niet meer lachend maar super serieus. Jace en Joë zijn gestopt met rennen, wat volgens mij betekend dat ze aan het veranderen zijn in hun wolf, crap.... 'We zijn bijna het bos uit. Dan zijn ze verplicht terug te veranderen want anders brengen ze de gehele wolfgemeenschap in gevaar.' Zegt Maaike serieus. 'Eh, Maaike? Er komen twee hele grote wolven op ons af...' zeg ik terwijl ik naar (volgens mij) Jace en Joë kijk die nu heel erg snel dichterbij komen. 'Geweldig.' Antwoord Maaike sarcastisch. Jace en Joë komen steeds dichterbij en ik kan ze horen grommen. Om eerlijk te zijn, die grommen zijn doodeng. En plots stoppen Jace en Joë en schieten wij het bos uit. Maaike verminderd haar snelheid naar een menselijk ren tempo tot ze stopt en ze me neerzet. 'Spring op mijn rug.' Zegt ze terwijl haar ogen de hele tijd afdwalen naar het bos. Ik doe direct wat ze me vraagt en klem me aan haar vast. Snel pakt Maaike mijn benen en begint ze weer te rennen, op normaal mensentempo maar toch nog snel. Na een tijdje begin ik de omgeving weer te herkennen en werp ik een blik achterom. Jace en Joë zijn al in zicht maar omdat ze niet zo abnormaal snel mogen rennen, halen ze ons maar heel langzaam in. Grijnzend steek ik mijn hand neer hen op en zwaai vrolijk, puur om hen te irriteren. Niet veel later rennen we mijn straat in en kan ik ons huis zien, wat me een bedrukt gevoel in mijn maag bezorgd. Zodra we voor de deur staan, zet Maaike me neer en snel open ik de deur waarna Maaike hem weer sluit en vergrendeld. 'We hebben het gehaald!' Roep ik enthousiast uit wat Maaike aan het lachen maakt. 'Natuurlijk hebben we het gehaald! Maar pak je spullen, ik hou ze wel buiten.' Zegt Maaike grijnzend. En snel loop ik naar boven, naar mijn kamer. Ik open de deur en stop geschokt. Alles is overhoop gehaald, mijn stoel ligt op de grond samen met mijn bureau en een kastdeur hangt nog maar half in zijn scharnieren. Mijn lakens zijn verscheurd en de vulling ligt half op de grond. Alleen mijn schoolboeken staat nog keurig zoals ik ze op de plank had gezet. What the hell? Ik loop verder mijn kamer in en zie dat mijn raam wijd open staat. Snel loop ik ernaartoe en sluit hem. Mijn gordijnen liggen op de grond en zuchtend gooi ik zo op mijn bed. 'SOPHIE, SCHIET OP! JACE EN JOË STAAN TEGEN DE DEUR AAN TE BEUKEN EN IK ZAL ZE NIET LANG MEER TEGEN KUNNEN HOUDEN MET DEZE GEWELDIGE KAST!' O ja, spullen verzamelen. Vlug pak ik wat onbeschadigde kleren, waaronder mijn lievelings-sweater, een paar shirts, broeken, twee truien, sokken en schoon ondergoed. Ik prop al mijn kleren in een tas die op de grond lag en best groot is. Mijn kussen is niet meer bruikbaar maar mijn teddybeer is ongedeerd gebleven en snel stop ik hem ook in de tas. Ja, ik slaap nog met een teddybeer. Ik kan er niks aandoen, oké?! Zonder kan ik gewoon niet slapen! Mijn oog valt op mijn zachte deken met een wolf erop en vlug prop ik die ook in mijn tas. Heb ik alles? Wacht. Schoolboeken. Met tegenzin stop ik die ook in mijn tas want ik weet dat ik gewoon naar school moet. Shit, hoe ga ik mijn verdwijning uitleggen? "Ja, ik ben een geestenwandelaar en daardoor was ik ontvoerd maar ik ontsnapte en kwam in mijn First te zitten waardoor ik iedereen binnen een bepaalde straal zou vermoorden. Sorry dat ik niet op school was maar zoals u hoorde kan ik er niks aan doen!" Ja, dát is lekker geloofwaardig... 'SOOF, SCHIET OP!' 'BIJNA KLAAR!' roep ik terug terwijl ik snel mijn etui en schriften in mijn tas prop. Na een kort twijfel momentje stop ik er ook nog een paar schoenen en pantoffels in en ren dan naar beneden. 'KLAAR!' roep ik terwijl ik de tas om me heen hang waardoor hij tegen mijn heup botst zodra ik me beweeg. 'Mooi.' zegt Maaike terwijl ze er duidelijk moeite mee heeft om Jace en Joë buiten te houden. Vlug kijk ik rond naar iets dat Maaikes plaats kan vervangen maar in de hal is niks te zien. Vlug loop ik de met bloed besmeurde woonkamer in en zie de koffietafel staan. Ik haal de tas van mijn schouder af en begin tegen de koffietafel te duwen, wat een afschuwelijk geluid veroorzaakt. Oké, dat gaat niet werken.... Maaikes schreeuw leidt me af en plots staan er een behoorlijk pissige Jace en Joë voor mijn neus, met Maaike tussen hen ingeklemd. 'Eh.... Hey guys?' zeg ik beschaamd terwijl ik een beetje ongemakkelijk naar hen zwaai. Jace kijkt er alleen maar bozer door terwijl Joë alleen maar met zijn ogen rolt. 'Je zit zo erg in de problemen.' zegt Jace voor hij me ook vastgrijpt en me mee begint te sleuren. 'Laat me los!' 'Nee, je gaat mee terug naar Maaikes huis waar we je gaan vastmaken op een stoel zodat je niet meer weg kunt.' antwoord Jace terwijl hij strak voor zich uitkijkt. Joë schiet in de lach en Jaces hoofd schiet naar Joë. 'Waar lach jij nou weer om?' snauwt hij Joë boos toe. 'Je doet alsof je haar vader bent! En mate! En broer! Allemaal tegelijkertijd en dat is echt hilarisch om te zien.' zegt Joë lachend waardoor zijn grip op Maaike verslapt en direct bevrijdt Maaike zichzelf. Ze gooit Joë op de grond maar wanneer ze mij wilt bevrijden van Jace, word ze vastgegrepen door Jace. 'Dapper hoor, alleen jammer dat je ontsnappingspoging niet werkt.' 'Jace, doe niet zo flauw! Je hoeft niet overal en altijd bij me te blijven! Ik ben een grote meid en bovendien was Maaike bij me.' Jace negeert me volkomen en duwt Maaike weer naar Joë toe. 'Waarom renden jullie eigenlijk weg?' 'Om spullen te gaan halen omdat ik voor de komende paar dagen, misschien wel weken, bij haat blijf.' 'Waarom?' 'Ik heb geen idee. Misschien omdat mijn vader vermist is?' antwoord ik sarcastisch. 'Oh ja...' Ik rol met mijn ogen en trek mijn arm los van Jace. 'Wat nou als jullie mijn vader gaan zoeken en ik bij Maaike blijf, hm? Dan weten jullie waar ik ben en bovendien ben ik dan in het territorium van Maaikes roedel die ik ook al heel erg lang kan waardoor ze me waarschijnlijk wel zullen beschermen tegen boze Benwars. Deal?' Een paar tellen kijken zowel Joë als Jace nadenkend. 'Deal.' 'Nee.' zeggen Joë en Jace tegelijkertijd. 'Nee? Waarom niet man?' vraagt Joë verbaasd. 'Ik vertrouw haar huisgenoot niet.' 'Huisgenoot? Welke huisgenoot?' vraagt Maaike verbaasd. 'Die jongen, Quinten.' 'Oh! Maar Quinten is mijn huisgenoot niet! Jeez, dat zou ik niet overleven....' mompelt Maaike er zacht achter aan en ik grinnik. 'Dat zou niemand overleven.' zeg ik grijnzend tegen Maaike en lachend knikt ze. 'Maar Jace, Quinten woont dus niet bij Maaike dus is het dan wel een deal?' Een paar tellen blijft het stil maar dan begint Jace langzaam te knikken. 'Mooi! Op naar huis dan.' zegt Maaike terwijl ze zichzelf losrukt van Joë. Ik pak mijn tas en hang hem over mijn schouder waarna ik samen met Maaike naar de voordeur loop, de straat op, met de jongens achter ons aan. 'Trouwens, ik moet nog wat regelen dus gaan jullie maar vast naar huis.' zegt Maaike plots en de jongens knikken. 'Tot zo, Maiks.' zeg ik glimlachend voor ik samen met de jongens naar Maaikes huis loop.

Hey, hey! Nog één hoofdstuk voor de drama gaat beginnen ;) Fijne vakantie voor iedereen die nu ook vakantie heeft! Iemand ook een bepaald doel dat in deze vakantie bereikt moet worden? Mijn doel is om tien boeken uit te lezen van minimaal driehonderd bladzijdes! Zou moeten lukken toch?

Keep dreaming!

Me.