Ik ben gewoon nieuwsgierig, oké?!
Lettend op dat ik alle takken ontwijk, kom ik dichterbij. Plots knapt er iets achter me en direct schieten de hoofden van de vampiers mijn kant op. Ik krimp in elkaar en knijp mijn ogen samen terwijl ik in mijn hoofd degene die dat ding liet knappen flink uitscheld. Als ik voorzichtig mijn ogen weer open, zijn de vampiers verdwenen. Opgelucht ontspan ik mijn spieren, maar niet helemaal. Wie weet is dit een valstrik- 'En wat hebben we hier. Een weerwolf die te nieuwsgierig is voor haar eigen bestwil. Eigenlijk zou dat gestraft moeten worden, vind je ook niet Phillipanus?' Klinkt er een stem snerend achter mij. Natuurlijk. 'Ik ben eigenlijk wel benieuwd hoe dit meisje eruit ziet. Jij niet Johannes?' 'Hm, ja. Ik eigenlijk ook wel.' Oké... Dit bevalt me allerminst. Ik ren weg op drie. Eén.... Twee.... DRIE! Als een gek begin ik te rennen en ik hoor Phillipanis en Johannes al snel achter me aanrennen. Aangezien we praktisch gezien even snel zijn, is dit een wedstrijdje wie dit het langst vol kan houden. Zij dus. Stomme kut vampieren met hun stomme eeuwige kut leven. Wacht eens... Als ik nou eens richting Sophie en Seff ga en zelf zo snel mogelijk weer wegren en Sophie en Seff die vampiers nou eens optijd bereiken zodat zij hun pijn kunnen doen en dan kan ik ontsnappen! Doelgericht begin ik naar de richting waarvan ik denk dat Sophie en Seff liggen. Plots raken mijn poten de grond niet meer en hang ik in iemands armen. Wild begin ik tegen te stribbelen want de geur van vampiers druipt van degene die mij vastheeft af. 'Kap eens! Ik ben hier degene die je leven aan het redden is hoor!' Hoor ik iemand nors zeggen. Grommend probeer ik mijn 'redder' te bijten. Ik kan prima voor mezelf zorgen en ik heb dus echt geen vampier nodig om me te redden. 'Nog heel eventjes en dan laat ik je los.' Probeert de vampier me te kalmeren. Grommend stop ik met hem proberen te bijten en span mijn spieren alvast aan om weg te rennen. 'Als je weg gaat proberen te rennen vang ik je zo weer en dan laat ik je echt niet meer los.' Waarschuwt de vampier me. Hoe wist hij dat ik daar aan dacht? 'Ik voelde je spieren verstrakken.' Wat?! Hoe wist hij- Nee. Laat maar. Wil ik niet weten. Hoef ik ook niet te weten. Ik hoef alleen maar te ontsnappen en weer opzoek naar Sophie en Seff gaan en dan leven we daarna gezellig verder alsof dit nooit gebeurd is. Plots stoppen we abrupt en word ik neergezet. Direct sprint ik weg maar voor ik het weet hang ik weer in iemands armen en word ik weer teruggesjouwd. 'Ik heb je toch gezet dat je niet zomaar weg kon zonder dat we je weer zouden vangen en weer terug zouden brengen? Koppig kind, Ashton heeft het je nog verteld en toch doe je het.' Zegt een stem zowel verveeld als geamuseerd boven me. Ik grom geïrriteerd en probeer mijn vasthouder te bijten. 'Ah, ah. Dat is nou niet echt damesachtig, vind je ook niet Maaike?' Hoe weet hij mijn naam? Dit is best eng... en raar... En ik wil hier gewoon weg en Sophie en Seff zoeken. Maar ja.... Kut vampieeeeerssss! 'Omdat je probeerde weg te rennen, moeten we je helaas opsluiten.' Wat?! Ik ben geen huisdier! 'Stop haar maar in de kooi, Michael.' Direct begin ik wild te spartelen. IK GA DUS ÉCHT NIET IN EEN KOOI, HÈ! 'Dit ga je niet winnen, Maaike. Wij zijn in de meerderheid en in m'n eentje ben ik alleen al sterker want anders was je allang ontsnapt.' Oké. Hij heeft een punt. Maar dat ga ik niet toegeven! 'Kijk eens, wolfje. Hier is je prachtige, nieuwe kooi.' Ruw word ik in een grote kooi gedouwd. Zodra ik neer gezet ben, draai ik me om om direct weer te vluchten maar vlak voor ik eruit ben, knalt de deur tegen mijn snuit aan en is hij op slot. Woest begin ik te blaffen en te grommen terwijl ik tegen de kooi aanbeuk. Ik. Moet. Hier. Uit! 'Je kan er niet uit, Maaike. Dit ding is uit eigen ervaring zowel vampier- als weerwolfbestendig.' Verzucht er iemand vanuit de schaduwen. Grommend leg ik mijn oren in mijn nek. Plots staat er iemand voor de kooi, met een grote oranje deken. Wantrouwend bekijk ik de deken. Wat is hij er mee van plan? 'Hier. Dan kan je je veranderen en kunnen we praten.' Oh, echt niet hè! Ik ga me dus echt niet veranderen met bloedzuigers in de buurt! Nope! Vergeet 't maar! De deken word naar me toe gegooid en het volgende moment is de jongen weer weg. Koppig ga ik liggen en weiger me te veranderen. Vijf minuten verstrijken zonder dat iemand iets doet en plotseling ligt de deken over me heen en is er niemand meer te bekennen. Ik grom kort, maar verander nog steeds niet terug. Ze kunnen lang wachten voor ik me terugverander. 'Dit duurt te lang.' Gromt de persoon vanuit de schaduwen en ik grijns. 'VERANDER TERUG!' Schreeuwt dezelfde persoon woest en ik voel me erg zelfvoldaan dat ik een vampier zo snel gek heb gemaakt. Dit was haast te makkelijk. 'Ashton, rustig. Laat ik het eens proberen.' Klinkt er een andere stem dan de eerste twee. 'Maaike. Ik ben Max en de de jongen die je hierheen heeft gehaald heet Ashton.' Met vriendelijkheid krijg je me echt niet aan het veranderen hoor. Wat een sukkel. 'Max, dit is geen tijd om good cop, bad cop te gaan spelen.' 'Dat ben ik ook niet aan het doen, Ash. Ik probeer haar te laten inzien dat als ze met ons praat, de kans groter is dat we Sophie kunnen redden. En Seff natuurlijk.' Maar dat is bijzaak, kan ik hem er haast achteraan horen denken maar mijn nieuwsgierigheid is wel gewekt. Wat kan in vredesnaam een vampier met een ondervampiertje betekenen voor het leven van Sophie en Seff? "Misschien moeten we toch overwegen om te veranderen en hen aan te horen." Mompelt Daphne twijfelend. 'Misschien wel... Ik doe het gewoon. Als het me niet bevalt verander ik wel terug.' Zeg ik voor ik me terugverander. 'Hoe krijg je het elke keer weer toch voor elkaar.' Mompelt de jongen genaamd Ashton vanuit de schaduwen terwijl hij hoofdschuddend uit de schaduwen komt. 'Dat is één van mijn vele talenten, Ashton.' 'Ik zou het niet echt een talent noemen...' mompel ik terwijl ik de deken stevig om me heenklem. 'Nou, ik vind het anders wel een talent.' Antwoord Max kortaf. 'Maar wat jij vind boeit mij niet.' Snauw ik terug. 'En het boeit ons niet wat jij vindt.' Snauwt Ashton. 'Keer mijn woorden niet tegen mij, bloedzuiger.' 'God, wat voel ik me nu gekwetst zeg! Ik moet bijna huilen.' Zegt Ashton sarcastisch. 'Dan moet je toch lekker gaan huilen, ondervampiertje.' 'Onder....vampiertje?' 'Ja, het is wel duidelijk dat die dude daar de baas is en jij zijn onderdaantje.' 'Ik ben niet zijn onderdaantje.' Bijt Ashton van zich af. Lachend kijk ik hem spottend aan. 'Het onderdaantje kan van zich afbijten.' 'Mag ik haar slaan, Max? Alsjeblieft?' 'Oooh, moet het onderdaantje om toestemming vragen?' 'Laten we maar snel gaan praten voor het echt uit de hand loopt, kleuters.' Onderbreekt Max ons zuchtend. 'Wij zijn geen kleuters.' 'Inderdaad.' 'Zo gedragen jullie je wel, kleuters. En laten we nu over gaan op zaken.'
Lang, lang, lang geleden in een land hier niet zo ver vandaan.... Was er een update. En die update had nogal wat problemen want hij zat vast onder een berg troep, kwam in de file te staan en werd ook nog eens uitgedacht om een writersblock te verslaan. En dat allemaal omdat hij zijn geliefde lezers zo erg mistte. En het is hem gelukt, want hier is hij dan! De update genaamd: H.20!!!
Echt heel erg sorry dat ik zo lang niet heb geupdate maar ik had vorige week helaas proefwerkweek dus ik kon niet updaten dus vandaar deze zwaar verlate update. Hoop dat jullie hiervan genoten hebben en ik ga proberen om deze week nog wat eerder te updaten maar ik beloof niks!
Keep dreaming!
Me.
YOU ARE READING
It's complicated ●The Lost Mind Series●
Werewolf'Maiks, even eerlijk wezen, oké?' 'Eh, oké.' 'Ben je een weerwolf?' Even blijft Maaike stil. Dan begint ze als een idioot te grijnzen en veelste wild nee te schudden met haar hoofd. 'Natuurlijk niet! Hoe kom je daar nou weer bij?' zegt ze breed grij...
