Μάλφελιν

38.

Όταν τα ξανάνοιξε είχε την μορφή λύκου και περίμενε με τα μάτια καρφωμένα στον κρατήρα, από όπου έβγαιναν κιόλας τα πρώτα Εσίρ.

Ήταν πολύ μακριά για να δει πως ήταν εξωτερικά αλλά έμοιαζαν με μπλε γλοιώδης μπάλες που έτρεχαν γρήγορα. Πάρα πολύ γρήγορα. Άρχισε να τρέμει ελαφρώς μόνο όταν πέρασαν τους λυκάνθρωπους στις πρώτες γραμμές, παρόλο που ως λύκος ένιωθε πιο δυνατή από ότι με την ανθρώπινη υπόσταση.

Από ένστικτο έκανε ένα βήμα προς τη μεριά του Τέιλορ και κατά λάθος έπεσε πάνω του. Τινάχτηκε απότομα και γύρισε για να τον κοιτάξει. Μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν είχε συνειδητοποιήσει ότι ο μέντοράς της, εκείνο το ψηλό μελαχρινό αγόρι μπορούσε επίσης να μεταμορφωθεί σε λυκάνθρωπο. Και της φάνηκε τόσο, μα τόσο περίεργο.

Και ο Τέιλορ την κοίταξε, και η Κλέρι ήταν σίγουρη ότι αν ήταν άνθρωπος εκείνη τη στιγμή, θα της χάριζε εκείνο το χαμόγελο γεμάτο με έγνοια, που την καθησύχαζε πάντα όταν ένιωθε τρομαγμένη.

Κοίταξε γύρω της και παρατήρησε ότι τα Εσίρ δεν ήταν πολύ μακριά τους πλέον. Εκείνος ο αηδιαστικός ήχος πλησίαζε και δυνάμωνε όλο και περισσότερο και ήταν τόσο διαπεραστικός που μπορούσε να τρυπήσει και τοίχο από μπετόν. Για μία στιγμή ευχήθηκε να ήταν πάλι άνθρωπος και να μπορούσε να καλύψει τα αφτιά της με τα χέρια της. Αλλά αυτό δεν ήταν δυνατό εκείνη τη στιγμή και απλώς έσκυψε το κεφάλι της, προσευχόμενη να σταματούσε.

Τώρα τα Εσίρ βρισκόταν λιγότερο από εκατό μέτρα μακριά τους και μπορούσε να δει τους λυκανθρώπους μπροστά της, ακόμα και την Κάρα και τον Κάμερον να ετοιμάζονται και εκείνοι. Δεν είχε λοιπόν τίποτα άλλο να κάνει, παρά να ετοιμαστεί και η ίδια, ψυχολογικά κυρίως.

Το μενταγιόν της παλλόταν όσο δυνατά και η καρδιά της πλέον αλλά δεν μπορούσε να κάνει κάτι για να σταματήσει τίποτα από τα δύο. Σε λίγα δευτερόλεπτα έφτανε η σύγκρουση και δεν μπορούσε να το αποφύγει.

Μόλις είδε τον Τέιλορ να ορμάει μπροστά με μία κίνηση γεμάτη χάρη, αν σκεφτεί κανείς την περίσταση, η Κλέρι έκανε το ίδιο και έπεσε με φόρα πάνω σε μία μπλε γλοιώδη μπάλα.

Ίου! Ίου! Ίου!, ήταν το μόνο πράγμα που μπορούσε να σκεφτεί όσο έτρεχε προς το επόμενο Εσίρ, με το κολλώδες υγρό να στάζει πάνω στη γούνα της, πως στο καλό βρέθηκα εγώ εδώ; Τέτοια ώρα πριν από ένα μήνα θα κοιμόμουν στο κρεβατάκι μου με τις πιτζάμες μου και δεν θα είχα καμία από αυτές τις περιπέτειες!