Μάλφελιν

17.

Η ώρα ήταν περίπου εφτά και μισή το πρωί της Τρίτης, και η Άλισον καθόταν ξαπλωμένη με τις πιτζάμες της στο κρεβάτι της, χωρίς να κάνει τίποτα. Για την ακρίβεια έκανε -κοιτούσε το ταβάνι τα τελευταία σαράντα λεπτά λες και η Κλέρι θα εμφανιζόταν ως δια μαγείας- αλλά τίποτα άλλο πέρα από αυτό.

Εκείνα τα σαράντα λεπτά της είχαν φανεί σαν δύο αιωνιότητες, καμία σχέση βέβαια με τις τέσσερεις ολόκληρες ώρες που στριφογύριζε στο κρεβάτι της όλο το βράδυ επειδή δεν μπορούσε να κοιμηθεί.

Η κατάστασή της ήταν χάλια. Της έλειπε η κολλητή της όσο δεν της είχε λείψει κανένας άνθρωπος στον κόσμο. Και το χειρότερο; Δεν είχε ιδέα πότε θα την ξαναέβλεπε.

Γι' αυτό το λόγο, περίπου δύο ώρες νωρίτερα είχε παρακαλέσει τους γονείς της να την αφήσουν σπίτι εκείνη την ημέρα. Δεν είχε πρόβλημα με τις απουσίες έτσι κι αλλιώς και χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα διάλειμμα από όλα αυτά.

Και η Άλισον ήταν έφηβη και είχε τα πάνω της και τα κάτω της. Αλλά ποτέ ξανά στη ζωή της δεν είχε φτάσει τόσο κάτω όσο εκείνη τη στιγμή. Ήθελε απλώς να τυλιχτεί με τα σκεπάσματα και να μείνει εκεί για την υπόλοιπη ζωή της.

Άλλαξε πλευρά ώστε να κοιτάζει τον τοίχο -η θέα του ταβανιού είχε καταντήσει βαρετή- και έφερε ξανά στο μυαλό της τα γεγονότα της Δευτέρας.

Με το που βγήκε τρέχοντας από το σπίτι της, πήγε κατ' ευθείαν στο σπίτι της Κλέρι, ή τουλάχιστον στο σπίτι που έμενε η Κλέρι πριν από δύο μέρες. Χτύπησε την πόρτα με την παλάμη της τόσες φορές συνεχόμενα που στο τέλος έγινε κόκκινη.

Η Ρόζι της είχε ανοίξει την πόρτα και είχε μείνει να την κοιτάζει χωρίς να μιλάει. Απλώς την περιεργαζόταν με τα μεγάλα καστανά της μάτια, που ήταν ίδια με της Κλέρι, και φαινόταν έτοιμη να σπάσει.

«Τι είναι αυτό;», είχε φωνάξει η Άλισον και είχε κουνήσει το γράμμα της Τζοάννα Ρέις στον αέρα. Η Ρόζι δεν είχε απαντήσει. Απλώς συνέχισε να την κοιτάζει, αυτή τη φορά ένα βήμα πριν το σπάσιμο.

«Ρόζι μου, σε παρακαλώ, πες μου τι είναι αυτό!», είχε ξαναπεί η Άλισον, εκείνη τη φορά με φωνή που έτρεμε.

«Σίγουρα δεν είναι πλάκα Άλισον! Βλέπεις εσύ την Κλέρι εδώ γύρω;», είχε απαντήσει η Ρόζι με επίσης τρεμάμενη φωνή.

Μετά από αυτό, η Άλισον θυμόταν αμυδρά πως όλα έγιναν θολά από τα δάκρυα που κυλούσαν καυτά πάνω στα μάγουλά της. Η Ρόζι την είχε αγκαλιάσει αλλά τίποτα δεν καθησύχαζε την Άλισον πλέον.