Μάλφελιν

15.

«Δεν το πιστεύω ότι μόλις σε γνώρισα και πρέπει να σε αποχωριστώ!», είπε η Λόρεν και κοίταξε το χώμα κάτω από τις μπότες της. «Ούτε εγώ», απάντησε η Κλέρι, «πάντως ωραία ήταν. Ελπίζω να βρεθούμε ο συντομότερο!». Και τα εννοούσε αυτά που έλεγε, όχι μόνο επειδή ήθελε να φανεί φιλική και καταδεχτική.

Η Λόρεν ήταν ένα εκπληκτικό άτομο και μπορούσε να ήταν σοβαρή αλλά ταυτόχρονα να είχε και την τέλεια αίσθηση του χιούμορ. Ήταν γλυκιά, συγκαταβατική και ήρεμη, όπως ακριβώς και η Κλέρι. Και, παρ' όλο που τραβούσε όλο το πακέτο της μεταμόρφωσης, δεν παραπονιόταν καθόλου γι' αυτό. Ήταν το τύπος του ανθρώπου που έβλεπε την φωτεινή πλευρά της ζωής.

Η Κλέρι πίστευε ότι θα γινόταν πολύ καλές φίλες μία μέρα. Αρκεί πρώτα να τελείωναν τα δύσκολα και θα είχαν όσο χρόνο ήθελαν για να γνωρίσουν η μία την άλλη από την καλή και την ανάποδη.

Απλώς χρειαζόταν χρόνο, όπως όλα τα καλά πράγματα.

«Θα μου λείψεις», είπε η Λόρεν γλυκανάλατα, «αλλά υποθέτω ότι θα σε ξαναβρώ μέσα στη μέρα. Με κολλητούς μέντορές, δεν πρόκειται να χανόμαστε!».

Η Κλέρι χαμογέλασε. «Θα τα πούμε, τότε», είπε και άρχισε να περπατάει προς την αντίθετη κατεύθυνση, προς το μέρος όπου την περίμενε ήδη ο Τέιλορ.

«Πάλι καλά που έπρεπε να πάει στον προπόνηση γιατί αλλιώς θα κάνατε ώρες! Τι λέγατε;», είπε μόλις η Κλέρι έφτασε δίπλα του και άρχισε κατ' ευθείαν να περπατάει και αυτός.

«Να, ξέρεις, κοριτσίστικα πράγματα. Εντάξει, πλάκα κάνω. Απλώς είναι ενδιαφέρον άνθρωπος και θα γίνουμε καλές φίλες», απάντησε η Κλέρι και γύρισε να κοιτάξει πίσω της, όπου βρισκόταν το κέντρο προπόνησης, μέσα στο οποίο βρισκόταν η Λόρεν. Δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα διώροφο κτήριο με σχετικά ψηλό ταβάνι, αλλά διαστάσεις όσο το μισό θερμοκήπιο περίπου. Δεν είχε παράθυρα στο εισόγειο και πέρα από μία μεγάλη πόρτα που μπορούσε να διακρίνει η Κλέρι, όλοι οι υπόλοιποι τοίχοι ήταν φτιαγμένοι από πέτρα και εντελώς μονότονοι.

Θα μπορούσε κανείς να πει ότι καταστρέφει το φυσικό τοπίο γιατί ήταν σαν ένας μεγάλος, άκομψος βράχος απέναντι από ένας τόσο ντελικάτο και προσεγμένο κτίσμα σαν το θερμοκήπιο, σε μία τοποθεσία όπου η φύση κυριαρχούσε.

«Καλά, μην σκας, θα την ξαναδείς το απόγευμα», είπε ο Τέιλορ, «αλλά πως και γίνατε τόσο γρήγορα φίλες;». Η Κλέρι κούνησε το κεφάλι της απογοητευμένα. «Θα περίμενα περισσότερα από ένα άτομο σαν εσένα, που έχει κλίση στην ψυχολογία!»